BÖLÜM 11

1. Sınav - Karakter Sınavı: herkesten gözlerini kapatmasını ve aç denildiğinde açmaları istendi. Herkes gözlerini kapattı. Gelen talimatla gözlerini açtıklarında büyük bir kapının önündelerdi Alesta, ağır ahşap kapının önünde durup derin bir nefes aldı. Ateş cadısı olduğunu öğrendiğinden beri hayatı altüst olmuştu. 18. Yaş gününde girmesi gereken sınav ertelenmişti, ancak şimdi kaçış yoktu. Karşısında, büyüyle güçlendirilmiş, üzerinde karmaşık semboller oyulmuş kapı, sınavın ilk aşamasına açılıyordu: Karakter Sınavı. İçeriye adım attığında, büyük, kubbeli bir salona girdi. Loş ışıkta titrek alevlerin gölgeleri duvarlarda dans ediyordu. Ortada, daire şeklinde dizilmiş yirmi sandalye vardı. Sandalyelerin her birinde, Alesta gibi sınava giren diğer genç cadılar oturuyordu. Her biri farklı köklerden, farklı geçmişlerden gelmişti, ama hepsi burada, kaderlerinin onları nereye götüreceğini görmek için toplanmıştı. Salonun ortasında duran uzun boylu, yüzü gölgeler içinde saklı bir figür konuşmaya başladı. “Hoş geldiniz. Burada, en derin benliğinizle yüzleşeceksiniz. Sizi tanımayanlar değil, kendiniz sizi yargılayacak.”.Birkaç fısıldaşma duyuldu. Alesta, yanındaki kızın tedirgince ellerini ovuşturduğunu fark etti. Kendi kalbimiz bizi nasıl yargılayabilirdi? Figür, uzun asasını kaldırdı. Aniden, herkesin önünde devasa bir ayna belirdi. Ancak bu sıradan bir ayna değildi; yansıması gerçek dünyadaki gibi değildi. Camın yüzeyi dalgalandı ve her cadının içine işleyecek bir ışık huzmesi yaydı. Alesta’nın göğsü bir an sıkıştı; ışık ona dokunduğunda içindeki tüm duyguların, tüm anılarının çekildiğini hissetti. Ayna, onun iç dünyasını yansıtıyordu. Alesta’nın göğsü bir an sıkıştı; ışık ona dokunduğunda içindeki tüm duyguların, tüm anılarının çekildiğini hissetti. Ayna, onun iç dünyasını yansıtıyordu. Alesta’nın gözleri büyüdü. Yansımanın içinde kendisi vardı, ancak daha küçük yaşta, annesinin yanında otururken. Annesinin gözlerindeki gururla karışık endişeyi hatırlıyordu. “Ne olursa olsun, kalbini temiz tut,” demişti annesi bir keresinde. Ama aniden görüntü değişti. Karşısında, yıllar önce bir öfke anında bir arkadaşına bağırırken kendini gördü. Küçük bir anı, ama acı verici. O an ne kadar kırıcı olduğunu fark etti. Biraz daha dikkatli baktığında, o günkü pişmanlığının içini kemirdiğini görebiliyordu. Diğer cadılar da aynada kendi geçmişlerini izliyorlardı. Kimileri ağlamaya başlamış, kimileri sessizce yumruklarını sıkmıştı. Ancak en garip şey, aynanın herkese farklı bir yansıma göstermesiydi. Kimisi ihanetini, kimisi korkularını, kimisi de en büyük iyiliklerini görüyordu. Yansıma dalgalandı ve başka bir görüntü belirdi. Alesta’nın karşısında bu kez gelecekteki kendisi duruyordu. Ama bu görüntü net değildi. İki olasılık arasında gidip geliyordu. Birinde, güçlü bir cadı olarak parlıyordu, çevresinde dostları, koruduğu insanlar vardı. Ama diğerinde… gözleri karanlıkla doluydu. Kendi içindeki en karanlık ihtimalleri temsil eden bir figürdü bu. Diğerlerinin aynasına göz attığında tek seçenek vardı ama Alesta’nın ki farklıydı. Alesta’nın içi ürperdi. Bu ne anlama geliyordu? Tam o anda, aynanın sesi yankılandı: “Kalbinin yolunu seç.” Alesta’nın zihni bulanıktı. Bu sadece bir sınav mıydı, yoksa gerçekten kaderiyle yüzleştiği bir an mıydı? Bir adım attı, aynadaki karanlık yansımaya baktı. Eğer içindeki korkularına teslim olursa, buradaki herkes gibi o da karanlığa düşebilirdi. Ama buna izin vermemeliydi. Derin bir nefes aldı ve gözlerini kapadı. Kalbinin derinliklerine odaklandı. Ben kimim? Ne olmak istiyorum? Gözlerini tekrar açtığında, aynadaki görüntü netleşmişti. Gelecekte güçlü bir cadı olarak duruyordu; dostları, ailesi ve en önemlisi, kendi vicdanı tarafından desteklenen biri. Ayna hafifçe titredi ve ardından ışık söndü. Bir sınavı daha geçmişti. Diğer cadılar da kendi yüzleşmelerini tamamlamışlardı. Kimisi dizlerinin üstüne çökmüş, kimisi rahat bir nefes almıştı. Ancak bazıları, yansımalarının altında ezilmiş gibi görünüyordu. Herkes başarılı olamazdı. Ortadaki figür, sessizliği bozdu. “Bu sınav, sadece ilk adımdı.”Alesta yutkundu. Daha altı aşama vardı ve ilki bile bu kadar zorlu olmuştu. Ama artık bir şeyden emindi: Kendi kalbini tanımadan, gerçek bir cadı olamazdı.Kimisi dizlerinin üstüne çökmüş, kimisi rahat bir nefes almıştı. Ancak bazıları, yansımalarının altında ezilmiş gibi görünüyordu. Herkes başarılı olamazdı. Ortadaki figür, sessizliği bozdu. “Bu sınav, sadece ilk adımdı.”Alesta yutkundu. Daha altı aşama vardı ve ilki bile bu kadar zorlu olmuştu. Ama artık bir şeyden emindi: Kendi kalbini tanımadan, gerçek bir cadı olamazdı.