7. Bölüm: Kalp kırıklığı

Keremin tanıdık sesi kulaklarıma gelince ona cevap veremeden sadece gülümseyip koridorda arkama bakmadan koşmaya başladım. Ta ki ateşin beni belimden tutup temizlik malzemelerinin olduğu odaya sokup üstümüze kapıyı kilitlemesiyle dönüp kaldım.ben daha bir şey söyleyemeden bana kini ve öfkesini kusmaya başladı “ kimdi o çocuk bir de seni özlemiş. Sen vardın bir de o çıktı karşıma, hayatım senin yüzünden allak bullak oldu. Dün senin evinde kaldım farkında mısın, bebek bakıcılığı yapıyorum resmen iki gündür. Yoruldum ya bıktım senden, hayatımdan defol git, ne diye üst katıma taşındıysan benimle aynı okula geldiysen.” Bu sözler bana karşı çok ağır gelmişti. Ben ona bu sözleri sarf edecek kadar ne yaşatmıştım ki…

sonunda ağladığımı fark etmişti ama gözlerinin harelerinde pişmanlık duygusunu göremiyordum. Onun yerine bana dönük dönük bakan iki çift göze vardı. Ellerimle gözlerimi sildim ve ona “ seni iyi biri olarak görmüştüm, ama dedikleri gibi insanları oldukları gibi görmeliyiz olmalarını istediğimiz gibi değil…” dedim ve hemen elinden kapının anahtarını alıp hızlıca kilidi açtım ve istediği gibi defolup gittim.

(…)

eve sonunda gelmiştim. Gelene kadar da full ağlamıştım zaten, hemen eve girdim ve ortaya valizimi çıkardım. Bu valizin bu kadar kısa sürede ortaya çıkacağını hiç düşünmemiştim hem de ilk günden benimle ilgilenen bir adamın yüzünden. Valizime gerekli parçaları koydum ve en yakın arkadaşımı aradım. Evet ablamın yanına gidebilirim ama onun kafasını kendi işlerimle meşgul etmek istemiyordum, bu yüzden şu anda konuştuğum kişi emirdi.

canım kankam tabii evini bana açmıştı, şimdi de evin kapısını kilitleyip onun evine gitmek için hazırdım ta ki onun önüme çıkmasıyla donup kaldım. Neden gelmişti ki?

“ neden geldin kızın kalbini istediğim kadar kıyamadım biraz daha kırayım mı dedin! Sen benim kalbimi boşver ya kır istediğin kadar sonuçta en son onu toplamaya çalışan benim değil mi, uğraşsın dursun işte başka işimi var. Ben sana bu iki günde ne yapmış olabilirim ki bana bu kadar ağır konuşmak zorundaydın! O kelimeleri söylerken gözlerinde gram üzüntü pişmanlık bile yoktu. Ama pardon ya ben sana yük oldum özür dilerim, bir daha sana gözükmemekte çalışırım olur mu?!”

“ Ben özür dilerim biraz fazla ileri gittim”

“ özrüne ihtiyacım yok ayrıca sen beni boş ver dediğim gibi ama artık ben de senin gibi olurum soğuk, donuk, mesafeli belki o zaman kalbim daha az kırılır neyse ya sen farzet hiç tanışmadık” dediğim gibi arkama bakmadan yine yanından defolup gittim. Ama o an fark ettim arkamdan gelmemişti ona ne kadar kızgın olsam da arkamdan gelip bana gitme desin istiyordum. Ama bunların hiçbiri olmadı sadece istememle kaldı ne yazık ki. Bunları düşündükçe daha çok ağladım, bu adam benim ayarlarımla oynamıştı ama en çok da onlar yerine kalbimle.

Aynı göz yaşım pıt kalbim çıt bir şekilde Emir’in evinin yolunu tuttum. Çok çaresizdim şu anda, çokk…