-BÖLÜM 3 İNSANLIĞIMI YİTİRİRKEN- 

Artık ne hevesim kaldı ne kinim. İçimdeki insanı yitirdim kaybolsun diye bir yere öylece atıverdim. “hayatta en güvendiğim insana karşı duyduğum bu kırgınlık çevremdeki herkese yayılmıştı, çünkü o benim için bütün insanlardan önce geliyordu.”

Keşke yağmur yağsa oturup izlesem insanların koşuşturmalarını,

-gök gürültüsünden korkardı,

-o korkuyor diye sende endişe ederdin

-hava durumlarına bakıp bugün yağmayacak, bir sonraki gün yağacak derdin,

-bazı hayvanlardan korkardın

-o korkuyor diye sende o hayvanları sevmezdin

-çocuklaşma ne demek bilmezken

-onunla çocuklaşırdın

İnsanlığımızı sadece tanımadıklarımıza yitirdik bu kadar tanıdıklarımız bizlere yeter de artar bile hatta bazen istemiyoruz kimseyi. Öylece derin bir sessizlik olsun istiyoruz.