Ey Aşk (Eski Türkçe)

Ey ‘Aşk,
kim nefy eyledi yarimi bu gönül menziline?
Kim duâlar içinde gizledi ol cemâli,
kim yıldızlar içinde sakladı ol çeşmi?
Ak teninde yandım ben,
bir gamzesine serfirâz oldum.
Her demde dokunduğu ân,
bin ömre bedel sanıldım.

Ey ‘Aşk,
sen ile titredi lisânım,
sen ile çözüldi sabrım ellerimden.
Ol bana bir nazar eyledi,
ve ben
cemâline vâsıl olmağa âşinâ oldum.
Kâkül-i kahverengisine karışdı gecem,
rayihasıyla mest oldum her seher.

Ey ‘Aşk,
ol beni sükût ile dahi söyletti,
bir tebessümüyle
feryâd-ı kalbimi tecdîd etti.
Şimdi her niyâz Esma ile başlar,
her sükût ismini saklar.

Ey ‘Aşk,
beni ona yaz,
beni ol ile kemâle erdir.
Bir ömr içre tek cümlem ola
ve ol cümlenin mefhûmu
daim Esma ola.