14. Bölüm: Sana Yenik Düşüyorum

Siz hiç seçim yapmak zorunda kaldınız mı? Ben kaldım hem de defalarca, kardeşlerimle sevdiğim adam arasında seçim yapmak zorunda kaldım. İlk seçimim bana hatalar yaptırdı ikinci seçimim ya yine bana hata yaptırırsa. Korkularım beni bırakmıyordu ben ise korkularımı bırakamıyordum şimdi sıra korkularımın benden korkmasındaydı. Sevdiğim adamın yüzüne baktım sonsuza kadar izlemek istiyordum onu.

"Elimi hiç bir zaman bırakmazsan, oğluma baba olmak istemezsen iyi bir abi olursan her zaman seninleyim." Dedim ve Emir'in gülüşünü gördüm.

"Senin oğlun seni sevdiğim için benim oğlum değil ben onu seviyorum o bana baba dediği günden beri aramızda kimsenin giremeyeceği bir bağ oluştu Gezegen. Bide söz veriyorum senin elini asla bırakmayacağım." O kadar uzun zaman beklediğim o öpücüğü dudaklarımda hissettim.

"Seni seviyorum Emir." Dedim ona gülümseyerek

"Seni seviyorum Gezegen" Dedi bana gülümseyerek.

“Sana yenik düşüyorum Emir Aydan.” Dedim gülümseyerek.

“Sana yenik düşüyorum Gezegen Işık.” Dedi ve o da gülümsedi. Özlem Metin’i yanıma getirdi Metin ağlamaktan nefes alamıyordu. Gözlerim dolu bir şekilde baktım ona.

“Oğlum ne oldu?” Dedim o kadar kötüydü ki.

“Emir mama yapsana acıktı.” Dedim, kokumu alınca sakinleşmeye başladı. Bir anne olmak bu yüzden çok güzeldi kokunu aldığında sakinleşen bir bebeğin annesi olmak bu yüzden çok güzeldi. Anne olmak şu ana kadar hissettiğim en güzel histi.

"Mamanız geldi Metin Bey." Dedi Emir.

"Teşekkür ederiz babası." Dedim gülümseyerek. Metin'in de Emir'e gülümsediğini görünce o an anladım ki baba olmak için bir kan bağına gerek yoktu baba olmak için sevgiye ihtiyaç vardı.

"Metin'e bakıcı buldum sen saha görevlerine de dahil olmak istediğin için bende Metin'le işte fazla ilgilenemeyeceğim için bakıcı bulmak zorunda kaldım." Dedi Emir.

"Neyse ben eve gideyim artık sizin konuşacak çok konunuz var gibi gözüküyor." Dedi Özlem.

"Tamam canım, Emir geçirsin seni kendine iyi bak." Dedim.

"Yemeği bir daha ki seferde benim evde yeriz." Dedi gülerek.

"Tabii ki bugün pek olmadı, çocuklu bir ev olunca eskisi gibi özgür olunmuyor artık." Metin mamasını yerken uyuya kalmıştı Emir, Özlem'i uğurlayıp odaya girmişti.

"Gezegen bunu ne kadar kabul edersin bilmiyorum ama ben bir şey yaptım ve senin imzan lazım." Dedi Emir. Ben Metin'i yatağa yatırdım bu gece üçümüz birlikte uyumak istemiştim. Emir'in elinde ki dosyayı aldım, okudum ve şokla Emir'in yüzüne baktım. Metin'in babası olmak istiyordu Metin'e kendi soyadını vermek istiyordu.

"Sen ciddi misin?" Diye sorabildim sadece.

"Mutlu mu oldun, sinirlendin mi daha fark edemedim ama ciddiyim." Dedi gülümsedi ama acı da vardı gülüşünde. Kalemi aldım ve tüm sayfalara okumadan imzaladım, sonuçta Metin'in babası Emir olmuştu. "Gezegen sen bana şuan dünyaları verdin farkında mısın?" Gülümsedim.

"Sen onun babasısın her ne olursa olsun sen onun babasısın." Dedim dolu gözlerle ona bakarken.

"Sen beni ne kadar mutlu ettiğini bilmiyorsun bile." Dedi ve beni öptü, ondan ayrıldıktan sonra ona sarıldım en ihtiyacım olan kişi oydu çünkü.

"Üstünü değiştir bende değiştireceğim sonra beraber uyuyalım olur mu?" Diye bir soru yönelttim.

"Senin ve oğlumuzun olduğu her yer bana cennet gibi gelir." O an tek bir şey geçti aklımdan hangi iyiliği yapmıştım da hayatıma bu adamı almıştım bilmiyorum bildiğim tek şey o iyiliği iyi ki yaptığım. Beraber uyumuştuk tüm gece oğlumuz ve aşık olduğum o adamla birlikte uyumuştum. Şimdi ise işe gitmek için üstümü değiştirmiş ve kahvaltıyı hazırlamıştım. Odama ilerleyip Emir'in yanağına bir öpücük kondurdum.

"Hep bunu hayal etmiştim biliyor musun ama hayalimden daha güzel oldu çünkü oğlumuz da bu hayale dahil oldu." Dedi ve dudaklarıma bir öpücük kondurdu.

"Hadi kalk Metin uyurken kahvaltımızı yapalım." Dedim ve Emir'i zorla yataktan kaldırdım.

"Bir kere öpebilir miyim kokusunu özledim." Dediğinde kıyamadım haklıydı çünkü Metin dayanılabilecek bir bebek değildi insan uyurken bile onu çok özlüyordu.

"Hadi öp ama hemen ve uyandırmadan gel bugün oğlumla kalacağım sahaya çıkmak istemiyorum." Dedim ve odadan çıkıp onları baba oğul baş başa bıraktım. Kıskanmak gibi olmasın ama Emir Metin'i beni sevdiğinden daha fazla seviyordu.

"Geldim bebeğim." Diyerek masaya oturdu.

"Benim de bir kaç davam kaldı onları halledeceğim mahkemeye gireceğim ve çoğu boşanma maalesef. Ha bide aklımdayken demek istedim gittiğimizde bir saat boşluğum var Metin'in kimliğini ver de soyadını değişim işlemini onaylamam lazım bir saat içinde hallolur ve Metin Aydan soyadı ile devam eder hayatına yakışıklı oğlum." Dedi ve gözlerim doldu babası bile bun kadar ilgilenmiyordu Metin ile ama benim gerçekten aşık olduğum kan bağı olmayan biri onunla o kadar iyi ilgileniyordu ki, ona aşık olmamak elde değildi.

"Kahvaltımızı yemeği bitirelim veririm halledersin tamam mı?" Diye sordum.

"Tamam sevgilim." Kahvaltımızı bitirmiştik tam Metin'i giydirmek için odaya giriyordum ki Emir'in Metin'i giydirdiğini gördüm o kadar aşk dolu bakmıştım ki ikisine de, ben giydirsem ağlayan oğlum babası giydirirken ona kahkahalar atıyordu. Bir kaç dakika sonra evden çıkmıştık Emir şoför koltuğunda ben yanında oğlumuz kucağımdaydı bir şarkı çaldı:

"Dolunayım sensin gökyüzünde ışıklar sensin

Bir bana ışık saçmanı istedim

Işığım sen ol sevdiğim

Yakma içimi bu kadar fazla

Unutma ki ben seni severim

Evimi yıkma gitme kal

Sen benim sadece huzurumsun

Geceyi aydınlatan bir çocuksun

Kalbime dokunan ellerin var."

Şarkının her kelimesinde bizi gördüm sevgimizi aşkımızı umutsuzluğumuzu geçmişimizi sonumuzun ne olacağını bilmeden bu yolda ilerlemeyi istiyordum. Artık her şey değişmişti gece tamamen batmıştı, artık tüm dünya gündüze ait olmuştu. Bir mahkeme savcı Gezegen Işık avukat Emir Aydan ve Lale Devrim.

"Avukatlar sizin susmanızı ve karı kocaların konuşmasını istiyorum. Evet Meltem Hanım öncelikle sizi dinliyorum." Dedim ve Meltem Hanım konuşmaya başladı.

"Evlenmeden önce beni çok severdi sözler verirdi ilgilenirdi ama evlendikten sonra bir duvar oluştu benim sevgimi istemedi beni eve hapis etti dışarı çıkartmadı." Aklıma çocukluğum gelmişti annemin yaptıkları göz yaşlarım her şey gözümün önünden geçti.

"Size iki ay süre veriyorum buradan uzaklaşıp baş başa kalın biraz konuşun birbirinize ilgi gösterin sevgi gösterin emin olun size iyi gelecek 2 ay sonra 5'in de görüşürüz." Dedim ve salondan çıktım nefesimi zor alıyordum orada kaldığım geçirdiğim günler göz yaşlarım her şey beni o kadar daraltmıştı ki artık dayanamıyordum hiç bir şeye. Gözlerim kapanmak üzereyken kendimi zar zor odama götürdüm oğlumun kokusunu içime çektim. O an anladım ki bir annenin nefesi sadece çocuğunun kokusuydu çocuğunun kokusu dışında hiç bir şey bir anneye nefes aldıramıyordu peki ya benim annem benim nefesimi kesmek için her şeyi yapmıştı ben ise ona hala anne diyebiliyordum ne olursa olsun o benim annem diyebiliyordum. Sevgisizlik nedir sizde çok iyi bilirsiniz sizde içinizde annenize veya babanıza bir sevgisiz çocuk veriyorsunuz belki bazılarınız daha şanslıdır ve hepsinden sevgi almışsınızdır. Bazılarınız sevgiyi aşık olduğumuz birinden bekliyorsunuz ama aklınıza hiç kendinizi sevmek gelmiyor sizi en çok siz severseniz güçlenirsiniz sizin kendinize sevginiz hiç bir yerde bulunamaz.

- - -

Bu satırlar bu kadar üst üste kitap yazmak cidden şu son dakikalar aksiyonunu çok özlemişim son dakikalara kadar yetiştirmeye çalışmayı ama her seferinde yetiştirmeyi çok özlemişim Wattpad kapatıldı bu uygulamaya alışmak zamanımı aldı benziyorlar ama işte ilk nerede başlarsan oradan devam edemeyince insan şaşırıyor umarım Wattpad yeniden açılır ama açılacağını da düşünmüyorum aslında neyse yarın görüşmek üzere.

Sizi seviyorum

~Tubanur PEKER