Ortada buluştuğumuz anda hiç vakit kaybetmeden kılıç sesleri yükselmeye başlamıştı. Güçlerimizin son demlerindeydik, bizi diri tutan tek şey kazanma arzusuydu. Bana karşı bir hamle yapacağı sırada kılıcına sert bir şekilde vurup kılıcının elinden düşmesini sağladım. Artık savunmasızdı. Kılıcımı bir kez elimde döndürüp üzerine yeniden atıldım. Hamlelerimin ustalıkla üstesinden gelmişti. Tekrar bir hamle yaptığımda göğsünün orta yerinden kesmiştim onu. Dizlerinin üstüne çöküp kestiğim yeri eliyle tuttu, sanki iyileştirebilecekmiş gibi. Kılıcımı yere atıp tam önünde durdum. Miğferini kafasından çıkarmamla geriye doğru bir adım atmam aynı anda oldu. "O"nu yaralamıştım. Hiçbir şey demeden birbirimize baktık bir süre. En son dudakları gururla kıvrılmıştı. "Bunun galibiyet veya mağlubiyet olduğuna sen karar ver." diyip sırtüstü uzandı. Son nefesini böyle verdi.

Hani bazen insan sığamaz bir yerlere, aldığı oksijen bile onu boğar; ironiktir ki yaşama fonksiyonlarımızı yerine getiren madde onu öldürebilecekmiş gibi hissettirir. Bazen durup düşündüğümde gözlerimi o hisle dünyaya açmışım gibi hissederim. İçimdeki boşluğu dolduramadım bir türlü. Ne sığabildim bu dünyaya ne de kapı dışarı edebildim kendimi. Arafta kaldım hep. Yaşamaya çok hevesli değilim ama hikayemin nasıl biteceğini de merak ediyorum. Öyle bir his işte, anlatamıyorum.