BÖLÜM 7 - KISIM 3

“İmparatorunuzun da sizin de canınız cehenneme!” diye kükredim. Bir anda fırladım, koşmaya başladım; çelik zeminin altında yankılanan adımlarım bile öfkemi bastıramıyordu.

Ama daha birkaç metre gitmeden Marcus’un kolu beni kavradı, arkamdan bir anda üç asker daha gelip kollarımı sıkıca tuttu.

Marcus’un bakışlarıyla göz göze geldiğimde onaylamaz bir ifade vardı yüzünde; başını yavaşça sallıyordu.
“Yapma, Elissa!” diye seslendi; öfke ile çaresizlik aynı anda titreşiyordu sesinde. “Kendine zarar verilmesine sebep olacaksın!”

“Artık kimse canımı yakamaz!” diye patladım; öfkem içimde bir volkan gibi fokurduyordu.

“Sana yemek yok. Onu hücresine geri götürün!” diye buyurduğunda Marcus’un yüzüne, duyduğum tiksintiyi saklamadan baktım. Dudaklarımda alaycı bir kıvrım belirdi; ardından suratına tükürdüm.

“Bir gün hepiniz insanlara yaşattığınızın bedelini ödeyeceksiniz!” diye hırladım.

İmparatorluk askerleri, çırpınışlarıma rağmen bedenimi rahatça taşıdıktan sonra, kısa sürede hücremde olmayı umuyordum. Ne var ki beni götürdükleri yer, beklediğim hücre değildi. Beni yer altına götürüyorlardı; merdivenlerden inişimiz bunu anlamamı sağlamıştı.

Aşağıda neyle karşılaşacağımı bilmiyordum, ama anlatılanlara göre eziyet çekecek insanlar oraya götürülürdü. Bazıları halkın gözünde bizzat öldürülürken, daha ağır suç işleyenler itirafları alınması için yer altındaki mahzenlerde tutulurdu.

“Beni oraya götüremezsiniz!” diye çırpındığımda askerler durdu ve bedenimi taşımayı bıraktılar. İçlerinden biri yeniden bana dokunduğunda, ikimiz de bir anda görünmez olduk. Bunu, diğer askerin endişeli bakışlarından anlamıştım; bizi göremiyordu.

“Siktir!” diyerek küfretti ve telaşla bizi aramaya devam etti. Biz ise çoktan havalanmış, yapının üst taraflarındaki zeminde duraklamıştık. Bu asker kim olursa olsun fark etmezdi; onun endişesi, beni kurtaranın asker olmadığını açıkça gösteriyordu.