İYİ Kİ EVVELİMSİN

Ey yâr-ı azîzim, gönlümün sultânesi,
Seninle başladı ömrümün destânı.
Aşkın evveli sensin cânımda,
İyi ki evvelimsin, nûr-ı cânânım.

Sana ilk nazarla baktığım demde,
Kalbim seninle bir vücûd kesildi.
Leblerinde tebessüm, sadânda sükûn,
Her kelâmım sana helâl kılındı.

Ey teni beyâz, dilber-i rânâ,
Nigâhının her zerresine âşinâyım ben.
Bir tebessümünle nûrlandı cihânım,
Bir bakışınla sustu cümle gamım.

İsmin nakşolundu levh-i kalbime,
Lisanımda dâim senin zikrin var.
Sen oldun evvelim, mebde-i hâlim,
Her demde sensin, her yerde yâd olunan.

Ey melek-sîret sevgilim,
Sensiz bir nefes dahi nâkıs kalır.
Zamân bile seninle devr eder,
Kalbim seninle bulur sükûnunu.

Cânım, bil ki aşkın kaderimdir,
Her sözümde adın bir nişândır bana.
Seninle bu denlü huzurla mamûrdur hâtıram,
İyi ki evvelimsin, bahârımın menbaısın.

Seninle yeşerdi gülzâr-ı dilim,
Sensiz her şey bana hicrân olur.
Ey evvel duâm, ilk nefesim, biricik yârim,
İyi ki evvelimsin, rûhumun özüsün.