5. Bölüm

Selamınhelooo gençler.

Yeni bölümle karşınızdayım oy vermeyi unutmayınn.

* * * 

"Yeşim "

Adımı duymamla yavaşça gözlerimi araladım. Karşımda gördüğüm adam ufak çaplı bir şaşkınlık yaşadım. Bu adam hastanede de vardı. Neslihan hanım ve Akif Bey'in yanında oturuyordu.

Yüzünde çok telaşlı bir ifade vardı. Hızlıca yanıma gelip dizlerinin üzerine çökerek şortumun açıkta bıraktığı kanayan dizlerime baktı.

"Yeşim neden bir anda yol atladın. Ya seni fark etmeseydim. Ya benim yerime başka biri olsaydı da sana çarpsaydı "

Ben yollama atlamışım. Hiç farkında değildim .

"Ben. Ben yola mı atladım? farkında değildim"

​​​​​Kafasını kaldırıp yüzüme baktı.

"Yeşim sen iyi misin"

Sesimin titremesine Özen göstererek cevap verdim.

"Evet iyiyim"

"Gözlerin kıpkırmızı yüzünde çok solgun. İyi olduğuna emin misin. Dizlerinde kanıyor zaten Hadi kalk hastaneye gidelim"

Tek bir bakışıyla gözlerimin kızarık olduğunu nasıl anlamıştı. Annem ve babam fark etmemişti bile o nasıl fark etmişti.

"Yeşim abiciğim sana diyorum iyi misin"

"İyiyim. Hastaneye gitmeye gerek yok dizlerimde acımıyor zaten hem ufak bir sıyırık"

Bir anda beni kucağına almasıyla ağzımdan ufak bir çığlık kaçtı.

"Ne yapıyorsun"

"Hastaneye gidiyoruz"

"Gerek yok diyorum anlamıyor musun"

"Gerek var"

İtirazlarımı dinlemeyip beni arabanın ön koltuğuna oturttum. Kemerimi taktıktan sonra kapımı kapatı. Kendisi de diğer tarafa geçtiğinde arabayı çalıştırdı.

"Hastaneye gitmemize gerek yok Bir eczaneye gitsek yeterli"

"Sen hep böyle inatçı mısın "

Kafamı çevirip ona baktığımda tek kaşını kaldırmış bana bakıyordu.

"Evet çok inatçıyımdır"

"Hiç şaşırmadım"

"Neden"

"Bizim ailede genetiktir "

Cevap verme gereği duymadım. Ben kendimi o ailenin parçası gibi hissetmiyorum . Ben kendimi hiçbir yere ait hissetmiyorum. Dün duyduklarımdan sonra aslında ne kadar da kimsesiz olduğunu anladım.

"Bu arada ben Karan "

​​​​​​Kendi düşüncelerimle o kadar çok boğulmuşum ki bir an ne dediğini anlayamadım.

"Anlamadım"

"Adım diyorum Karan senin en büyük abinim "

"Anladım"

"Neden bir anda arabanın önüne çıktın. Seni fark etmezsem neredeyse çarpacaktım "

"Ben yürüyüş yapıyordum dalmışım fark etmedim "

"Yeşim abiciğim bir kere daha soruyorum sen iyi misin"

"İyiyim dedim ya"

"Hiç iyi gözükmüyorsun ama. Bir şey mi oldu"

"Farkında mısın bilmiyorum ama on yedi yıl sonra birileri karşıma çıkıp biz senin gerçek aileniz diyorlar sonra öğreniyorum ki harbiden gerçek ailemmiş . Bunlar üst üste geldi sence de iyi olmamam normal değil mi "

"Haklısın"

​​​​​​Karana son kez bakıp kafamı cama yaslayıp yolu seyretmeye başladım. Ben sustuktan sonra karanda pek konuşmadı . Karan sağlık ocağının önünde durduğunda beni kucağına alarak içeri götürmüştü. Her ne kadar itiraz etsem de kendim yürüyebilirim desem de beni dinlemeyip beni kucağında taşımıştı.

Bir hemşire tarafından dizlerime pansuman yapılmıştı. Karan adama öldürücü bakışlar attığı için adam hızlıca pansumanı yapıp kaçar gibi odadan çıkıp gitmişti.

Pansuman bittikten sonra bizde Karanla birlikte sağlık ocağından çıkmıştık Karan yine beni kucağına almıştı. Bu sefer itiraz et memiştim itiraz etsem de beni dinlemeyeceğini anlamıştım.

Şu an Karanla sahil kenarında bir kafede oturuyorduk. Ben soğuk kahve mi içerken oysa sadece beni seyrediyordu . İkimiz de pek konuşmuyorduk.

Soğuk kahvemi içmeyi bitirince boş bardağı masanın üstüne koyup sırtımı sandalye yasladım.

Karan da boğazını temizleyip konuşmaya başladı .

"Yeşim ben nasıl konuşacağımı bilmiyorum...konuya nasıl giriceğimide...ben ...ben...off... Yeşim biz senden bir şans istiyoruz "

Derin bir nefes verdi. Gözlerindeki korkuyu göre biliyordum . Olumsuz bir cevap vermemden korkuyor du .

" Ne şansı istiyosunuz . Ayrıca siz kimsiniz "

" Biz Çakır ailesiyiz. Senden de bize bir şans vermeni istiyoruz. Bize hep bir kız kardeşimiz olsun istiyorduk sonra bir gün Annem hamile olduğunu söyledi. Öğrendik ki cinsiyeti kızmış. Bunu öğrenir öğrenmez sevinçten havalar uçtuk. Sonunda istediğimiz oluyordu bizim de bir kız kardeşimiz oluyordu. Aylarca senin gelmeni bekledik. Sonra o kara gün... O gün hayatımızın en kötü günüydü . Biz heyecanla hastane koridorunda senin doğumını beklerken doktora gelip bize senin doğumda öldüğünü söylediğinde tüm dünya başımıza yıkıldı . Aylarca kendimize gelemedik. Bizim aylarca heycanla beklediğimiz kardeşimiz ölmüştü . Sonra bir gün evimizi biz harf geldi senin yaşadığını söylüyordu başta inanmadık sonra araştırınca gerçekten yaşadığını öğrendik. Sevinçten havalara uçtuk resmen bizim minik kardeşimiz yaşıyordu"

"Karan be-

Konuşmama müsaade etmeden tekrar konuştu.

"Biz seni çok bekledik Yeşim. Bize bir şans ver lütfen. Senin karnında taşıyan kadına bir şans ver lütfen. Tekrar aile olmamız için bize bir şans ver"

Onlar bir şans vermek istiyor muydum bilmiyorum. Kafam çok karışıktı dün öğrendiklerimden sonra daha da karışmıştı.

Daha beni ne için öz ailemden ayırdıklarını bile bilmiyordum.

Kimin ayırdığını da bilmiyordum. Mustafa ve Feride sadece bir piyondu. Asıl şah kimdi onu bilmiyorum. Bu oyunu kuran ve beni piyon gibi kullanan kimdi?

Bunları öğrenmenin tek bir yolu vardı. O yolda Çakır ailesinin evine girmekti .

Onlarla bir aile olmak için o eve girmeyecektim gerçekleri öğrenmek için o eve girecektim.

"Tamam veriyorum size o şansı"

Söylediklerime Karan şaşırdı. Birkaç saniye kendine gelemedi. Kendime gelince hızlı oturduğu sandalyeden kalkıp yanıma geldi ve sıkıcı bana sarıldı.

"Teşekkür ederim abiciğim "

O kadar sıkı sarılıyordu ki ne neredeyse nefes alamayacak duruma gelmiştim.

"Nefes alamıyorum "

Hızlıca benden ayrıldı.

"Şey ... kusura bakma ... Ben bir an heyecanlanınca "

"Önemli değil"

"Tamam bizim otele gidelim mi bu kararı annemlerin yanında da söyler misin. Onlar da seninle konuşmak istiyorlardı konuşup seni ikna etmeyi düşünüyorlar . Bu kararı verdiğini duyunca çok sevinirler"

"Olur"

Karan cüzdanını çıkarıp masaya beşyüz lira koydu. Sonra tekrar bana döndü.

"Tamam hadi gidelim o zaman"

Yavaşça masadan kalktım yanıma gelen Karanla birlikte çıkışa doğru yürümeye başladık.

Umarım verdiğim bu karardan pişman olmazdım.

Karan ve Yeşim kafeden çıkıp giderken onları izleyen adamda hızlıca oturduğu sandalyeden kalkıp tekrar Karan ve Yeşim'in peşine düştü .

✨

​​​​Araba büyük bir otelin önünde durunca toparlanıp arabadan indim. Bakışlarım otelin dışında gezdirdiğim'de bile ben çok lüksüm diye bağırıyordu.

Babamın da oteli vardı ama bu kadar büyük ve lüks değildi. Onunki sıradan bir oteldi . Ama bu otelin dışı bile bas bas bağırıyordu ben lüksüm diye.

"Beğendin mi oteli"

Kara'nın sesini duymamla bakışların modelden çekip yanımda duran karana çevirdim.

"Yani... güzel "

"Babama söyleyeyim buraya sana versin o zaman"

Demesi ile gözlerimi kocaman açıldı. Ne yani bu otel onlara mı aitti .

"Bu otel size mi ait"

"Evet. Hatta bu şehirde altı tane otelimiz var"

"Vay be"

"Hadi gidelim artık"

Karan önden Ben arkadan otele giriş yaptık. Karanı gören herkes ona selam veriyor du. Asansörlerin yanına geldiğimizde Karanla birlikte asansöre bindik. Asansör on üçüncü katta durunca karanla birlikte indik. Kara'nın beni yönlendirmesiyle uzun koridorda yürüdük. Bir kapının önüne geldiğimizde Karan durdu ve kapıyı çaldı. Biraz bekledikten sonra o gece bizim evde gördüğüm çocuk tarafından kapı açıldı.

Beni gördüğün zaman kocaman gülümsedi ve hızlıca bana sarıldı.

"Hoş geldin abla"

İlk defa yağmurdan sonra biri bana abla diyordu. O çocuğun bana abla demesi çok tuhaf hissettirmişti .

Benden bir karşılık alamayınca kollarını benden çekti ve mahcup bir şekilde yüzüme baktı.

"Kusura bakma abla. Ben seni görünce dayanamadım. Özür dilerim"

Sarıldığı için ona kızacağımı falan mı düşünüyordu bu çocuk . Neden bana sarıldığı için ona kızayım ki . Tamam temastan pek hoşlanmam ama onun bana sarılmasına rahatsız olmamıştım.

"Önemli değil. Özür dilenecek bir şey de yok "

Dediklerimden sonra yüzünde kocaman bir gülümseme oldu.

"Hadi artık içeri geçelim kapıda kaldık "

Kara'nın sesiyle o çocuk kenarı çekildi ve bize yol açtı. Onun çekilmesi ile birlikte biz de içeri girdik . Önümde yine bir koridor vardı. Yavaş adımlarla koridorda ilerlemeye başladım . Burası bir ev büyüklüğünde suitti .

Seslerin geldiği odaya doğru ilerledim ve içeri geçtim. Bu odada hastanedeki gördüm herkes vardı. Herkes bir şeyle ilgileniyordu.

​​​​​"merhaba"

​​​​Sesimi duymalarıyla herkesin bakışı bana döndü. Herkes bir kaç saniye şaşkınca bana baktılar . İlk üzerindeki şaşkınlığı atan Neslihan hanım oldu .

"Kızım "

Hızlıca oturduğu yerden kalkıp bana doğru geldi ve sıcıca bana sarıldı . Sonra ise diğerleri geldi hepsi teker teker babana sarıldı.

Şu an beş kişi falan bana sarılıyordu sanırım. Ve bana o kadar sık sarılıyorlardı ki ben nefes alamıyordum .

Eğer biraz daha sarılmaya devam ederlerse ölebilirdim.

...

Bölüm sonu.

Bölüm nasıldı.

Karan nasıl bir abi sizce .

Sizce yeşim'i ailesinden ayıran kişi kim.

Ve neden ayırdı. Amacı ne.

Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın sonraki bölüm görüşürüzz:)