Bölüm 1: Kayıp Çocukluk

Bölüm 1: Kayıp Çocukluk

Özgecan Aslan, 13 yaşında, hayalleri ve umutlarıyla dolu bir çocuktu. Küçük bir kasabada, ailesiyle birlikte sakin bir hayat sürüyordu. Ancak, babasının aldığı karanlık borçlar, hayatlarını bir gecede değiştirecekti.

Bir akşam, evin kapısı sert bir şekilde çalındığında, Özgecan bu gürültüyle irkildi. İçeri giren mafya adamları, sert bakışlarıyla ailenin huzurunu tehdit ediyordu. Babası, yüzünde korku ve çaresizlikle kapıyı açtığında, Özgecan bu anın hayatlarının dönüm noktası olduğunu bilmiyordu.

“Borcunu ödeyeceksin!” diyen mafya lideri, elindeki silahı sallayarak, ortamda hâkimiyet kurmaya çalıştı. Özgecan’ın annesi, gözleri dolu dolu, kocasının yanına koştu. “Lütfen, bu kadar ileri gitmeyin!” diye feryat etti. Ama mafya, acımasızdı. Babası yere düştü, annesi çığlık atarak haykırdı. Özgecan, o an yaşananları anlamakta zorlanıyordu; dehşet içinde, evin köşesinde sıkışıp kalmıştı. Her şey çok hızlı gelişiyordu.

Mafya lideri, bir an gözlerini Özgecan’a çevirdi. “Şimdi seninle ilgileneceğiz,” dedi ve gözlerinde bir kıvılcım belirdi. O an, Özgecan’ın kalbi hızla çarpmaya başladı. Korku dolu gözlerle, annesinin ve babasının çaresizliğini izlerken, tüm dünyası kararmıştı.

Silah sesi yankılandı ve annesi yere yığıldı. O an, Özgecan’ın içindeki dünya yıkıldı. Büyüdüğü evin sıcaklığı, yerini soğuk bir karanlığa bıraktı. Özgecan, yaşadığı dehşetin etkisiyle, ruhunda derin bir yara açıldığını hissetti.

Karanlıkta, sadece gözyaşları kalmıştı. Mafya adamı, gözlerini Özgecan’a dikerek yaklaşırken, “Seninle oyun oynamak için buradayım,” dedi. Özgecan, çaresizliği içinde boğulurken, hayatta kalmak için bir şeyler yapması gerektiğini biliyordu. O an, içinde bir kıvılcım yanmaya başladı.

Geçmişin izleriyle dolu bir hayat, Özgecan için daha da zorlaşmaya başlıyordu. Okuldaki arkadaşları, onun yaşadığı acıların farkında değildi. Her gün okulda, yüzündeki gülümseme, içindeki fırtınayı gizlemeye çalışıyordu. Ama derinlerde bir yerde, kaybettiği her şeyin intikamını alma arzusu büyüyordu.

Bir gün, okulda bir arkadaşının ona yaklaşmasıyla bir an için normal bir hayatın tadını aldı. Arkadaşı, ona elma uzatarak gülümsedi. “Neden bu kadar üzgünsün?” diye sordu. Özgecan, içindeki karanlığı daha da derinleştirerek, “Her şey yolunda,” dedi, ama sesinde bir titreme vardı. Arkadaşının gözleri, ona merakla dolup taşarken, Özgecan, içindeki acıyı gizlemeye çalıştı.

O an, Özgecan’ın kalbinde bir şey kırıldı; başkalarıyla paylaşmak istediği ama asla cesaret edemeyeceği bir hikaye vardı. O hikaye, gelecekteki intikamının temelini oluşturacaktı. Geçmişiyle barışmak ve karanlığa karşı savaşmak için kendini hazırlayacaktı.

Bu kararlılık, Özgecan’ın hayatını değiştirecek bir adım olacaktı. “Bir gün bu karanlık dünyaya son vereceğim,” diye mırıldandı. Ve o gün geldiğinde, karşısında kim olursa olsun, kaybedecek bir şeyi olmayacağını biliyordu.