“Ateş…” Üstüme yürüdüğünde korkuyla geriledim. Geri geri yürürken bir anda sırtım yatakla buluştuğunda hafif gülmüştü. Kalkmama izin vermemek için ağırlığını vermeden üstüme çıktı. “Sen, benim karımsın.” Yatağın üstündeki elime ulaşıp parmaklarımızı birbirine geçirdi. “Ne o adamın torunusun ne de o herifin kızısın, duydun mu? Sen benimsin. Benim karımsın.” “Bir yıl,” dedim, üstüne basa basa. “Bir yıllık karınım, sonrasında izimi dahil bulamayacaksın!” Sesli bir nefes verdiğinde söylediğim her bir kelime dudaklarımızı yaklaştırıyordu, ve ben karşısında nefesimi kontrol etmekte zorlanıyordum. “Göreceğiz bakalım bir yıl mı yoksa bir ömür mü?” Yüzüme iyice yaklaştığında gözlerimi sıkıca kapattım. “Seni gerçekten karım yapacağım günü iple çekiyorum,” dediği an sertçe yutkunmuştum. “İşte o gün, gerçekten benimle tanışmış olacaksın.”

"Ulan annem her şeyi bimden alıyordu da gelinini de bimden bulacağını düşünmemiştim" Alya yazın kendine okul harçlık çıkarmak için bimde çalışan bir genç kızdır. Bimde çalışırken mahallenin dedikoducu teyzelerinin ağına düşüp bir aşkın kucağında kendini bulacağını nereden bilebilirdi ki?

İki yıl önce terk edilen Ecrin Koçak, iki yaşındaki oğluna bakarken oldukça sıkıntılar çekmiştir. Bunca sıkıntıya rağmen, çocuğunun babası olan Karan Koçak ile bir kez daha bir araya gelmesi gerekir. Ecrin ilk önce bunu kabullenemese de başka çaresi yoktur. Zaman akar, geçmişle yüzleşme vakti gelir çünkü bu artık kaçınılmaz olmuştur. "Geç kaldın, Karan Koçak. Beni terk ettin. Ben de şimdi seni örnek alıp seni terk ediyorum." 06.10.24 13.05.25

Demir, sevdiği kıza yazacağında işlerin bu kadar sarpa saracağını bilmiyordu. “Beni sevmen için gözlerinin içine baktım be! Hemde yıllarca. Ama sen beni görmedin bile!” “Seni sevdim ben! Hemde çok sevdim çünkü sen benim kardeşimsin!” Genç kız, sevdiği adamın gözlerine baktıkça küçüldüğünü hissediyordu. O lanet olası kız onun yıllardır hayal ettiği aşka sahipti ve bunu kendisine yediremiyordu. “Neden beni onu sevdiğin gibi sevmedin? Onun olupta bende olmayan şey ne?” Diye fısıldadı son kez. “Onda aşk var. Ve sen daha aşkı ve saplantıyı ayıramayacak bir acizsin…”

“Ya bana da bir şey yaparlarsa.” Korkudan titreyen ellerimi ustalıkla gizlemiştim ama sesim beni ele veriyordu. Asıl korkumun ona zarar gelmesi olduğunu söyleyemedim. Bu kadar erken olmazdı. “Seni korurum.” Gözleri bende değil yoldaydı. Direksiyordaki ellerini öyle bir sıkıyordu ki parmak boğumları bembeyaz olmuştu. Bütün bu olanlar onu da sarsmıştı ama duruşundan asla ödün vermiyordu. “Ya koruyamazsan. Onu koruyamadığın gibi beni de koruyamazsan.” Sert ama bir o kadar da gerçekleşmesi olası cümlelerimle bana döndü. Uzun kirpikleri, kızarmış mavi gözlerini gizleyememişti bu sefer. “Seni koruyamazsan bile intikamını alırım Serçe.”

Emir ve Deniz telefonlarını karıştırdıklarında birbirlerine bu kadar ısınacaklarını bilmiyorlardı.