•Bölüm 30 🖤🖤

Dairenin içine adımımı atmamla burnuma gelen koku, artık midemi bulandırmıyordu. Aksine alışmıştım da. Ben salona geçerken o mutfağın yolunu tutmuştu. Onun oturduğu koltuğun tam karşısında ki yere bırakmıştım bedenimi. Bedenimde bu hareketi bekliyormuşcasına salınmıştı koltuğun yumuşak süngerlerine. Elindeki şişelerle oda kapısından görünüp de yakınıma gelmişti. O tarafa doğru bakıyor olmasam da bedeninden önce ona has kokusu gelmişti burnuma. Sol elini ileriye doğru uzatıp da tuttuğu şişeyi gözümün içine sokacak derecede önüme hizalamıştı. Ne almıştım ne de yüzüne bakmıştım. “ Ben içmiyorum. ” demiştim, net ve sert olmayacak bir dille. Hafif bir şekilde kafamı kaldırıp da baktığımda sol el bileğinin içindeki dövme dikkatimi çekmişti fakat ne olduğunu tam olarak göremeden sesi duyulmuştu ve dikkatim dağılmıştı. Zihnim dövmeyle söylediği cümle arasında gidip gelerek ikilemde kalmıştı.

–“ İçki getirdiğimi de nerden çıkardın? Limonlu soda getirmiştim. ”

Elindeki şişeye bakışlarımı çektiğim de gerçekten de yeşil bir şişe vardı bana doğru hâlâ uzatılmış olan. Neden içki şişesi olarak algılamıştım bilmiyorum. İnatla almam için tutmaya devam etmiş olduğu şişe, söylediği gibi soda şişesini andırıyordu. “ teşekkür ederim ” diyerek elinden almamla yerine geçip kurulmuştu her zaman ki köşesine. Ayaklarını orta sehpanın üzerine uzatarak rahat pozisyonuna geçmişti.

–“ Ama sen o şeyden içiyorsun değil mi? ”

Soruma parmaklarının arasında tuttuğu şişeyi yukarı kaldırarak vermişti cevabını ve şişeyi göstermişti bir şey demeden. Sesli cevap vermeye neden sarf etmediyse, şişeyi neden gösterme ihtiyacı hissetti bilmiyorum. Şişenin ne olduğuna baktığımda bana verdiği şişeyle aynı renkti. Şaşırmış bir hâlde şişenin üzerinde kalmıştı bakışlarım. Cidden soda şişesi miydi o? İçmiyor muydu yani o zıkkımı?

–“ İnanmadıysan önünü çevireyim yazanı da oku anlarsın belki olmadı gel kokla içki mi diye? ”

Bakışlarımı kaçırıp da söylediğine cevap vermeye çalışmıştım.

–“ Yok, ben bir an şaşırdım sadece... ”

Gülmekle gülmemek arasın da yüzünde kısa bir anlığına ufak tebessüm oluşmuş gibiydi. Kendini koltuğa iyicene bırakarak gözlerini kapatmıştı. Neden bilmiyorum ama bir anda odanın sessizliğini konuşmaya başlamamla ben bozmuştum. Şu saçmalamaktan başka hiçbir işe yaramayan çenem açılmıştı yine.

–“ Hani seni buraya getiren sebep ne, neden geldin gibisinden sormuştun ya bana. Bende cevaplamamıştım.. Bilmiyordum çünkü. Bilmiyorum da bedenim ruhumla birlikte o yere gitmek istedi. Duyduğu şeyden sonra o yer ona iyi gelecekti. Geldi de. Şimdi de iyi hissettirene içini döküyor, duyup duymadığını bilmeden. Ama içimden bir ses, duyup duymadığını önemseme dök içini ona diyor bende öyle yapıyorum şuan. Beni isteyen biri varmış, kim olduğunu bilmiyorum inan hiçte merak etmiyorum. Bundan sonrasın da ne yapacağım onu da bilmiyorum. Ben aslında hiçbir şey bilmiyorum bir tek şey dışında. O şeyin de ben umrunda değilim ya neysee. Çok konuştum değil mi? Ne yaparsın çenem bir açıldı mı susmak bilmiyor işte böyle. Ne yaparsın bende böyleyim. ”

Soda şişesinin dibinde kalan son yudumu da kafama dikmiştim, şişenin sonunu görene kadar. Elimdeki boş şişeye bakarken “ soda iyi geldi gerçekten de sağ olasın muhabbetine de doyum olmuyor ama ne güzel konuştuk öyle. ” demiştim.

Uzunca bir süre hiç kıpırdamadan yatışını seyretmiştim. Bir milim bile kıpırdamadan olduğu yerde kalmıştı. Ses çıkartmamaya dikkat ederek şişeyi sehpanın üzerine bırakmıştım ve aynı onun gibi bende tümüyle bedenimi koltuğa vermiştim. Sessizce çıkıp gitmek yerine uykunun kollarına gitmeyi tercih etmiştim. Uyumasam daha ne dile getirecektim kestiremiyorum. Belki de hislerim dile gelirdi ve açılırdım onun denizinde alabora olmayı göze alarak..

Ve sen adam..

Hâlâ beni hayatının dışında tutmaya devam mı edeceksin hâlâ mı gerçekten?

Kısa bir bölüm olduğunun farkındayım ama yoğunum yazmaya vaktim olmuyor affınıza sığınıyorum. Diğer bölümde telafi edeceğim ama uzun bölümle geleceğim. Gitmeden önce sizden yazacağım lakaplardan birini seçmenizi isteyeceğim.

Buz kral

Ekşi surat

Sessiz kurt