70.Bölüm

Tozluyaka'da gün yeni doğmuştu. Gece boyunca süren sessizlik, sabaha gerginlik ve belirsizlikle karışıyordu. Ayaz, dedesinin sesini duyduğu eski kaseti defalarca dinlemişti. Her dinleyişte başka bir kelime, başka bir ima takılıyordu aklına.

Ayaz:

"Bu sadece bir uyarı değil... Bu bir miras. Karanlık bir miras."

Aycan o sırada pencerenin önünde durmuş, sabah sisine dalmıştı.

Aycan:

"Bunu kimin duyduğunu kimse bilmiyor, değil mi?"

Ayaz:

"Henüz değil... Ama eğer biri duyar ya da çözerse... hedef oluruz."

---

Aynı saatlerde, Suudi Arabistan'ın Medine kentinde, Muhammed Ağa ve eşi Şura Hanım, umre sonrası bir çay bahçesinde oturuyordu. Muhammed Ağa'nın sakalları beyazlamıştı ama gözlerindeki kararlılık hâlâ ilk günkü gibi keskindi. Elinde, dikkatle kavradığı bir zarf vardı.

Şura Hanım:

"Bunu gerçekten gönderecek misin?"

Muhammed Ağa:

"Tozluyaka’nın geçmişiyle yüzleşme zamanı geldi. Bu sadece çocuklarımızı değil, torunlarımızı da etkileyecek bir miras."

Zarfın içinde eski bir harita, siyah beyaz birkaç fotoğraf ve mühürlü bir mektup vardı. Üzerinde yazılı tek şey:

“Ali Yağızoğlu, Tozluyaka”

---

Tozluyaka'da, Ali, annesi Nilgün’ü sorgularken kapı çaldı. Gelen postacı elinde bir zarf tutuyordu. Ali, zarfı açtığında el yazısını hemen tanıdı.

Ali (fısıltıyla):

"Muhammed baba..."

Cemre, endişeyle içeri girdi.

Cemre:

"Babamdan haber mi var?"

Ali:

"Hem haber... hem sır."

Zarfın içinden çıkan harita, Tozluyaka yakınlarında, yıllardır kimsenin adım atmadığı bir arazinin koordinatlarını gösteriyordu. Eski bir sığınak işaretlenmişti. Ali hemen Ayaz ve Aycan’ı haberdar etti.

Ayaz:

"Dedem o araziyi yıllarca sakladı. Şimdi neden ortaya çıkardı?"

Ali:

"Çünkü artık zamanı geldi. Bazı savaşlar kaçınılmazdır."

---

O sırada, Medine'de güneş batarken Muhammed Ağa uzaklara bakarak derin bir nefes aldı.

Muhammed Ağa:

"Biz gençken yaptıklarımızı susturduk. Ama artık konuşma vakti geldi. Eğer onlar başaramazsa..."

(başını eğip gözlerini kapattı)

"...geri dönerim."

70.BÖLÜM SONU