2. Bölüm

Uyandığımda tamamen karanlık odada birkaç korumanın dışında kimsenin olmadığı bir yerdeydim.

"Ben neden burdayım yaa?"

"Patronun sinirleriyle oynadığın için olabilir mi aptal??"

"Oraya gelirsem aptal diyen ağzını sadece ağlamak için kullanabilirsin!"

Adam bana yaklaştı ve eğildi:

"Sence beni ağlatabilir msin?"

Bacak arasına tekmeyi geçirdiğim anda acıyla bağırıp üzerime yürüdü

"Bir adım daha atarsan adım atacak bir ayağın kalmaz Alp!"

"Özür dilerim patron"

"Şey kollarımı açabilir misin zaten acıyodu şimdi daha çok acıyo?"

Bana doğru yürüdü önüme doğru eğildiğinde:

"belki adamlarımın erkekliğine tekme atmadığında"

"O da bana aptal demeseydi yapmazdım ki ben"

"Alp sana aptal mı dedi"

"hımhım kafamada vuracaktı kesin"

Son dediğimle hafifçe eğildi ve ellerimi açtı.

"bileklerim morarmış neden bağlısın ki bileklerimi."

"Senin bilmen gereken birşey değil"

"Söylesen"

"Kes sesini Derin

Beni dinlemeden odadan çıktı ve o çıkarken odada duran herkes çıkmıştı.

🕯🪔

"Off beni burada bırakıp gittiler resmen"

En son 5 sene önce bir odaya kapatılmıştım.Tek bir farkla,o gün öldüresiye dayak yemiş sonra her tarafım kan içindeyken kapatılmıştım...

Yaşamak hayatın en öncelikli hakkıydı ama bilmedikleri şey ben yaşamak nasıl birşeydi bilmezdim.

Ayağa kalktım ve camdan aşağıya baktım,yüksek değildi atlayabilirdim.Camı açmayı denedim fakat ne çare ne kadar denesem de açılmadı.En sonunda denemeyi bırakıp raftan bir vazoyu aldım ve cama doğru fırlattım.Etrafta yankılanan sesle korumalar bana doğru dönsede umursamadan kaloriferin üzerine çıktım.Korumalar o adama haber vermişti bile fakat bilmedikleri şey ise çok geçti kendimi camdan aşağıya bırakmıştım...