13. Bölüm: Düşmandan Dosta

Mira artık tehlike oluşturamıyor hiç birimiz için hatta uzun zamandır görmüyordum bile ama bu sefer Doruk hayatımıza girip engel olmaya başlamıştı.

Yataktan kalkmıştım Nisan ayına girmek üzereydik ve yavaş yavaş havalar ısınmaya başlamıştı. Okullar bir hafta kapandı ve bizde bir haftayı evde değil tatilde geçirmek istemiştik. Asu uyuyordu, rahat edemeyecek biliyordum ama yolda elbise giymek istemişti o yüzden mecbur elbise hazırlamıştım ona. Ben biraz rahat takılmak istemiş kırmızı bir eşofman ve siyah crop giyme taraftarı olmuştum. Giyinip saçlarımı ilk defa at kuyruğu toplamıştım yaz kış açık olan saçlarım ilk defa toplanmıştı. Ayaz yavaş yavaş uyanıyor gibi olduğunda yatakta kollarının arasına girdim.

“Çok güzel olmuşsun.” Dedi gözleri kapalı şekilde. Sinirle suratına baktım.

“Gözlerin kapalı!” Dedim sinirle o an gözlerini açtı ve ben kollarının arasından çıktım. Beni kendine çekip kulağıma eğildi.

“Gözlerim kapalıyken bile seni görüyorum.” Dedi ve yanağıma öpücük kondurdu. Biz üçümüz gidecektik Doğa ise çocukları alıp direkt eve geçeceklerdi. Ayaz giyindi ve arabada Asu’ya yatak hazırlıyordu. Ben Asu’nun odasına gidip her ihtimale karşı ince hırka ve rahat kıyafetleri çantasına koyarken uyanmıştı.

“Gidiyor muyuz abla?” Diye sordu. Tam o an odaya Mira girdi Asu çığlık attı ve Ayaz hemen odaya geldi. Ayaz sinirle ikimize de baktı ve Asu’yu alıp çıktı.

“Sizi rahatsız etmek istemezdim ama Doruk planlar yapıyor Yaren sizi ayırmak için.” Bunu biliyorduk.

“Bunu biliyoruz Mira.” Dedim yüzüne bakarak.

“Asu’ya dikkat et istiyorum Yaren tehlike de olduğunu hissettiğim her an yanında olacağım.” Dedi ve sarıldı, bende ona sarıldım. Evet, Mira ile kardeş gibi olmuştuk ama bunu Asu daha bilmiyordu. “Gittim ben.” Dedi ve ona el salladım.

“Dikkat et kendine ikiz.” Dedim ve Asu’nun çantası ile odadan çıktım. Ayaz Asu’yu giydirmiş uyutmuş ve merdivenden iniyorlardı. Peşinden gittim Ayaz dikkatlice arka koltuklara Asu’yu yatırıp üstünü örtmüştü. Arabanın kapısını kapatıp yüzüme baktı acı içinde.

“Mira’ya güveniyor musun gerçekten?” Diye sordu bir anda.

“Evet, neden?” Diye sordum.

“Ruh ikizi olmanız onun seni seveceği ve sevdiği anlamına gelmez Yaren.” Dedi yüzüme acı dolu bakarak.

“Neyse önemli değil ben Mira ile mutluyum hadi tatile gidelim.” Dedim ve arabaya bindim. Ayaz da bindi, bir süre sessiz bir yolculuk geçirdik. Asu gözlerini açtı ve bize baktı, korku ve heyecan gözlerinden okunuyordu.

“Abla o kız sana çok benziyordu, hatta aynıydınız.” Dedi ve ayaklarına baktı yaramazlık yapan küçük çocuk gibi.

“Sen öyle benzetmişsin hayatım, bizim gözlerimizin rengi aynı ya arkadaşımla sen oradan benzetmiş olabilirsin.” Dedim ve biraz olsun gözlerinde ki korku gitmiş ve heyecan artmıştı.

“Şarkı açalıııııııım.” Dedi heyecanla. Gülerek Ayaz’ın telefonunu alıp şifresini girdim.

“Açıyorum.” Dedim ve gülerek şarkıyı açtım tam o an şarkı ile Ayaz aynı şeyi dedi.

“Ve ben senin gibi gülen
Biri tanımadım
Ve sen gibi bakan

Bir polen gibisin
Hafif ama acımasız
Ve her gülüşün
Yeni bir bahar” Gülerek Ayaz’a baktım ve o an tek bir şey diledim nolur bu mutluluğumuz bozulmasın.

“Mira?” Diye sorduğum an gülerek baktı.

“Hayır, o senin aynın olsa bile senin gibi bakamıyor, gülemiyor.” Dediği an gülüşüm büyüdü.

“Ayaz abi.” Diye araya girdi Asu ve şarkının sesini kıstım konuştuklarımızı duymasın diye sesi arttırmıştım, sesi kıstıktan sonra onlara baktım.

“Efendim prenses?” Diye sordu Ayaz.

“Ne zaman orada oluruz?” Ah tabii gideceğimiz yeri bilmiyorsunuz atalarımın ilk evine hem tatil hemde benim bu ikizlik sorununu nasıl çözebiliriz diye cevaplar almaya gidiyoruz aslında.

“1 saat sonra oradayız güzellik.” Dedi Ayaz ve gülümsedi. Yanağıma farketmeden bir öpücük kondurdu.

“Ben görmedim.” Diye kıkırdadı Asu.

“Sen oradan bizi mi izliyorsun küçük yaramaz?” Diye sordum ve Asu kıkırdamaya başladı.

“Hayıy abla.” Şımardı yine benim küçük kardeşim. Zaten r harfini düzgün söyleyemiyordu şımarınca y olarak söylüyordu.

“Şımarma şımarık.” Dedim ve bir an suratı düştü ve bana baktı bir şey soracak gibiydi. “Sor, dinliyorum.” Dedim yüzüne bakarak.

“Abla annemiz mutlu olduğumuz için üzülüyor mudur? Onu unuttuğumuzu düşünüyor mudur?” O an o küçük kalbinde oluşan acıyı hissettim.

“Tabii üzülmüyordur anneler çocukları mutlu diye üzülmezler hayatım.” Asu gülümsedi ve geri yaslandı. Kafasında neler düşünüyordu, o küçücük bedeni nelerle savaşıyordu.

“Evet genç ve kendini genç hissedemeyenler birliği.” Dedi Ayaz ve Asu biraz olsa gülümsedi. Bir an telefonum titredi arayan kişi Tarıktı, Ayaz bana sorar gibi baktı ve telefonu açtım.

“Efendim Tarık?” Diye sordum o an Ayaz rahatladı.

“Ooo sesini duyan cennetlik oluyor be güzellik.” Dediğinde gülümsedim.

“Acaba yine hangi kızdan red yedin?” Diye sorduğumda suratının halini hayal edebiliyordum.

“Hiç sorma be Yaroş şu sarışın ela gözlü taş kız vardı ya Ela işte o manitam var dedi.” O an gülerek cevap verdim.

“Oğlum ondan sana yar olmaz demedim mi ben sana?” O sırada Doğa’nın sesini duydum.

“Esas konuya geç artık!” Diye bağırdı.

“Ya Yaroş biz yolda durduk ya.” Dediği an onların arabasını gördüm. Ayaz’a işaret yaptığım an o da gördü.

“Yine ne oldu acaba?” Diye sorduğumda gülerek cevap verdi.

“Bizim ayı Kuzey acıktı.” Dediğinde kahkaha attım. Ayaz arabayı durdurdu.

“Ay tamam kapat arkandayız deli.” Dedim ve telefonu kapattım Tarık ise arkasındaki bize baktı.

“Bir şey dicem ama kızmayın.” Dediğinde yüzüne baktım.

“Dinliyorum?” Dedi Ayaz ve onun sert tavrına gülerek baktım.

“Şu an aile gibi duruyorsunuz.” Dedi Tarık o sırada Ayaz, Asu’yu kucağına almıştı.

"Teşekkür ederiz ama zaten bir aileyiz biz, dimi Yaren?"

"Öyleymişiz benimde haberim yoktu Tarık." Dedim gülerek ve yol üstünde durdukları mekana girdik, Kuzey yemek yiyordu Doğa ise hayattan vazgeçmiş bir şekilde Kuzeyi izliyordu.

"Yarım saat dayanamadın mı be Kuzey?" Ayaz gülerek Kuzey'e baktı. Doğa ise bana seni Allah gönderdi der gibi bakıyordu.

"Yaren gelsene dışarı çıkalım." Dedi Doğa ve beraber dışarı çıktık. "Orada öğreneceğimiz her şeye hazırlıklı olmanı istiyorum orada kontrolünü kaybedeceğin bir şeyler öğrenebiliriz ama sen kaybetmemelisin kontrolünü.” Bunu dediği an korku ile baktım.

“Bir şey mi biliyorsun?” Diye sordum.

“O ev tüm gerçekleri barındırıyormuş, mektupta yazıyor.” Dediği an sorar gibi baktım, çünkü mektuptan haberim yoktu. Doğa arabadan bir mektup alıp bana verdi korkuyordum, mektupa ve Doğa’nın gözlerine baktım. “Oku geçmişinin gerçekten ne olduğunu biraz olsun anlayacaksın cevapsız sorular var ve o ev o soruların cevapları olacak Yaren.” Dediği an mektupu aldım ve okumaya başladım.

“Yaren,

Bu satırları okuyorsan gerçeklerden kaçamayacağın gün gelmiş demektir.

Geçmişin sana anlatıldığı gibi değil. Ailenin ölümü bir tesadüf değildi, ardında saklanan büyük bir sır var. O ev, senin kaderinin başladığı yer. İçeri girdiğinde cevaplarını bulacaksın ama unutma; her cevap yeni bir yük getirecek.

Sana söylenmeyen şeyleri öğrenmeye hazır ol. Kanında taşıdığın gerçek seni ya koruyacak ya da yok edecek.

Kimseye güvenme. Çünkü en yakının bile sana gerçeği gizleyebilir.

O ev seni çağırıyor, Yaren. Orada geçmişinle yüzleşeceksin.” Bu ne demekti şimdi? Geçmiş ve yüzleşmek? Neyle yüzleşecektim ki? Yüzümü gökyüzüne çevirdim ve içimden şunları dedim.

Geçmişim beni ben yapansa, kanımda bir vampirlik varsa işte o zaman hayatım nereye gidecekti bilmiyordum, ama dediği gibi değildi güvenebileceğim iki kişi vardı ve olacaklardı.

- - - 

Merhabalaaaar

Bol bol sohbet etmek isterim bu bölüm.

Bu aralar hızlı gidiyorum arka arkaya bölümler sıralıyorum ama 5 buçuk ayım falan var bu kitabı bitirmek için evet basıma gidicez kitapta değişikler olacak düzeltmelerim olacak tabi kısaca en kısa zamanda 1. Kitabı bitirip 2. Kitaba başlayacağım ara verdikçe yazma isteğim azaldığını farkettim ve ara vermeden bölümleri yazacağım.

Kitap kısmına gelirsek evet bölümler planlı ilerliyor Yaren’in yaşadıkları her şey planlı ilerliyor. Bu satırları yazarken elimde hep bu kitabı düşünüyorum gerçek bir kitap olduğunu hayal ediyorum ve öyle yazıyorum, dikkat ederek.

Sizi Seviyorum

~Tubanur