11. Bölüm

Eve geldiğimde kendimi duşa attım bir süre aynaya baktım tüylerim diken diken olmuştu soğuktan çıplak bedenim aynaya yansıyordu ve jakuzi de açtığım su çoktan ısınmış aynayı istanbulun sisli sokaklarından farksız kılmıyordu.

Aynada yüzüm kaybolurken saçımdaki tokayı çıkarıp saç diplerime ellerimle baskı uyguladım, başım ağrıyor...

Yere attığım kyafetlerimin yanında duran pantlonumun cebindeki parol şişesini elime alıp kapağını açtım bir tane alıp ağzım attım ve musluk suyunu ellerimin arasına alıp ilacı yuttum.

Başım dönüyor..

Duştaki kaynar suya ayağımı bastım, üşüyorum..

Neden geçmiyor üşümem? Ellerim buz kesiyordu, miğdeme ağrılar giriyordu soğuktan sanki?..

Başımdan aşağı akan kaynar su tenimi yakıyordu ancak hiçbirşey hissetmiyordum sanki?

Üşümem geçsin diye daha çok sokuyordum kendimi içeriye ellerimle suyu avuçluyor omuzlarıma sürüyordum geçmiyordu titremem.

Etraf karanlık? Neden karanlık ki?

-Sen karanlıktan korkarsın güzelim

+Kimsin

Diye sordu iç sesim

-Sen karanlıktan çok korkarsın güzelim

Kimsin diye tekrar etmedi iç sesim sanki kabullenmişti

+Ben bir askerim korkmam ben

-Sen karanlıktan çok korkarsın güzelim

Tekrarlıyordu

Belimin arkasından bir el beni kucağına çekti yanık tenim etine değince daha çok yandı,

"ERİCA İYİ MİSİN ŞİMDİ AMBULANS ÇAĞIRIYORUM NABZIN DÜŞMÜŞ GÖZLERİNİ AÇ!"

Gözlerimi aralamaya yeltendim,

"Karanlık"

Mırıldandım mı acaba diye iç sesimle tekrar kavgaya girdim ama sanırım duymuştu beni kendi kucağına daha çok çekti ve üzerime bir havlu sarıp kucakladı.

Ona sarılamadım, kimsin yabancı? Seni tanımıyorum ama sarılmak istiyorum çünkü bir askerin tek dayanağı tüfeğidir tanımadığı insanı bir daha göremeyeceği için ona sığınır ve her zaman güçlü rolü oynamaya devam eder, vatan soğuk kanlılık ister ama yumuşak kalpli insanlar kendine hakim değilse işler biraz karışır.

O yüzden sadece sarıl yabancı ağlamaya ihtiyacım var...

__

Alexander Swayze

Kollarım onun çıplak bedenini ambulansa taşıdı birkaç kyafet aldım odasından, yanan tenine ellerimi değdirmek istemiyordum, canı yanardı.

Hastaneye onu yetiştiriyorlardı bense ona kyafet arıyor bir yandan kendimi sakin tutmaya çalışıyordum, swayze sen kimseyi sevmedin?

-Neden şuandada sevemeyeceğin anlamına mı geliyor

İç sesimle kavga etmeyecektim hayır yapmayacaktım.

Ericanın ağlama sesi kulaklarımda çınlıyordu

"Karanlık"

mırılandım,

"Karanlıktan korkar mısın erica?"

Bir çantaya eşyaları ve anahtarı sıkıştırıp arabaya bindim,

Telefonum zangır zangır çalıyordu,

"NE VAR"

açtım telefonu

"Bay swayze bu gün saat 2 de duruşmanız va-"

Telefonu suratına kapadım ardından gaza bastım.

__

Hastaneye elimdeki sırt çantasını omzuma takarak girdim,

"Erica Blackwell"

"3784 no lu odada serumu yeni takılıyor iki iğne yapılmış ve yanık tedavisi görüyor kendisi"

"Teşekkürler"

3. Katı tuşladım ve koridorun ilerisinden sağa döndüm ve oda karşımdaydı sertçe kapıyı ittirdim ve odaya giridim,

Erica çıplak şekilde yaraları sarılıyordu,

"Beyefendi çıkın dışarı bu nasıl hadsizlik!"

"Refakatçisiyim hanfendinin"

"Kapı çalmanız da mı yok!"

Sinirle nefes verdim ve Erica'nın olduğu yatağın sağ tarafındaki koltuğa oturdum.

Hala bilinci tam olarak yerinde değildi birkaç pansuman yapıp sargıları sardılar.

Ardından birakaç ilaç reçetesi verip iki hemşirede odadan ayrıldı, onlar gidince ellerimi Erica nın saçlarına attım ve dudaklarından öptüm.

Ne yapıyorsun sen swayze!

Bir anda geri çekildim ve kendime çekidüzen verdim ardından yanık ellerini tutuyormuş gibi uzaktan sevdim ve ellerine yaklaştı ellerim, içine kaydırır gibi oldum ama ellerimiz deymedi uzaktan tuttum onu.

Saçlarına dokunmadım daha çok öpmek istediğim dudaklarını öpmedim ellerini tutmadım ama hep tutmak istedim.

Acılar bazen sevgiyle geçerdi ama her sevgi temastan oluşmazdı işte , eğer bir sevgiyi temasa dönüşüyorsa ellerin yanmıyor demektir sadece kalbin yanıyor ama şimdi onun canı yanıyordu ve ben onun canı yandığında kendi kendimden geçiyordum.

Erica karanlıktan korkardı ve bense yatağın altından çıkıp ona sarılan bir yabancıydım...

___

Bu bölüm benden bu kadar