•••• Bölüm 42 🍷🚬

Ayrıca yağmuru hiç sevmezdi. Çünkü bir keresinde yağmurlu havada dışarıya çıkmak zorunda kalmıştım, hasta olmuştum. O gün “ yağmur seni çok üzdü, bir daha sevmeyeceğim onu ” demişti. Gülmüştüm öylesine. O zaman 17 yaşındaydım. En güzel yaşım… Şuan 23 yaşındayım. Bugün Doğum günü. Dayanamadım tabii kutladım FaceTime dan aradım. Her şey yolundaymış, özlememiş gibi davrandım. Tam kapatacağız veda edeceğim sevdiğim kadına. Bir anda bir şey demem lazım dedi.

–“ Biliyor musun, bugün senden başka kimse hatırlamadı doğum günümü. Teşekkür ederim. ”

“ Nice yıllara, tekrardan ” diyerek kapatıyordum ki bir şey daha var demişti. Kısa bir duraksamadan sonra sesi duyulmuştu.

“ Hâlâ yağmurdan nefret ediyorum… ”

O an bende film koptu ve bir şey diyemedim karşılığında, sustum. O da sustu daha çok sustum. Gözümden düşen bir damla yaşla aramayı sonlandırdım. Çıktım faceden ve bir köşeye geçip ağladım. Sonra evde daha fazla duramayarak ceketi alıp da dışarı atmıştım kendimi. Kayalıklara oturmuş kız kulesini seyretmiştim. Cebimden paketi çıkartarak bir dal sigarayı dudağımın arasına bırakmıştım. Tam çakmakla ateşleyecekken yanımdan biri ateşleyivermişti. “ Eyvallah ” demiştim sadece. Kafasını yavaşça sallayarak kendi sigarasını yakmıştı.

Neyini özlüyorum niye özlüyorum bilmiyorum ki, özlüyorum işte. Hani her hafta halı saha maçında yenilip, ertesi hafta yine o sahaya çıkmaya benziyor benimkisi. Ben ya oyunun kendisini seviyorum ya da maçı kaybetmeye o kadar alışmışım ki... Koymuyor artık yani. Giden gidiyor ya kardeşim, sen zannediyorsun ki kalan kalabiliyor? İlk o gidiyor lan. Gitme diyemiyor ya, ilk o gidiyor lan…

YN: Gitme kal diyemedim / Sancak 🎵