10. Bölüm: Gerçekler

Bazen hayallerin sonsuza kadar süreceğiniz sarsınız, işte o hayaller düşündüğümüzden daha kısa sürer. Emirin gidişinin üstünden 7 saat geçmişti ve iş gereğinden yan yanaydık.

"Damla Buluta ne dedin?" Diye sorduğumda bana şok içinde baka kaldı.

"Onun soyadı Bulut mu?" Diye sordu.

"Evet de neden sordun?" Gözlerinde suçluluk gördüm.

"Has... naptım ben?" Dedi ve koşarak gitti.

Emir'in Anlatımı

Bu kadar mal biri olduğuma inanamıyordum. Telefonumu çıkardım ve bizimkilerden birini aradım.

"Buyurun?" Diye ses geldi karşıdan.

"Damla Bulutun telefon sinyalinden nerede olduğunu bulup bana atın hemen! Çok ama çok hızlı olun!" Artık stresten kafayı yemiş gibiydim.

"Ama ned-" Sözünü kesip ben konuştum.

"Ne zamandan beri bana neden diye soruluyor?" Dedim sinirle.

"Tamam hemen yapıyorum avukat bey." Dedi.

Beş dakika sonra istediğim o bildirim gelmişti. Hızlı olursam 15 dakikada yetişirdim. Daha hızlı olmak için polis şeridinden ilerlemeye başladım ki aniden bir polise yakalandım.

"Ah cidden mi?" Dedim. Tam da o ara beni durdurdu. "Avukat Emir Aydan." Dedim.

"Tamam geçebilirsiniz." Dedi ve eski hızıma kavuştum.

19 dakika sonra varmıştım. Hemen eve girdim ve gözümün önünde olan manzara ile şoka girdim.

"Özür dilerim." Dedi Damla ve bir silah sesi, bir kadının çığlığı ve gözyaşı.

"Damla naptın sen?" Dedim ve kanlar içinde yatan babasına baktım.

"Agah." Dedi kadın gözyaşları içinde. Damlanın elindeki silahı ben aldım ve ona sarıldım. Şoktaydı, şoktan kurtulması için biraz sarstım. Kendine geldiğinde hemen babasının yanına gitti.

"3 2 1, 3 2 1, 3 2 1 olmuyor, olmuyor." Dedi. İlk önce öldürmek istedi sonra yaşatmak. Babası kızlarına naprsa yapsın babalarına kıyamıyorlardı.

"Damla hastaneye gitmemiz lazım böyle olmaz." Dedim.

"Zırlama sende!" Dedi annesine.

"Damla cidden özür dilerim, bunu böyle öğrenmeni istemezdim." Dedi kadın gözyaşları içinde.

"Bak anne o adamın oğlu tam karşında duruyor tamam mı?" Kadın bana şok içinde baktı.

"Çok büyümüşsün." Dedi kadın bana acı içinde.

(5 Nisan 2008)

Küçük Emir babasının yanına gitmişti. Bir an bir kadına çarptı.

"Özür dilerim." Dedi küçük Emir.

"Önemli değil küçük bey. Nereye gidiyorsun acaba?" Diye sordu kadın.

"Babamın yanına." Dedi Emir.

"Söyle bakalım babanın doktorunun adı ne?" Diye sordu kadın.

"Agah Bulut." Dedi Emir. Kadın şok içinde bir çocuğa bir parmağındaki yüzüğe baktı.

"Emir yabancılarla konuşma demedim mi bin kere?" Dedi Emirin annesi. Kadına öfke ile bakıyordu. "Hadi babanın yanına git oğlum." Dedi Emirin annesi. Emir giderken annesi kadınla konuşmaya başladı. "Oğlumdan uzak dur!" Dedi kadın.

"Biz kardeşiz farkında mısın Aynur?" Dedi kadın.

"Umurumda olduğunu mu sanıyorsun Bade?" Dedi ablasına Aynur. "Sen o adam ile evlendin ve ailemizi bitirdin. Sen gittikten sonra babam ne hale girdi haberin var mı?" Diye sordu ablasına.

"Hiç bir şey bilmiyorsun Aynur." Dedi ablası gözyaşları içinde.

"Ya bi git ne bilmiyor olabilirim ki?" Kardeşinin gözlerinin içine baktı Bade.

"Anlatamam Aynur anlatamam." Gözyaşları içinde Bade koşarak kaçtı.

(Günümüz)

"Emir oğlum." Diyerek baskına girer gibi geldi annem.

"Anne?" Bade hanımın anneme şok içinde baktığını gördüm.

"Abla?" Bedenim tamamen şoka girdi. Damla ise benle aynıydı. Yavaş yavaş Damlaya yaklaştım ve ona sarıldım, sanki bu sarılmaya ihtiyacı varmış gibiydi. "Galiba tüm gerçeğin ortaya çıkması lazım." Dedi annem. Tüm gerçek neydi? Abla kardeş olmalarından başka bir gerçek daha mı vardı?

"Dinliyorum!" Dedim öfkeli bir sesle. Sesim neden bu kadar öfke doluydu? Duyduklarım mı bu kadar kötü yapmıştı sesimi? Hayatım da ilk defa bu kadar fazla şok yaşamıştım.

"Biz aslında kardeşiz." Dedi Bade hanım.

"Onu anladık anne esas olaya geç!" Seste ki öfke sadece bende yoktu aynı zaman da Damla'da da vardı.

"Baban Emir'in babasını öldürünce olaylar karıştı. Aynur beni bıraktı, deden ve anneannen bana öfke ile baktı. Ben ise aşıktım babana deliler gibi aşıktım ve ailemi bırakıp onu ve seni seçtim. Ben sizi bırakamayınca anneannen ve deden 'artık bizim kızımız değilsin. O sevdiğin ailenin yanına git.' dediler ama benim bırakmadığın kişi aslında hep sendin bebeğim. Babanla her türlü ilerlerdik ama sen vardın bizde seni seçtik ve her şey böyle ilerledi. Aynur benden gün geçtikçe daha fazla nefret etti ben ise çok pişmandım. Neye yarardı ki pişman olmak? Onun kocasını baban öldürmüştü. Babana ailemiz gün geçtikçe daha fazla öfke duydu. Emir'in babasız büyümesi hep canımı yakmıştı ama yapacak hiç bir şeyim kalmamıştı. O kadar saf sevgisi vardı ki insanlara karşı. Onu kıran insanları bile sevebilirdi, dünya da gördüğüm en saf kişiydi. Bunu kötü olarak söylemiyorum. Sonra ise büyüdü ve her şey değişti o saf olan çocuk çok zeki olamaya başlamıştı." Dedi Bade hanım.

"Yani benim babamın yaptığı bir hata abla ve kardeşi birbirine düşman etti ve abla ailesini bırakıp kızı için diğer ailesini seçti." Dedi gözleri dolan Damla.

"Özür dilerim Emir." Dedi Bade hanım.

"Sizce bir özür sizi affetmesi için yetecek mi Bade hanım." Dedi Damla.

"Önemli değil sonuçta ameliyat bu her şey olabilir." Dedim. "Anne sizin de küslüğünüz bitsin artık. Unutmayın siz kardeşsiniz, ben Bade teyzemi affettim artık sıra sende." Dedim hemen ardından.

"O senin teyzen değil Emir!" Beni dinlemeyeceğini biliyordum sadece bir umut belki dinler demiştin ama bunu yapmak akının ucundam bile geçmemişti.

"Anne sadece abartıyorsun ameliyatta her seferinde kazalar olabilir ve hiç bir suçu olmayan birini suçlaman çok saçma." Şok içinde bana baktı. Onu affetme ihtimalim olduğunu düşünmüyordu belki de.

"Sana inanamıyorum Emir." Annem cidden affedebileceğimi aklının ucundan bile geçirmemiç ama ben de onlar da insan. Hatalar insanların en çok yaptığı şeylerden bir tanesiydi. Hatalar insanları insan yapan şeydir. Hatalardan ders çıkarmak insanları hem üzer hem de mutlu ederdi.

"Evet anne bana inanmıyorsun çünkü babamın katili sandığın insanları affettim. Anne babamın katili ne teyzem ne de o karşı tarafta olan aile. Ani bir şekilde oldu ve bazı insanların yaşamı bittiğinde kimse onu yaşatamaz yaşamı bitmiş ki ölmüş." Annem gözlerimin en derinine baktı orada ki çocuğu gördü orada ki babamı gördü. Evet babam da olsa böyle yapardı o da biliyordu o da anlamıştı ama anlamamazlıktan geliyordu.

" Baban gibisin Emir onun gibi herkesi kolay bir şekilde affedebiliyorsun onujn gibi insanlara saygı duyabiliyorsun." Dedi ve sustu.

Gezegen'in Anlatımı

Saatlerdir beklediğim Emir hala gelmemişti. Enideş tüm bedenimi esir almıştı. Işık hızı ile odadan gitmişti. Nolduğunu deli gibi merak ediyordum. İş yerine geldiğimde gözlerim Emir'i arıyordu.

"Savcım!" Sesin geldiği yere baktım.

"Efendim Berlin?" Dedim.

"Bi olay var." Dedi nefes nefese.

"Ay kız nefes nefese kalmışsın yürü odama bir soluklan o sırada bende dosya ya bakarım." Dedim ve ilerledim.

"Bunu Emir Bey istedi ama size vermem daha doğru gibi." Dedi ve dosaya yı bana verdi. 4 Nisan 2008 yazan tarih beni şoka soktu. Ne demekti şimdi bu? Emir'in bu dava ile alakası neydi?

"Tamam Berlin sağol." Dedim ve odama gittim. Bu olamazdı. İmkansızdı bu babamın kaza yaptığı adam sevdiğim erkeğin babası olamazdı. Biliyordu ama sustu. İnanılmazdı. Gözlerim babamın ve onun babasının isimlerinde gezindi. Artık her şey eskisinden farklı olucaktı artık Emir ve Gezegen olmayacaktı.

Dünya iyi insanlar için bir cehennem olmaya devam ediyordu. Kalp kırıkları geçmiyordu. Bazen hayat bizi en yakınımızla vuruyordu ve beni en yakınımdan vurdu.

- - - 

AĞLAMAK MÜMKÜN MÜ? Gezegen daha ilişki başlamadan bitirdi bu kızın yapacaklarını bir ben bir Allah biliyor artık ama hiç bir şey eskisi gibi olmayacak!

~Tubanur Peker~