23.Bölüm

Baynumdaki ağrı ile gözlerimi açtım canım birazda olsa yanıyordu.

Saat kaçtı telefonuma baktım saat gecenin 4 'tü kafama mı vurmuştu ne olmuştu be ben neden hatılamıyorum sinirle ayağı kalktım karan neredeydi merdivenlerden indim karanlıktı zaten pek göremiyordum önümü manyak adam ben şimdi ona gösterirdim sinirle mutfağa yönelirken ani bir beden çarpma ile çığlığı resmen öyle kötü atmıştım ki Bi an öksürük tutmuştu beni, hay dedenin nalı kime çarptım ben ya derken ışıklar açıldı

- iyi misin inci? Bir yerine bişi oldu mu?

Başımı ovalayarak çarptığım kişiye bakarak kafamı evt manasında aşağı, yukarı salladım

- sen önünü hiç görmez misin? Hayıflanarak söylendiğimde o karan olacak taş herif ise

-bana çarpan sendin inci hatırlatayım dedim

Karanın halası ve kardeşleri hatta can bile uyanmıştı

- özür dilerim, başımı eğerek söylediğim bu kelime ile karan yanıma yaklaştı kolunu belime sararak " önemli değildi takma" odaya ilerletmeye başladı o sırada halası " evli çiftler gibi nereye gidiyorsunuz acaba?"

Yerimde durdum "hala karan bana çarptı ama valla ben bişi yapmadım hem bak karanlıktı görmedim uykum var uymak istiyorum" gözlerimi kapatıp başımı kaldırdığımda o kadar uykusuzdum ki ne dediğimi ben bile anlamadan öylece konuşuyordum ama algılarım kapanıyordu yavaş yavaş

​​​​​​YARENİN ANLATIMI İLE

Karanın kollarında inciyi gördüğüm vakit çok sevinmiştim ama bşe yandan önceden olanlar için gerçekten de çok pişmandım böyle davranarak hata yaptığımı anladım

Ben genelde böyle bir insan değildim sadece abimin emanetlerini korumak istemiştim ve tabikide lal'in biricik aşkı olan karanı oğlunu, hepsi bana emanetti sadece ağır geldi bu yükler bana ne yaptığımı bilmeyerek kalbimi kırdım incinin

Biliyor musunuz inciye bakınca lal aklıma geliyor o kadar yengeme benziyor ki cidden iyi bir kız olduğunu sonunda anlayabilmiştim

Ama karan ve incinin bitmeyen savaşları bir türlü son bulmuyordu

​​​​

​​​​​​