83.Bölüm

Akşamın karanlığı Tozluyaka’nın üzerine çökerken, konağın önünde sessiz bir bekleyiş vardı. Cemre, verandada oturuyor; Ali ise sokağı izliyordu. Uzakta bir motor sesi duyuldu, ardından siyah bir araç sokağa girdi.

Cemre ayağa kalktı: “Bu… babamın arabası.”

Araç durdu, kapı açıldı. Bastonuna yaslanarak inen Muhammed Ağa etrafa bakındı.

“Evlatlarım,” dedi tok bir sesle, “Mardin’deki işler karıştı. Halit artık sadece orayı değil, buraları da karıştırmak istiyor.”

Ali başını salladı: “Anladım Ağa. Yani fırtına buraya kadar geldi.”

Tam o sırada konağın bahçesinden bir ses geldi.

Zeyno, Cemre ve Duru oradaydı, gülüşmeler arasında hazırlık yapıyorlardı. Ama o gülüş bir anda sustu — kapının eşiğinde Çağrı belirmişti.

Zeyno’nun yüzü bir anda dondu. Elindeki kahve fincanı titredi, dudaklarından sadece bir kelime dökülebildi:

“Çağrı…”

Çağrı yavaş adımlarla yaklaştı.

“Zeyno… yıllar geçti. Ama ben seni unutmadım.”

Zeyno’nun gözleri doldu, Cemre hemen geri çekildi.

“Ben… geleceğini bilmiyordum,” dedi Zeyno kısık bir sesle.

Çağrı gülümsedi: “Beni çağırmadın ama ben geldim. Çünkü biliyordum, Tozluyaka bir gün bizi yine bir araya getirecek.”

Ali ve Muhammed Ağa ikiliyi uzaktan izliyordu.

Ağa sessizce bastonuna yaslanıp mırıldandı:

“Demek kader, bu mahallede sadece düşmanları değil, kalpleri de buluşturuyor.”

O anda uzaktan bir patlama sesi geldi — mahalle tarafında bir trafodan duman yükseldi.

Ali hemen irkildi: “Bu da ne?”

Çağrı kararlı bir sesle: “Bu bir uyarı. Halit geldi demek.”

Muhammed Ağa bastonunu yere vurdu:

> “والله لن ندع أرضنا لهم.”

(Vallahi bu toprağı onlara bırakmayacağız.)

Tozluyaka’nın sokak lambaları bir bir sönerken, herkes biliyordu:

O gece sadece bir kavuşma değil, bir savaşın başlangıcı yaşanmıştı.

83.BÖLÜM SONU