6.

6.BÖLÜM (YANSITMA)

“Sustukça varlığını hissettiren acılarını,

Temas etmedikçe yaralarını iyileştiremezsin.”

“Bunu yaptığına hala inanamıyorum abi, biraz daha sabretsen ölür müydün? Nasıl böyle bir karar alırsın bir türlü aklım almıyor. Cidden Leyla ile evlenmek için kafayı yemiş olmalısın. ”

“Hakan yeter kes sesini. Babam sessiz kal dedi, sen zaman diyorsun hangi zamandan bahsediyorsunuz bana? Dedem böyle bir haberi duyması ile birlikte kalp krizi geçirdi, daha fazla uzatma. Bu işin geri dönüşü yok artık, Leyla ile evleneceğim.”

“Bak sakin olmaya çalışıyorum, seni anlamaya çalışıyorum. Dedem ile arandaki bağın bu kadar kuvvetli olmasının sebebini biliyorum, sana hak da veriyorum. Çevreden gelebilecek en ufak bir dedikodunun onu yine hastaneye taşıyacağını düşünüyorsun ama dedem sana inanıyor. Neden bu kadar takılıyorsun bu duruma? Bırak kim ne düşünürse düşünsün, biz senin hep yanındayız. Şu anda sağlıklı düşünüp sağduyu ile karar veremiyorsun. Biraz durup düşün, ahkâm kestiğin yer senin hayatın, içine ettiğin şey senin geleceğin, bu kadar kalın kafalı olmak zorunda mısın? Allah’ın aşkına bu şımarıklıkları benim yapmam gerekiyor, senin değil. Farkındaysan abi olan sensin, ben değilim!"

Onun aklını başını toparlaması için büyük bir mücadele veriyordu.

“Ben kararımı verdim Hakan, söylediğin hiçbir şey bunu değiştirmeyecek. Net adamım ben bilirsin, evet ya da hayır, benim için ortası yoktur. Hayatında belkilere yer veren insanların da benim hayatımda yeri yoktur.”

“Hay ben senin hayatının ortasına da, belkine de, bilmem nene de… Peki sen bunu Kutay’a nasıl yapacaksın abi? Ne halde olduğundan haberin var mı senin? İkinize de laf geçiremiyorum, artık kafayı yiyeceğim.”

“O ilk yumruğu attığı an benim için bitti Hakan. Benim böyle bir şerefsizliği yapacak kadar kansız olduğumu düşündüğünü gözlerinde gördüğüm an Kutay benim için bitmiştir. O yüzden ne halde olduğu ile artık gerçekten ilgilenmiyorum.”

“Bu kadar gözünü kararttığına inanamıyorum. Her şeyi geçtim ya Özüm, onun ne halde olduğunu hiç mi merak etmiyorsun? Kıza evlenme teklif ettin, taktın yüzüğü parmağına, şimdi de gelmiş burada evlilik planları yapıyorsun. Asıl senin bu yaptığın…”

“Hakan onun adını bir daha benim benim yanımda anma sakın!”

“Neden? Adının geçtiği an canın mı yanıyor paşam? Sen burada kafanda kurduklarınla Leyla’nın sözlerine inanıp saçma sapan hareket ediyorsun. Hayatını karartırken nasıl olur da susmamı beklersin? Yeter abi yaptığın şımarıklık, çocukluk. Özüm’ü hatırla, onun sana bakışlarını, sadakatini, aidiyetini hatırla ve girme bu evlilik yoluna. Kıza bile doğru düzgün sormadın ne olup bittiğini…”

“Yeter Hakan! Konuşma daha fazla. Ben ona sordum ve o benden her şeyi gizledi. Doğru olmasa neden gizlesin, ben burada dertlerimle savaşırken, dedemin canıyla uğraşırken o orada…”

“Kendi yalanlarına kendin inanıyorsun. Suçlusun ve bunu kabul etmemek adına her şeyi Özüm’e mal ediyorsun. Kabul edilemeyecek tutum ve davranışlarını kıza yükleyip adeta yansıtma yapıyorsun. Ne halin varsa gör abi emi, bir insan kendi hayatını bu kadar mahvedip hayatının aşkını kendi ömründen böylesine aptalca uğurlayamazdı. Tebrik ederim bunu başaran tek insansın!" dedi ve laf söz dinletemediği abisinin odasından bir hışımla çıktı.

Babası ile çok büyük savaş vermişler ama hiçbir şey elde edememişlerdi. Ama Hakan’ın bir tesadüf eseri kulağına yankılanan cümleler içindeki şüpheleri derinleştirmişti. Tek çare olarak gördüğü kişinin kapısına dayanmaya karar verdi. Her defasında geri döndürüldüğü ve yanına yaklaşmasını engelleyen korumalar yüzünden bir türlü ulaşamadığı kıza bu sefer muhakkak ulaşacaktı. Artık bir şeyler ne pahasına olursa olsun yoluna girmek zorundaydı.

İnsanların bulundukları konumun seçimi kendilerine aittir. Yerin yedi kat dibinde olarak zifiri karanlıklarda kaybolmak ya da göklerde özgürce nefes alabilmek kişinin sadece kendi ellerindedir. Yani her şey insanın aklı ile seçtiği yoldadır. Alper ise gözlerini karartıp kulaklarını tıkayarak geleceğinin yollarında kendini kaybetme pahasına süratle ilerlemeye devam ediyordu.