Final Sezonu - 11.Bölüm: Kaçış

Nancy’nin yüzündeki ifadesiz gülümseme kaybolur. Gözleri, büyük bir korku ve panik ile parlamaya başlar. Yavaşça geri adım atar, sonra hızlanarak evin arka kapısına doğru yönelir. Ellie, Jill, ve Julia şaşkın bir şekilde birbirlerine bakarken, Michel ve Amelia, Nancy’nin kaçışını gözleriyle izlerler.

Nancy (yavaşça, çaresizce ama sinirle):

“Hepinizi alt edeceğim. Bunu unutmayın…”

Nancy, kapıyı hızla açarak dışarıya fırlarken, Michel ve Amelia arkasından koşarlar. Hızla kapı kapanır ve Michel, gözlerinde korku ve sinirle dışarıya doğru atılır. Amelia, onu takip ederken, biraz geride kalır.

Amelia (nefes nefese):

“Michel, dur! Kendini tehlikeye atma!”

Michel (kafasını çevirmeden, çığlık atarak):

“O kadının peşinden gitmemiz gerek! Gitmesine izin veremeyiz!”

Amelia, kısa bir süre duraklar, sonra hızla Michel’i takip eder. Ancak, Michel birden yere yığılır ve panikle Amelia ona doğru koşar. Yere düşerken Michel’in elleri vücudunun her yerine titrek bir şekilde yayılır, gözleri dalgınlaşır.

Amelia (panikle):

“Michel! Michel! N’oluyor? Yavaşla, bir şey söyle! Ne oldu sana?”

Michel, başını zorla kaldırarak, gözlerini açmaya çalışırken, derin nefesler almaya başlar. Ama sonra gözleri tekrar kapanır. Amelia çığlık atarak yere çöker.

Amelia (panik içinde, yardım çağırarak):

“Ellie! Jill! Hemen gelin!”

Bir kaç saniye içinde Ellie ve Jill, içeriden koşarak dışarıya çıkarlar. Ellie, hemen Michel’in yanına çöker. Michel’in nabzı hızla düşerken, Ellie gözleriyle endişeli bir şekilde bakar.

Ellie (panik içinde):

“Michel, yapma! Lütfen! Şimdi hayır deme…”

Jill (dışarıyı gözlerek, endişeyle):

“Biri onu bulursa, hiç birimizin güvenliği kalmaz. Hadi, hemen içeri girmeliyiz.”

Amelia (gözlerinden yaşlar süzülecek şekilde):

“O kadar hızlı gitmek zorunda değildik, Michel! Lütfen uyan!”

Ama Michel’in gözleri, kasvetli ve derin bir boşlukta kaybolur. Ellie, çaresizce kızını kollarına alır ve hemen evin içine doğru koşmaya başlar. İçeride herkes endişeyle bakarken, Jill hemen kapıları kilitler ve pencereleri de kapatır.

Ellie, Michel’i kollarına alarak içeriye taşırken, kalp atışları hızla atmaktadır. Jill, kapıların ve pencerelerin güvenliğini sağlamak için çabalarını iki katına çıkarırken, Amelia gözlerinden yaşlar süzülen Michel'i izler. Ellie, kızını yere koyarak, nefes nefese bir şekilde şunları söyler:

Ellie (panikle):

“Michel... lütfen gözlerini aç, lütfen! Sana bir şey olmasına izin veremem!”

Ama Michel’in gözleri, gitgide daha derin bir boşlukta kaybolur. Amelia hemen yanında diz çökerek Michel’in nabzını kontrol etmeye çalışır.

Amelia (panik içinde):

“Neden duruyorsun, Ellie? Hemen bir şeyler yapmalıyız! O zaman hâlâ bir şansı olabilir!”

Ellie (gözlerinde korku ve çaresizlikle):

“Bilmiyorum... Benim... Benim anlamadığım bir şey var! Neden böyle oldu? Hızla koşuyorduk...”

Jill, o an eve bir telefon gelir. Duyduğu zil sesiyle başını çeviren Jill, bir an duraklar, ama sonra hızla telefonu alır.

Jill (telefona bağlanarak, endişeyle):

“Evet... ne oldu? Neden şimdi arıyorsunuz? Hemen geliyorum.”

Ellie, hemen Jill’e döner. Michel’in titremeye devam ettiğini fark eder, kalp atışları hızla atmaktadır ve oğlu için endişesi artmaktadır.

Ellie (panik içinde, Jill’e seslenerek):

“Jill! Ne oldu? Kim aradı? Söylesene!”

Jill (sıkıntılı bir şekilde):

“Kötü bir haber var... Birinin kaybolduğu söyleniyor. Ama bu durum... tam anlamadım, tam anlamadım!”

Bu esnada Michel, birden gözlerini açar. Ellie hemen ona yaklaşır.

Ellie (hemen, çaresizce):

“Michel! Lütfen bana bir şey söyle! Ne oldu sana?”

Michel, gözlerini açarak Ellie’ye bakar. Ama Michel'in bakışları, boş ve donuk bir şekilde Ellie'yi süzer. Aniden, çok korkunç bir şekilde titremeye başlar. Ellie hemen onu sarmaya çalışır.

Ellie (derin bir nefes alarak, çaresizce):

“Lütfen, Michel... seni kaybetmek istemiyorum. Bunu yapma!”

Ama Michel’in gözleri, bir an için tekrar kapanır, elleri gevşer, ve bir çığlık daha atar. Bir an için her şey durur.

Jill (içeri girerken, gözleri korkuyla dolu):

“Ellie, bir şeyler yapmalısın... Bunu durdurmalıyız. Michel’i kaybetmek istemiyoruz.”

Amelia, telaşla elleriyle Michel’i tutar. İçindeki korku, endişe ve acı birleşmiş gibidir.

Amelia (fısıldayarak, ağlayarak):

“Lütfen... bir şeyler yapın! Michel’i kaybetmek istemiyorum...”

Ama Michel'in durumu, her geçen saniye daha da kötüleşmektedir. Ellie, telaşla ellerini sıkarak bir çıkış yolu arar. Herkesin gözleri, dehşetle Michel’e kilitlenmiştir. Jill, bir an tereddüt eder ve sonra hızlıca telefonunu çıkarır.

Jill (telefona konuşarak, endişeyle):

“Hayır! Yardım çağırmalıyız. Hemen ambulans gönderin. Bir şeyler yapmalıyız!”

Michel aniden doğrulmaya çalışırken, başı döner ve bir an sonra tekrar düşer. Ellie, titrek elleriyle ona dokunur.

Ellie (hıçkırarak):

“Lütfen, Michel. Lütfen, gözlerini aç. Lütfen hayatta kal!”

Amelia, bir kez daha kalp atışlarını dinler, ama hiçbiri eski hızına geri dönmez. O anda Michel bir kez daha gözlerini açar, ama bu kez gözleri bir boşlukta kaybolur.

Ellie (gözleri dolarak, sesi titreyerek):

“Michel... bu sona mı geldi?”

Gözlerinin önündeki belirsizlik her geçen saniye daha da koyulaşırken, Amelia, gözleri dolarak, kız kardeşine sarılır.

Amelia (sessizce, hıçkırarak):

“Onu kaybetmemize izin veremeyiz, Ellie. Bunu engellemeli ve ona yardımcı olmalıyız. Hadi, ne olursa olsun ona yardım etmeliyiz.”

Odaya yoğun bir sessizlik hakimdir. Ellie, kollarında Michel'i tutarken, gözleri donmuş bir şekilde kızını izler. Her saniye daha da derinleşen korku, içindeki umutsuzluğu artırır. Jill, kapının önünde sessizce durur, Ellie’nin gözlerindeki acıyı görmek zorunda kalmak onu zorlar. Bir adım atar ve sonra başka bir adım daha. Ellie, başını kaldırıp Jill'e bakar, gözlerinden akan yaşlarla dolu bakışlar birbirlerine ulaşır.

Ellie (gözleri dolarak, hıçkırarak):

“Sana ne oldu, Jill? Neden her şey bu kadar kötüleşti?”

Jill, birkaç saniye sessiz kalır. Gözleri, Ellie'nin acısını paylaşır gibi bir hisle doludur. Yavaşça yanına gelir, ancak elleri titremektedir. Ellie, derin bir nefes alarak başını indirir, kızını bir kez daha sarılır.

Jill (yavaşça, sakin bir tonda):

“Bazen... her şeyin üst üste gelmesiyle insanlar savunmasız kalır. Ama senin yanında olduğum sürece, geçiştirilen bir şey olmayacak.”

Ellie, bu sözlerin ona rahatlık verip vermediğini anlamaya çalışırken, gözleri daldığı boşluktan bir anda geri döner.

Ellie (titreyerek):

“Ne yapacağımızı bilmiyorum, Jill... Michel’e bir şey olursa... Her şey sona erer, her şey...”

Jill, Ellie'nin yanına gelir ve kollarını açarak onu sarar. Ellie, bu sarılmanın içinde kendini bir nebze daha güvende hisseder.

Jill (gözleri hafifçe yaşararak, kararlı bir şekilde):

“Hayır, Ellie. Michel’i kaybetmeyeceğiz. Biz birlikteyiz. Seninle her adımda, ne olursa olsun... Bir şeyler yapmalıyız. Sonuna kadar savaşacağım.”

Ellie, Jill’in bu sözlerine inanmak ister, ama korkusu o kadar büyüktür ki, bir adım daha atmanın zorluğunu hisseder. Her şeyin kaybolabileceği duygusu içini kemirir. Yavaşça başını kaldırır, ancak Jill’in gözlerindeki kararlılığı, ona yeni bir umut ışığı sunar.

Ellie (yavaşça, derin bir nefes alarak):

“Savaşacağız, Jill... ama Michel... ne olur uyan.”

Jill, Ellie’nin sırtına dokunarak, onu biraz daha rahatlatmaya çalışır. İçindeki öfke ve korkuyu bastırmaya çalışırken, bir yandan da Michel’in iyileşmesi için her şeyi yapmaya karar verir.

Jill (gözlerini Ellie'ye dikerek, kararlı bir şekilde):

“Savaşmak zorundayız. Michel’i kaybetmemize izin veremeyiz.”

Bir süre sessizlik olur. Ellie, son bir umutla başını kaldırır ve Michel’in nabzını bir kez daha kontrol eder. Jill’in yanında olmanın ona verdiği güvenle, derin bir nefes alır.

Ellie (yavaşça):

“Evet, birlikte savaşacağız. Ne olursa olsun.”

Jill, gözlerinde bir yansıma ile yanıtlar. Ardından, Michel'in yanına gidip, kızın nabzını tekrar kontrol etmeye başlar. Bu sırada Amelia, kapıdan içeri girer. İçindeki korku hala silinmemiştir, ama bir şekilde devam etmeye kararlıdır.

Amelia (endişeyle):

“Hadi ama, Michelle... lütfen... Hadi uyan, hepimiz sana ihtiyacımız var.”

Ellie, Jill ve Amelia, Michel’in etrafında birleşerek, birlikte bu korkunç durumu atlatmaya çalışırlar. Ve o anda bir şey olur. Michel hafifçe gözlerini aralar. Bir umut ışığı doğar.

Ellie (mutlu ve hafifçe titreyerek):

“Michel... Michel, gözlerini açtın mı?”

Michel, son bir nefes alır ve gözlerini tamamen açar. Ancak hala zayıf ve bitkindir. Her şeyin başlamak üzere olduğu o an, umutlarını bir arada tutan Ellie ve Jill için yeni bir dönüm noktasıdır.

Ellie (gözlerinden yaşlar süzülerken):

“Michel... seninle her zaman savaşacağız.”

Jill, nazikçe başını sallayarak, yeni bir umutla gülümsedi.

Sally, evin salonunda dolaşırken Jill'in varlığını fark eder. Gözleri, ondan hoşlanmadığını bariz bir şekilde belli etmektedir. Son zamanlarda gelişen olaylar, Sally’yi bir hayli gergin yapmıştır. Jill, temkinli adımlarla odadan geçerken Sally onun bulunduğu yere doğru yönelir. Aralarındaki gerginlik her an daha da derinleşmektedir.

Sally (sarkastik bir gülümsemeyle):

“Ah, Jill. Yine ortalıklardasın, değil mi? Ne kadar da başarılı bir şekilde her yere sızıyorsun.”

Jill gülümseyerek, Sally’e göz kırpar. Yüzündeki ifade, bir zamanlar her şeyin dostane gittiği o günleri hatırlatan bir ironiyi barındırıyordur.

Jill (kısa bir kahkaha atarak):

“Senin gibiler ne zaman bir şeyleri karıştırmaya başlasa, hepinizin zayıf noktalarına saldırıyor. Ve sonra hiç kimse seni takmıyor.”

Sally (öfkeyle):

“Bunu sen mi diyorsun, Jill? Hepinizin etrafınızda dönen entrikalarla ne kadar kirli olduğunuzu biliyoruz. Benim için tek şey önemli olan, kızımın güvenliği ve senin gibi insanlardan uzak tutmak.”

Jill yaklaşırken, Sally'nin burnunun dibine gelir ve sinirli bir şekilde yanıtlar:

Jill (soğuk bir ifadeyle):

“Güvenlik? Kendini ne sanıyorsun, bir kahraman mı? Bir şeyi hiç düşündün mü, Sally? Senin yaptıkların o kadar da saf ve doğru değil. Ne yapmaya çalışıyorsun, bana ders mi veriyorsun?”

Sally, gözlerini Jill'in yüzüne diker ve kelimelerini dikkatle seçer. Sinirli ama soğukkanlıdır. Yavaşça derin bir nefes alır.

Sally (düşünerek ve sert bir şekilde):

“Evet, ben sadece onu korumaya çalışıyorum, o kadar. Ve senin gibilerin çevremde olmasından nefret ediyorum. Kızım, benim için her şey demek. Seninle bir değiliz, Jill. Bizim dünyalarımız farklı.”

Jill, Sally’nin sözlerine birkaç saniye sessizce bakar. İçindeki gerilimi anlamak, ne kadar biriken öfkenin her an patlamaya hazır olduğunu görmek mümkündür. Yavaşça adımlarını geri atar, ama gözleri hala Sally’nin üzerinde.

Jill (kötü bir şekilde gülümseyerek):

“Dünyalarımız farklı olabilir, evet. Ama, bir şey var ki, hepiniz beni suçluyorsunuz ama bazılarınız o kadar kör ki, gerçeği göremiyor. Kızınızı korumak yerine, bana suçlamalarınızı yapmaktan başka hiçbir şey yapmıyorsunuz.”

Sally, bir an sessiz kalır. Jill'in söyledikleri, onu daha da öfkelendirir. Ama bir şeylerin patlamasını engellemek için bir süre sessiz kalmak zorunda kalır. Sonra, içindeki hırsla tekrar cevap verir.

Sally (öfkeden yüzü kızararak):

“Senin gibi birinin yaptığı hiçbir şeyin hakkı yok. Ne senin ne de başkalarının. Yeter artık, Jill! Hepinizin ne kadar korkunç ve sahte olduğunuzu biliyorum.”

Jill, gözlerinde bir parıltı ile Sally'ye yaklaşır. Her bir kelime, daha da yoğunlaşan bir öfkeyle atılmaktadır.

Jill (düşünceli bir şekilde):

“Sally, söylediklerin yalnızca bir yansıma. Gerçekten korktuğunda yapacak başka hiçbir şeyin olmadığını biliyorsun. O yüzden burada her şeyin savunulamaz olduğunu görmüyorsun, değil mi? Bunu biliyorum.”

Sally, Jill’in son söylediği sözcükler karşısında öfkesinin doruk noktasına gelir. Ama yine de kendini sakin tutmaya çalışır, derin bir nefes alır.

Sally (sinirle ama sakin bir şekilde):

“Bundan sonra seninle ilgili daha fazla laf duymak istemiyorum. Yeter!”

Jill, Sally’nin tepkisine bir an sessizce bakar, ama sonra her şeyin bir yansıma olduğunu kabullenerek geri çekilir. Her iki kadın da karşılıklı olarak birbirlerine bakar ve gözlerinde farklı bir anlam belirmektedir. Sessizlik, aralarındaki gerginliği iki katına çıkar.

Jill (son bir kez bakarak):

“Bunu unutma, Sally. Her şey senin istediğin gibi gitmeyecek. Gerçeklerle yüzleşmen lazım.”

Sally, Jill’in arkasından bakarken, dudaklarını sertçe kapatır.

O an, Jill odadan çıkarken Sally içindeki öfkeyi daha da derinleştirir. Her ikisi de, aralarındaki gerilim ve düşmanlıkla bir adım daha yakınlaşırlar, ama bu yakınlaşma yalnızca çatışmanın bir diğer boyutunu ifade etmektedir.

Amelia, hızla evine gitmek için yola koyuldu. Zihninde karışık düşünceler vardı; bu gece yaşadığı olaylar, içini derinden sarmıştı. İçerideki huzursuzlukla, adımlarını hızlandırarak eve doğru ilerledi. Evin kapısını açtığında, içeri adımını atarken derin bir nefes aldı. Ancak her şeyin yeniden başladığını hissediyordu.

Amelia, ışıkları açarak salonu görebilmek için her köşeyi kontrol etti. Ancak her şey sessizdi. Kendini yalnız hissediyordu. Duvardaki resimlere göz attı, geçmişin anıları bir kez daha yüzüne çarptı. O resimler, eski zamanların hatırlatıcılarıydı. Ama her şeyin değiştiği bir andı, bir şeylerin sona erdiği bir noktaydı.

Yavaşça mutfağa doğru yürüdü ve bir süre evdeki derin sessizliği dinledi. Bu gece yaşanan her şeyin yankıları hala içinde dönüp duruyordu. Bu geceden sonra bir şeyler değişecekti. Amelia, artık eski Amelia değildi.

Evin her odasını geçtikçe, eski hatıralarına takıldı, fakat bir yandan da yeni bir başlangıcın ihtimaliyle içini bir umut kapladı. Ama zihninde hala deli gibi dönüp duran sorular vardı. Ne yapacaktı? Kendisini nereye yönlendirecekti? Geçmişin yükü, ona hep engel olmuştu ama artık buna karşı koyma gücünü hissediyordu.

Bir anda bir telefon sesiyle irkildi. Cebinden telefonu çıkarıp ekranına baktığında, isim tanıdık gelmişti. "Gale Weathers". Akabinde, içindeki bir ses "Artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacak," diye fısıldadı.

Amelia telefonu açtı, ekranında Gale Weathers’ın ismi belirdi. Derin bir nefes aldı, ne diyeceğini bilmiyordu ama sesi geldiğinde, fazlasıyla sakin bir tonda:

"Amelia, seni aramak zorundaydım. Biliyorsun ki, olanlar beni çok etkiledi. Bu gece yaşananlar... hepsi seni ve çevreni darmadağın etti. Ama biliyor musun, bir şekilde buna da alışman gerek. Ne olursa olsun, ben buradayım."

Amelia’nin içinde bir rahatlama hissi oluştu. Gale’in sesi, ona yıllardır ihtiyaç duyduğu güveni veriyordu. "Teşekkür ederim, Gale. Gerçekten... bu gecede çok kayıp var, ama dediğin gibi, hayat devam ediyor. Bir şekilde yoluma devam etmeliyim."

Gale derin bir nefes aldı ve Amelia'ya bir süre sessizce dinledi. "Evet, bu doğru. Kendini kaybetme, Amelia. Güçlü kal, bu zaman da geçecek. Senin yanında olacağım."

Telefonu kapattıktan sonra Amelia, ellerini alnına koyarak bir an için gözlerini kapattı. Bir süre sessizliğe gömüldü ve yaşadığı tüm karışıklıkların içinde kayboldu. Ama bir şey vardı, bir şeyler değişiyordu, bunu hissedebiliyordu. Bu evde, geçmişin ve geleceğin kesiştiği noktada duruyordu.

O sırada kapı çaldı.

Amelia hemen kapıya doğru yöneldi. Kapıyı açtığında karşısında Leo’yu gördü. Yüzünde büyük bir şaşkınlık vardı. Gözleri, duygularını en derin şekilde yansıtıyordu.

Leo yavaşça, başını eğerek, "Amelia, sana söylemek zorundayım... Bu gece olanlardan hala şoktayım. Sana hiç böyle bir şeyin yaşanacağını hayal bile etmemiştim. Ama biliyor musun? Senin yanında olmak... seni savunmak, bunu yapmalıyım." derken sesi titriyordu.

Amelia, Leo’nun gözlerine bakarken, içinde bir şeylerin kaynamaya başladığını hissediyordu. O an, sadece bir anlık bir karar, derin bir dürtüyle, Leo’nun başını avuçlarının arasına alarak ona sarıldı. Kendini, Leo’nun kollarında kaybolmuş gibi hissetti. Ama o anın ardından, Leo ona yavaşça yaklaşarak dudaklarına bir öpücük kondurdu.

Amelia şok olmuş bir şekilde geri çekilmeden önce, "Görüyorsun değil mi, her şey değişiyor. Hayatın ne kadar kısa olduğunu düşündükçe, bu anı kaçırmak istemiyorum." diyerek kapıyı kapattı.

Kapı kapandığında, sadece ikisi kaldı. Derin bir sessizlik vardı, ama bu kez Amelia’nın içinde bir huzur vardı. Gelecek ne getirirse getirsin, artık birlikteydiler.