10.Bölüm; İmkansızlık

-Kapı sertçe açıldığında içeri giren kişi Kayra'dan başka biri değildi, bakışları yatakta yatan Eda'yı görünce yumuşadı.Kapıyı yavaşça kapattıktan sonra yatağın yanındaki koltuğa doğru ilerledi bu süre zarfı içerisinde Eda bir kez olsun bile gözünü Kayra'ya değdirmemişti.Kayra koltuğa oturduktan sonra derin bir iç çekti,kendini öne eğdirip ellerini dizlerinin üzerinde birleştirdi.

"Eda."dedi fısıldayarak,

"Konuşmayacağımızı söyledim,niye geldin?"sesini aynı tonda çıkartarak kolundaki seruma baktı Eda.

"Nasılsın?"

Eda parmaklarını hareket ettirip oyalanırken İkra'nın söylediği sözler beyninde yankılandı;

"Aşkım seviyorsun,her ne kadar sevmiyorum desen de seviyorsun."

sevmemeliydi,asla öyle bir hata yapmamalıydı.Hakkı yoktu buna.Hem kendi canını hem de onun canını yakmaya asla hakkı yoktu.

Aşık olmamanın tek bir yolu vardı,o da nefretti.

​​yutkunduktan sonra dudaklarını araladı Eda ve Kayra'nın kalbini hedef olan o zehirli cümle firar etti dudaklarından,

"Sen yokken daha iyiydim."

"Sen varsan daha iyiyim"dedi kalbi,kalbini sevmezdi Eda.Hiç sevmezdi hemde.Kendisini doğuran kadını sevmezken ona karşı içinde zerre kadar da sevgi besleyen kalbiydi, olmayacağını bile bile Kayra'ya sevgi duyan da bu lanet kalbiydi.

"Bir bana bak,o cümleyi yüzüme söyle."

Eda hiç o taraflı olmadan tekrar parmaklarını birbirine değdirip oyalanmaya başladı.

"Eskiden konuşmuyordun şimdi bakmıyorsun bile.Eda sen..."

Kayra başını eğip parmaklarını sıktığında tekrar konuşmaya başladı,

"Zorsun."

"Zor olan sensin Kayra.Senin şuan içinde olduğumuz durumu görmen,anlaman zor!"hiddetle çıkıştığında Kayra'yı görmüştü Eda.Görmeyeli kaç gün olmuş gibiydi gel gör ki aradan sadece iki gün geçmişti,bu iki gün nasılsa ikiside birbirinden beter olmuşlardı.

"Neyi anlamam zor Eda?"

"Bizden olmayacağını."

Kayra gülerek başını iki yana salladı.

"Evet, haklısın onu anlamam zor olacak ki belki anlamayacağım da çünkü en güzel de bizden olacak sen de göreceksin."

Kayra'nın meydan okurcasına söylediği cümlenin üzerine Eda bıkmış gibi nefesini dışarı üfledi.

"Yanlış,Kayra yanlış."

"Biz yanlışsak kim doğru?"

"Biz hariç herkes doğru tamam mı?"

"Kime göre neye göre?"

sesini çıkarmadı Eda kısa bir süre ortama sessizlik hakim olduktan sonra Kayra aklına bir şey gelmiş gibi kaşlarını kaldırarak konuştu,

"Ha bide beni engelleme numaram dursun orda."

"Merak etme telefonumu elime aldığımda ilk iş seni engellemek olacak."

Kayra omuz silkti,"Sen bilirsin,yeni hat alırım bende."

Eda kıkırdağında kapının açılma sesi ikilinin gülüşünü söndürdü,gelen kişi Zeynep'ti utangaç bir şekilde hem Kayra,'ya hem Eda'ya göz değdirdikten sonra konuşmaya başladı,"Gençler bölüyorum özür dilerim.Eda annen senle konuşmak istiyor tatlım."

Eda Sıkıntılı bir şekilde üflediğinde Kayra sessizce konuşmaya başladı,

"Eğer istemiyorsan..."

"Yok...Gelsin ne diyeceğini merak ediyorum."

Kayra omzunu silktikten sonra ayağa kalktı,"Tekrardan geçmiş olsun en kısa zamanda iyileşmen dileğiyle.",Eda başını salladığında Kayra tekrar konuşmaya başladı

"Ha birde unutmadan,okulda gezi mi kamp mı ne vardı eğer kötü hissediyorsan gelmiyorsun tamam?"

"Sanane!"çenemi kaldırarak konuştuğumda gülerek odadan çıktı.Gözlerim odadan çıkışını izlerken hemen kapının yanında duran Zeynep yengeme çarptı.Alt dudağını dişlerken bir yandan da gözleri zemine odaklanmış bir şekilde bir şey düşünüyordu,yine dayımı hatırlamıştı.Biliyordum.Kayra'yı gördüğünde,hastaneyi gördüğünde yine aklına dayım düşmüştü."Yenge."kısık sesle konuştuğumdan duymamıştı."YENGE!"başını hızla kaldırıp bana baktı,"Efendim canım.","İyisin değil mi?"başını aşağı yukarı salladığında kapıyı kapatıp yanıma geldi.Çatık kaşlarla ne yapacağını merak ederken yatağın yanındaki tekli koltuğa oturup ellerimi avuçlarının içine aldı,"Eda, birşey söyleyeceğim.","Söyle yenge."yutkunduktan sonra konuşmaya başladı.

"Eda,biz taşınacağız."yerimden doğrulmaya çalıştığımda omuzlarımdan tutup yavaşça beni yatağa yerleştirdi.O evde yaşama sebebim İkra'ydı.Küçüklüğüm onunla geçmişti ve şuan yaptıkları şey beni kardeşimden ayırmak demekti.Yalvaran gözlerle yengeme baktım,

"Yenge hayır,lütfen."

"Canım benim,o evde yaşamamız için bir sebepte yok artık hem ben iyileştim biraz olsun düzeldim hem de bu zamana kadar yük old-"başımı sağa sola sallayarak cümlesini böldüm,tekrar konuşmaya başladı.

"Hem ayrılmayacaksınız ki İkra ile... neşeli bir sesle söylediklerini dinlemeye devam ettim...Bizim evde yaşamaya devam et?"

ağzımı aralayıp konuşacaktım ki kapının açılma sesiyle ikimizde başımızı kapıdan görünen yüze çevirdik.Gelen kişi babamın eşinden başkası değildi.Yengem ayaklanıp odadan çıktığında başımı pencereye doğru çevirdim.Gittikçe kulağıma daha yakından gelen topuklu ayakkabının sesi durduğunda yanımdaki tekli koltuğa oturdu.Gözümün önünde durduğundan dolayı gözlerimi tavana çevirdim.Güldüğümde bana garipseyen bakışlar attığını tahmin edebiliyordum,

"Vay be.Yeni uyandığımda beni sormadın ama Kayra geldiğinde yanıma geliyorsun."yerimden doğrulduktan sonra sırtımı yatağın başlığına yasladım,ellerimi birbirine vurup alkışladıktan sonra yanımda duran kadına baktım,

"Anneliğin tartışılmaz.Niye biliyor musun? Çünkü ortada tartışılacak bir anneliğin bile yok."iğrenircesine suratına bakmaya devam ettiğimde o yüzünde tek bir duygu kırıntısı bile barındırmıyordu.

"Bitti mi?"

boş bakışlarla yüzüne bakmaya devam ettikten sonra sinirlerime hakim olamayacağımı anladım.ellerimi sinirle saçlarımdan geçirdim.

"Yengenler de kalmıyorsun,orada rahat olacağını biliyorum."ardından tekrar konuşmaya başladı.

"O okuldan da seni alacağım."

başımı bir hışımla ona çevirdiğimde çatık kaşlarla ona bakıyordum."Ne diyorsun ya!","Duydun."düz bir ifadeyle dedikleri bile beni çileden çıkarmaya yetiyordu.

"Orda o olduğu sürece seni orada okutur muyum sanıyorsun?"

"Gör sen hele beni o okulda okutma..."

"O okulu tuttuğun adamların başına,evi de senin başına yıkarım."

3. kişi anlatım olacaktır!

"Söyle baba."Kayra bıkmış bir şekilde söylediği cümlenin ardından camların önünde duran kahverengi L koltuğa oturdu.Şahin elinde salladığı tesbihle Kayra'nın yanına ilerleyip tam karşısına geçti.

"O neydi öyle hastanede kimseye haber vermeden çıkmışsın gelmişsin buraya kadar."

"Mühim bir meseleydi baba."

"Kuzenlerin hepsi Antep'te Kaya,paraya para demiyorlar.Deden seni istiyor."

Kayra doğrudan camın aşağısındaki şehri izlerken bir yandan da Eda'yı düşünüyordu.Ayağa kalkıp cama yöneldiğinde ellerini cebine koydu,bir yandan da babasını dinliyordu.

"Bak zaten iki seneni o boş okulda geçirdin.Bir şeyler öğrendin mi.Hayır tık yok mübarek.Bak Antep'e git diyorum,dedenin yanında ol diyorum.."

"Baba."

Şahin alnını ovuştururken bıkkın bir şekilde nefesini seslice dışarı üfledi,"Söyle oğlum söyle."

"Ben amcamın yaşadığını Eda'ya söyledim."Kayra önüne bakarak konuşmaya devam ederken Şahin hızla gözlerini açtı,

"Ney ettin ney ettin?"

Kayra yutkunduktan sonra babasına döndü,

"Bir şey daha öğrendim.Adem amcam..."

Şahin çatık kaşlarla oğlunu dikkatle dinlerken Kayra kuruyan dudağını diliyle ıslattı.

"Eda'nın babası."

"NEY NEY NEY!"

Kayra kapıya doğru adımlarken arkasından gelen ses onu durdurdu.

"KESİYORSUN KAYRA,O KIZLAN ASLA OLMAZ HEMEN KESİYORSUN ANTEP'E GİDECEKSİN.HEMEN!"

Kayra babasına omuz üstünden bir bakış yolladıktan sonra konuşmaya başladı.

"Antep'e gidersem Eda'yı da alırım.Onun dışı oraya adımımı bile atmam."

ardından ekledi;

"O zaman bakalım kabul ediyorsunuz etmiyorsunuz."

BÖLÜM SONU 💫 🎀

Evett Kayra'da Eda'da inat etmeye başladılar haydii bakalımmm ya bölümun yarısında yazmayı bıraktım ilham perileri cehenneme gitti de.Umarım begenmissinizdir.💫🎀✨