Final Sezonu - 13.Bölüm: Gözlerden Uzak

Sally’nin evinin salonu. Geceyi aydınlatan solgun ışıklar, odanın köşelerini karanlıkta bırakır. Michel, telefonu kapatıp hâlâ bu sessizliği bozan nefes alıyor. Sally ise, gözlerinde korku ve panik ile koltuğunda oturuyor. Birbirlerine bakıyorlar. Sally’nin dudakları titrer, derin bir nefes alır.

MICHEL (sert bir şekilde):
Nancy… hâlâ yaşıyor.

(Sally’nin gözleri büyür. Gözlerinde paniğin belirgin izleri vardır.)

SALLY (titreyen bir sesle):
Onun ne yaptığını bilmiyorsun Michel...
Onunla bir araya gelirsen... hiç biri güvenli olmayacak.

MICHEL (öfkelenerek):
Ama ben de onu unutmadım!
O kadının bizi izlediği yıllarca… Neden sakladınız?
Neden onu... hâlâ korudunuz?

SALLY (sessizce):
Çünkü o, her şeyin arkasında.
O, bizim kabusumuz.

(Michel, öfkesini kontrol etmekte zorlanır. Bir an durur, sonra sertçe kalkar.)

MICHEL:
Bunu çözmeliyiz. Hâlâ çok geç değil.
Onu durdurabiliriz.

(Sally, korkuyla başını sallar.)

SALLY:
Hayır.
Onu durdurmak... bu bizim sonumuzu getirecek.
O kadar derinlere indi ki, şimdi hepimiz onun peşindeyiz.
Ve eğer bir adım daha atarsak... bu bizim sonumuz olacak.

Jill ve Ellie’nin evinin mutfağı. Jill, sıcak suyu bir fincana dökerken, Ellie kapıdan içeri girer. Gözleri yorgundur, ama bir şeyler düşünür gibi sessizdir. Jill, omuzları düşerek ona bakar. Ne söyleyeceğini bilemez. Bir süre sessizlik hakimdir.

JILL (çekingen bir şekilde):
Sana… haber vermek istedim.
Nancy geri döndü.

ELLIE (sertçe):
Biliyorum.
Neden gizlediniz?

(Jill, gözlerini kapatır. Ellie’nin sesi daha da yükselir.)

ELLIE:
Ve Sally?
O hala onun tarafında mı?
Bana yalan söylediniz.

JILL:
Bunu tam olarak anlamıyorsun, Ellie…
Sally o zaman başka biriydi.
Şimdi ise... çok geç.

ELLIE (öfkeyle):
Bundan sonra hiçbir şeyin geç olmadığını gösterelim o zaman.
Eğer Nancy geri döndüyse, hepimizin hayatı daha da tehlikede.

JILL:
Bunu yapamayız.
Geçmişin derinliklerine inmek, bizi daha da karanlıklara çeker.

ELLIE:
Ama gitmek zorundayız, Jill.
Bizim güvenliğimiz, sırlarımız... her şeyimiz, Nancy’nin elinde.

(Jill derin bir nefes alır, ama Ellie’nin kararlılığı karşısında sessizce başını sallar.)

Patrick’in evinin oturma odası. Patrick, bilgisayar ekranına bakarken, telefon çalar. Arayan, Sally’dir. Bir an tereddüt eder, sonra telefonu açar.

PATRICK:
Sally… Ne oldu?

SALLY (panik içinde):
Patrick, Nancy geri döndü.
Her şey yeniden başlıyor.
Ve Michel… O, onun peşinden gitmek istiyor.

PATRICK:
Nancy… ne istiyor?

SALLY:
Bunu durduramayız.
O, her zaman bizi yakalayacak.

PATRICK (ciddiyetle):
Sally, bu sefer durmak yok.
Eğer onu durdurmazsak, kimseyi kurtaramayacağız.
Ve Michelle... O’na güvenmemelisin.

SALLY:
Ama… Michelle ona çok yakın.

PATRICK:
Bizim onu durdurmamız gerek.
Yoksa herkes tehlikede.

(Sally telefonu kapatır ve üzgün bir şekilde başını eğer.)

Leo ve Amelia, evin oturma odasında yalnızdır. Leo, bir tarafta elleri ceplerinde dolaşırken, Amelia büyük bir soğukkanlılıkla koltukta oturmaktadır. Odada gergin bir sessizlik vardır.

LEO (sinirli):
Yine ne istiyorsun, Amelia?
Bunu bir kez daha yapmanı istemiyorum.

AMELIA (soğukça):
Ne yapmamı istemiyorsun, Leo?
Özür dilemek mi? Yoksa her şeyin senin istediğin gibi olmasını mı?

LEO (öfkeyle):
Bu kadar kayıtsız ve rahat olamazsın!
Bunu daha önce de yapmıştın ve hâlâ… hâlâ aynı pisliğin içindesin!

AMELIA (gözlerini devirecek şekilde):
Yine başladın…
Beni tanımıyorsun, Leo.
Hepiniz… Sally, Patrick, hepiniz beni anlamadınız.
Ne kadar mükemmel olursam olayım, bir şekilde hâlâ kötü oluyorum.

(Leo, öfkesini kontrol etmekte zorlanır ve Amelia’ya doğru yaklaşır.)

LEO:
Patrick’in seni sevmesi…
Her şeyin, onun seni koruması değil, senin onu…
Bir şekilde kıskanman.
Hepiniz bir yarışa dönüşüyorsunuz. Kim daha çok dikkat çekiyor?

(Amelia'nın gözleri bir anda değişir, öfkeyle Leo’ya yaklaşır.)

AMELIA:
Hadi ama!
Sana soruyorum, senin neyin eksik, Leo?
Her zaman başkalarının gölgesinde yaşamaktan utanmıyor musun?
Patrick sana ne kadar sabır gösterdi, biliyor musun?

(Leo gerginleşir. Bir adım geriye atar, kendini kontrol etmeye çalışır.)

LEO:
Senin oyunların yüzünden hepimizin hayatı tehlikede.
Neden hâlâ kendini başkalarına göre oynatmaya devam ediyorsun?

AMELIA:
Çünkü ben kimseye hesap vermem!
Bunu en son unuttuğunda, iş işten geçti.
Ama yapacak bir şey yok. Benim seçimlerim, senin kabullenemediklerin.

(Leo ve Amelia birbirine doğru yaklaşır, yüz yüze gelirler. O an, aralarındaki gerginlik bir patlamaya dönüşür.)

LEO (sertçe):
Evet, çünkü her zaman benim değil, Patrick’in kararları geçiyor.
Herkes seni koruyor.
Ama sen, kimseye inanmadığını söylüyorsun.
Neden? Çünkü hiçbir zaman biri seni gerçekten anlamadı.
Sadece seni istemedi!

AMELIA (yüksek sesle):
Yeter, Leo!
Sen sadece kendini kurtarmaya çalışan biri gibisin!
İster istemez hepimizin güvenliğini tehlikeye atıyorsun!

(Aniden, Leo sinirle vurduğu bir objeyi yere atar. Ses duvarı sarsar, aralarındaki gerilim tavan yapar. Amelia bir adım geriye çekilir. Ardından ikisi de susar.)

LEO (nefesini tutarak):
Patrick seni seviyor ama senin bir yüzünü de gördü.
Ve bu… seni kabul etmek, zorlaştırıyor.

AMELIA (sadece fısıldayarak):
Sana anlatacak bir şeyim yok, Leo.
Her şeyim, hep kayıp. Hep kaybolduğum bir yol.

(Amelia hızla başını çevirir ve odayı terk eder. Leo, arkasından bakar, ama bir şey söylemekte kararsızdır.)

Amelia'nın odası. Odanın karanlık köşesinde, yalnızca bir masa lambası yanmaktadır. Amelia, elleriyle gözlerini silerken, yavaşça telefonunu çıkarır. Sesinin titrediğini fark etse de, yine de aramayı sürdürür. Jill’in numarasını bulup arar. Birkaç saniye sonra telefon çalacak ve Jill’in sesi duyulacaktır.

📞 ZIRRRR ZIRRRR ZIRRRR

JILL (telefonu açar, biraz uykulu):
Alo? Amelia? Ne oldu?

(Amelia telefonun ucunda derin bir nefes alır. Gözleri yaşla doludur, sesi boğuk ve titrek çıkar.)

AMELIA (kendi kendine fısıldar gibi):
Jill…
Ben…
Yine başaramadım.

JILL (endişeyle):
Amelia, ne oldu? Neden böyle konuşuyorsun?
Sakin ol, anlat.

(Amelia gözyaşlarını tutamaz. Telefonu sıkıca tutarak, bir türlü kelimeleri doğru bir şekilde seçemez.)

AMELIA (ağlayarak):
Leo…
Yine Leo…
Ve Patrick.
Hepsi beni köşeye sıkıştırıyor.
Bütün bu yıllar boyunca… hep bir şeyler eksikti.
Ama şimdi…
Beni istediklerini sanıyorlar…
Ama ne istediklerini bile bilmiyorlar.

(Sesi daha da titrer, ağlamaya devam eder.)

AMELIA (yalvararak):
Bunu kimse anlamaz, Jill.
Kimse benim neler yaşadığımı bilemez…
Her zaman savaşıyorum.
Ama yine de kaybediyorum.
Beni kimse kabul etmiyor, hep bir eksiklik var.

(Jill’in sesi telefonun diğer ucunda yumuşar, endişeyle ve anlayışla konuşur.)

JILL (sakinleştirici bir tonla):
Amelia…
Senin mücadelelerin…
Herkesin anlamayacağı kadar derin.
Ama sen de insan’sın.
Herkes gibi kırılabilir, ağlayabilir ve yorulabilirsin.
Zorluklar seni yıkmamalı.

AMELIA (hıçkırıklarla):
Ama… ama ben her zaman güçlü olmak zorundayım.
Hep savunmam gereken bir şey var…
Ve hep kaybediyorum.
Hep… hep başkalarına karşı bir şey kanıtlamaya çalışıyorum.

(Amelia telefonun diğer ucundaki sessizliği hisseder. Jill derin bir nefes alır ve konuşmaya başlar.)

JILL (nazikçe):
Amelia, senin yaşadıkların seni bu hale getirdi.
Ama sen o kadar güçlü birisin ki, bunu kabul etmek, senin o gücünü asla azaltmaz.
Gerçekten neye ihtiyacın olduğunu bilmek…
O zaman her şey değişir.
Seninle her zaman buradayım.

AMELIA (ağlamaklı bir şekilde):
Sana teşekkür ederim, Jill.
Gerçekten… teşekkür ederim.
Ben, hep kayboluyorum.
Ama seninle konuşmak… biraz olsun rahatlatıyor.

(Jill biraz daha bekler, kalbi ağırlaşmış gibidir.)

JILL:
Sana her zaman yardımcı olacağım.
Ama unutma, seninle kalmak ve senin yanında olmak, sadece seni daha da güçlü kılacak.

(Amelia telefonun ahizesini biraz daha sıkar. Derin bir nefes alarak, yavaşça gözyaşlarını siler.)

AMELIA (zayıf bir gülümseme ile):
Teşekkür ederim.
Beni hiç yalnız bırakmadığın için.

(Telefonu kapatmadan önce, gözlerinden son bir damla yaş süzüldü. Ama bu defa sadece ağlamak değil, biraz da rahatlamak istiyordur.)

Odanın karanlık köşelerinde, tek bir masa lambası yanmaktadır. Amelia, bir sandalyeye oturmuş, yorgun gözlerle dışarıya bakmaktadır. Bir süre sessizce durduktan sonra, Leo odaya girer. Aralarındaki gerilim hâlâ devam etmektedir, fakat ikisi de bu defa daha sakin bir şekilde birbirlerine yaklaşır. Amelia derin bir nefes alarak, içindeki duyguları dile getirmeye karar verir.

AMELIA (sessizce):
Leo…
Sana söylemek istediğim bir şey var.

(Leo, karşısındaki boşluğa bakarak hafifçe başını sallar. Amelia’nın sesindeki yorgunluğu fark eder.)

LEO (soğuk bir şekilde):
Söyle, seni dinliyorum.
Ne de olsa birbirimizi daha fazla kırmaktan başka bir şey yapamayacağız, değil mi?

(Amelia, başını yavaşça çevirir, gözlerinde biriken yaşlar vardır ama hala kendini tutmaktadır.)

AMELIA (gözleri dolarak):
Ben seni çok seviyorum, Leo.
Ama artık…
Gerçekten yoruldum.

(Leo, bu sözler karşısında donakalır. Amelia’nın gözlerine bakar, bir anlam veremez.)

LEO (şüpheyle):
Neyi anlatıyorsun?
Beni seviyorsan neden hala benden kaçıyorsun?
Bizi bu kadar karıştırma.

AMELIA (başını hafifçe öne eğer, ağlamamak için dişlerini sıkarak):
Bunu anlamıyorsun, değil mi?
Ben seni çok seviyorum, ama…
Hep savaştım.
Hep savundum.
Ama artık…
Bütün bu çelişkiler içinde kaybolmuş gibiyim.
Benim de bir sınırım var, Leo.

LEO (yaklaşarak):
Amelia, bu söylediklerin…
Bizi ayırmak için bir bahanem mi?

AMELIA (yavaşça, başını iki yana sallayarak):
Hayır, Leo.
Bizi ayırmak istemiyorum.
Ama bu kadar yıl boyunca hep aynı şeyleri tekrarlamak…
Bazen ben de kendimi kaybediyorum.
Sana olan sevgim, beni her zaman savuruyor.
Ama bu savaş, artık beni yıpratıyor.

(Leo, Amelia’ya doğru bir adım daha yaklaşır. Gözleri kararmış ve şaşkındır. Bir an sessiz kalır.)

LEO (yavaşça):
Ben de seni seviyorum, Amelia.
Ama bazen…
Beni kabullenmeni istiyorum, senin gibi olmadan.
Benim de bir hakkım olduğunu görmeni.

AMELIA (gözyaşlarını silerken):
Benimle kalmanı istiyorum, Leo.
Ama seni kaybetmekten korkuyorum.
Bir yanda seni seviyorum, bir yanda seni incitmekten, kaybetmekten korkuyorum.
Ve bu ikisi de beni her geçen gün daha fazla tüketiyor.

(Leo bir adım geri çekilir. Her şeyin karmaşıklaştığını fark eder.)

LEO (hafifçe hırlayarak):
Sadece…
Sadece istediğim tek şey, gerçekten birbirimizi anlamamız.

AMELIA (başını öne eğer, derin bir nefes alır):
Bunu anlamaya çalıştım, ama…
Bazen içimdeki ses, beni daha da fazlasına itiyor.
Beni anlamadığını düşünüyorum, Leo.
Hep bir şeyler eksik gibi.
Ama yine de seni seviyorum.
Ve bu, başka her şeyden çok daha büyük bir şey.

(Amelia, gözlerinden akan yaşları siler ve derin bir nefes alır. Leo, bir an sessizce kalır, ancak Amelia'nın gözlerindeki acıyı fark eder.)

LEO (yavaşça):
Bunu kabul etmek…
Bunu gerçekten anlıyorum.
Ama bazen birbirimizi sevdiğimizde bile, bu dünya bizi daha da uzağa sürüklüyor, değil mi?

AMELIA (sessizce):
Evet…
Bazen bir insanı sevmek, onu kaybetmeye daha yakın olmaktır.

(Bir süre daha birbirlerine bakarlar, her ikisi de kelimelerle ifade edilemeyecek bir acı içerisindedir.)

Ellie'nin evinde akşam saatleri. Evin ışıkları hafifçe loşturulmuş. Ellie ve Jill, sohbete dalmış, uzun bir günün ardından rahatlamış bir şekilde birbirlerine bakarak bir masa etrafında oturmaktadırlar. Aralarındaki atmosfer çok samimi ve güven doludur.

ELLIE (gülerek, hafifçe gergin bir şekilde):
Bazen sana soruyorum…
Hani, bütün bu korkuları aşmak gerçekten mümkün mü?
Hep bir şeyler kaybediyoruz. Ama…
Hiç geriye bakmamak…
Gerçekten ne kadar sağlıklı?

(Jill, Ellie’ye bakarak biraz derin bir nefes alır. Gözlerinde bir anlam vardır. Yavaşça gülümser.)

JILL (düşünerek):
Geçmişin seni asla bırakmaz.
Ama geçmişe bakarak değil, ileriye bakarak ilerlemelisin, Ellie.
Bunu en iyi sen biliyorsun.
Bizim de kaybettiklerimiz oldu, ama seninle…
Her şey daha bir başka.

ELLIE (dalgın bir şekilde):
Bunu nasıl başardın?
Hepimizin içinde bir boşluk var, Jill.
Seninle her şeyin biraz daha netleştiğini hissediyorum.
Ama hâlâ kayboluyorum.
Sadece…
Bazen çok fazla düşünüyorum.

(Jill, Ellie’ye doğru yaklaşır. Bir süre sessizce kalırlar. Jill, Ellie'nin elini nazikçe tutar, bir anlam vererek gözlerine bakar.)

JILL (nazikçe, gülümseyerek):
Bunu anlamak zor.
Herkesin yükü farklı, ama yükler bizim kimliğimiz olmamalı.
Bizim kimliğimiz, dayanıklılığımız olmalı.
Ve en önemlisi, birbirimize olan inancımız.

ELLIE (gözleri dolarak):
Bunu her söylediğinde, bir şekilde kendimi daha güçlü hissediyorum.
Sana gerçekten çok şey borçluyum, Jill.
Beni kabul ettiğin, bu kadar…
Beni anladığın için teşekkür ederim.

(Jill, başını hafifçe eğerek Ellie’nin ellerini tutar. Samimi bir şekilde gülümser.)

JILL (yumuşak bir tonla):
İçinde bulunduğumuz dünyada, insanın yapabileceği en güzel şey, birbirine yardım etmek.
Ve senin gibi güçlü birine yardımcı olabilmek…
İçimi ısıtıyor, Ellie.
Sana teşekkür ederim.

ELLIE (gözleri dolarak):
Seninle her şey daha anlamlı.
Bazen düşündüğümde, senin yanımda olman her şeyin üstesinden gelmeme yardım ediyor.
Ben de seni çok seviyorum, Jill.

(Jill ve Ellie bir an sessiz kalırlar, her ikisi de birbirlerinin bakışlarında derin bir güven ve sevgi hissederler.)

JILL (sıkıca sarılarak):
Ben de seni seviyorum, Ellie.
Gerçekten…
Ve seninle olmak, sadece bir tesadüf değil.
Her şeyin bir amacı var.

ELLIE (sarılırken, yavaşça konuşur):
Belki de doğru söylüyorsun.
Bazen doğru olan, bizi bulur.

(Bir süre sarılırlar. Sessizlik, iki karakterin derin bağını ve birlikte olmanın gücünü simgeler. Bu an, Jill ve Ellie arasındaki duygusal yükü paylaşarak, geçmişin yaralarını sarmalarına yardımcı olur.)

Yılbaşı akşamı gibi kalabalık bir akşam yemeği. Yemek masasında, Ellie, Jill, Sally, Leo, Jack, Gina, Patrick, Amelia, Julia, Gale, Michel ve diğer birkaç kişi bulunmaktadır. Masada neşeli bir sohbet sürmektedir, ancak havada hala belirgin bir gerginlik vardır. Jill ve Sally'nin arasında buzlar erimemiştir. Gülümsemeler arasında çok ince bir çekişme vardır. Jill, yavaşça içki kadehini kaldırırken, Sally'nin bakışlarını fark eder.

SALLY (sert bir şekilde, gülümseyerek):
Jill, bu kadar insan varken, hâlâ burada ne işin var?
Gerçekten kimse seni görmek istemiyor, değil mi?

(Bir anda ortamın havası değişir. Jill, Sally’nin bu sözleri karşısında gözlerini kısmıştır, fakat sakin kalmaya çalışır.)

JILL (soğuk bir tonla):
Sally, seninle anlaşamadıkça, hala bu konuda ne konuşuyorsak, buradaki herkesin gözünde iyi bir konu olamaz.
Ama şunu unutma, ben buradayım çünkü kalbimde başka hiç kimseye ait bir yer yok. Senin gibi biriyle tartışmaya girmeyecek kadar da büyüdüm.

(Sally’nin yüzü bir anda kıpkırmızı olur. İleriye doğru atılır.)

SALLY (öfkeyle):
Beni küçümsemeye hakkın yok!
Herkes senin gibi masum değil! Bunu hepimiz biliyoruz!

JILL (sabırlı bir şekilde ama kendine güvenerek):
Sally, gerçekten olgunlaşmadığını görmek üzücü. Her şeyin yolunda gitmediğini biliyoruz. Herkesin bir geçmişi vardır ve bu geçmişi silip geçmek kimseye fayda sağlamaz.
Ama beni her zaman aşağılamakla, kendini büyütmüş gibi hissetmiyorsun, değil mi?

(Bir anda masadaki herkesin bakışları üzerine çevrilir. Leo, Patrick, Amelia ve Julia, gergin bakışlarla birbirlerini izlemeye başlarlar. Gina ise ciddi bir şekilde, ancak sessizce masanın etrafını tarar.)

PATRICK (sakinleşmeye çalışarak):
Yeter, ikiniz de sakin olun. Burada her şey yeterince karışık.
Jill, Sally... Bunu burada konuşmak zorunda değilsiniz.

SALLY (hızla):
Hepiniz aynı şekilde savunuyorsunuz, değil mi?
Sadece Jill’in arkasında durmak…
Bu işin ne kadar çirkin olduğunu görmek bile istemiyorsunuz!

JILL (gözlerini kısarak, öfkeli):
Bunu daha önce de söyledim, ama...
Birinin hayatındaki karanlıkta uzun süre kalan kişi, her zaman aynı karanlıkla yaşamaya alışır.
Ama sen, Sally...
Sen hep baskı ve gizli hesaplar içinde oldun.

(Sally, iyice hırslanır ve parmaklarını masaya vurur.)

SALLY (sinirle bağırarak):
Evet, belki de bu yüzden senin gibi birini bu kadar sevmedim!
Herkesin huzuruna zehir olmaktan başka bir şey değilsin!

(Bir anlık sessizlik ve gerilim ortamı, tüm masayı kapsar. Gina, Jack, ve Leo birbirlerine bakarlar. Michel, biraz daha tedirgin bir şekilde bakar, ama kimseye sesini çıkarmaz.)

JILL (sert bir şekilde ama kararlı):
Bana zarar vermek için uğraşmana gerek yok.
Seninle zaman kaybetmektense, senin gibi biriyle yolları ayırmak…
Gerçekten benim için en iyisi.

(Sally ve Jill arasında büyük bir sessizlik oluşur. Gözlerinin arasında bir kıvılcım vardır. Sally nefesini tutar.)

AMELIA (sakinleşmeye çalışarak):
Yeter artık, ikiniz de. Burada bir kutlama yapıyoruz.
Geriye dönüp bakmayalım, ileriye bakalım.
Kimseye zarar vermeye hakkımız yok.

JULIA (soğuk bir şekilde, sabırlı ama sert):
Evet, burası hepimiz için önemli bir an. Kendi kişisel meselelerimizi çözüme kavuşturabiliriz, ama bu geceyi mahvetmek istemiyorum.

(Sally derin bir nefes alır ve yerinden kalkar. Sessizce birkaç adım atar, ama gözlerinden öfke okunmaktadır. Jill, soğukkanlı bir şekilde başını sallar.)

SALLY (düşünceli bir şekilde, ama boğazını sıkarak):
Belki de gerçekten de haklısın, Jill.
Ama unutma, hayatıma kimseyi sokmak kolay değil.
Ve her şeyin hakkını vererek, benim de öfkemi anlamalısınız.

(Bir süre sonra, ortamda gerilim devam eder, ancak herkes geri kalan akşamı geçirmek için birbirleriyle daha dikkatli bir şekilde konuşur.)

Yemek masasında gerginlik iyice artmıştır. Jill ve Sally arasında derin bir sessizlik vardır. Herkesin sohbeti, Jill’in dudaklarından çıkacak o sinirli, sinsice yüklü bir cümleyle sarsılacaktır.

JILL (gözlerinde belli bir alayla, sinsice):
Bu sinirin Ellie seni istemedi diye mi, Sally?
Hani, ne zamandır ilişkilerde her şeyin yolunda olduğunu söylüyorsun ama…
Biraz zorlayınca, gerçekler nasıl yüzeye çıkıyor, değil mi?

(Bir anda herkes masada gergin bir şekilde donup kalır. Sally, öfkeyle sıçrar, elleri masada çakılıdır. Leo, Patrick, Jack, Amelia, Gina, Michel ve Julia şaşkın bir şekilde Jill'e ve Sally'ye bakar. Masadaki atmosfer aniden değişir.)

SALLY (hızla, gözleri parlayarak):
Ne demek istiyorsun, Jill?
Bu kadar alçakça…
Söylediklerin de neyin nesi?

JILL (sakin ama alaycı bir şekilde):
Gerçeklerin kabullenilmesi zor olabiliyor, Sally.
Ama belki de uzun süre herkesin gözünden kaçan şey bu…
Eğer bu kadar saklamak zorundaysan, belki de hala içinden çıkamadığın bir şeyler vardır.

(Sally, masanın etrafını hızla dolaşarak Jill’e yaklaşır, gözleri büyük bir öfkeyle dolar. Jill, sabırlı bir şekilde geri çekilmez.)

SALLY (öfkeyle bağırarak):
Sus!
Benim kimseye hesap verme zorunluluğum yok!
Ellie’ye ne olursa olsun, benimle hiçbir ilgisi yok!

(Gergin bir an yaşanır. Patrick hızla ayağa kalkar, ortamı sakinleştirmeye çalışır.)

PATRICK (sakin, ama sert):
Yeter!
Hepinizi uyarıyorum, bu geceyi birbirinizin üzerine gitmekle mahvetmeyin.
Sally, Jill’in ne dediğini düşün… Jill, sen de bu kadar ileri gitme.
Herkesin duygularına saygı göstermek zorundayız.

JILL (yavaşça gülerek, sarkastik bir şekilde):
Buna ihtiyacımız var, Patrick.
Herkesin yüzleşmesi gereken bir şeyler var.
İçinizde bastırılmak istenen duygular, öyle değil mi?

LEO (hızla):
Yeter artık!
Herkesin birbiriyle hesaplaşması, burada değil!
Bir akşam yemeğinde birbirimize zarar vermek zorunda değiliz!

(Sally, kendini tutamayıp Jill’e doğru bir adım atarken, herkes bir anda şaşkın bir şekilde onların tartışmalarını izler.)

AMELIA (sakin bir şekilde):
Bunun bir çözümü yok.
Herkes susmalı ve biraz rahatlamalı.
Gerçekten bu geceyi birbirimizin üzerine gitmekle harcamayalım.

(Bir an herkes birbirine sessizce bakar. Jill, Sally’yi gözlerinden süzer ve bir adım geri çekilir. Gina, biraz daha soğukkanlı bir şekilde Ellie’ye bakar.)

JULIA (soğuk bir şekilde, biraz daha sert bir tonda):
Jill, Sally… Hepinizin farkında olduğum bir şey var:
Kimse burada masum değil, ama sürekli birbirinize bağırarak bir çözüme varamazsınız.
Bunu anlamalısınız.

(Sahne bir süre sessizleşir. Michel, hafifçe elini masanın üzerine koyarak huzursuz bir şekilde başını sallar.)

MICHEL (düşünceli bir şekilde):
Bizi birleştiren bir şey vardı, değil mi?
Hep birlikte bir aile olabilmeliyiz…
Ama böyle gitmez. Hepiniz bunu çok iyi biliyorsunuz.

Yemek masasında gerginlik iyice artmıştır. Jill ve Sally arasında tartışma hızla tırmanmıştır. Herkes durumu anlamaya çalışırken, gergin bir sessizlik hakim olur. Sally, gözlerinde öfkeyle Jill'e yaklaşırken, havada bir tehdit gibi bir enerji vardır. Jill soğukkanlı, ama sinirli bir şekilde başını sallar.

JILL (sert bir şekilde, alaycı bir tonda):
Bunu hak ettiğini biliyorsun, Sally.
Hepimizin sabrını zorluyorsun, ama artık bunun sonu gelmeli.

SALLY (öfkeyle bağırarak):
Hadi bakalım, Jill! Yüzleşeceksen yüzleş!
Ama bunu bana yapamazsın!

(Aniden, Jill'in eli hızla hareket eder ve Sally'yi tokatlar. Sally, şok içinde geri adım atar, gözleri büyür.)

SALLY (şaşkın, sesini titreterek):
Ne… Ne yapıyorsun?!

(Herkes bir anda şaşkın bir şekilde onları izler. Leo, Patrick, Amelia, Jack, Gina ve Michel, donmuş bir şekilde ne yapacaklarını bilemez şekilde bakarlar. Jill, öfkesini bastırarak derin bir nefes alır.)

JILL (sakin ama sert bir şekilde):
Yapman gereken her şey…
Bunu anlaman için, biraz gerçeklere ihtiyacın vardı.
Sally, kendine gel.

(Sally, ellerini yüzüne götürüp titreyerek derin bir nefes alır. Gözlerinden yaşlar süzülecek gibi olur, ama kendini toparlamaya çalışır. Bir süre sessiz kalır.)

(Bütün masadaki herkes gerilmiş bir şekilde, olanları izler. Sally sadece bakar, ama hiçbir şey söyleyemez.)

PATRICK (sert bir şekilde, sinirli bir şekilde bağırarak):
Yeter artık, Jill!
Bu kadar ileri gitmek ne demek?! Ne yapmaya çalışıyorsun?!

JILL (sakin ama kendi doğrularına inançlı şekilde):
Herkesin hakikate ihtiyacı vardı.
Ve işte, en sonunda herkes görmek zorunda kaldı.
Daha fazla tartışma yok, bu gece sona erdi.

(Bir anda ortamda büyük bir sessizlik olur. Ellie, korkarak tüm olan biteni izler, sessizce gözlerini yere indirir. Gina, Jack, ve Amelia bir anda ne olduğunu anlamaya çalışırken, masada herkes birbirine bakar.)

SALLY (hıçkırarak, gözleri dolmuş bir şekilde):
Yeter! Benimle bu şekilde…
(derin bir nefes alır ve ardından bağırır)
Bu kadar acımasız olmanı istemiyorum!

(Sahne tamamen sessizleşir, herkesin gözleri Jill ve Sally’nin üzerinde yoğunlaşır. Jill ise, hiç sesini çıkarmadan durur.)