Final Sezonu - 19.Bölüm: Karanlığın İçinde Umut

Ellie, B67 kulesinde geçen uzun ve yorucu gecenin ardından, içindeki çaresizlikle mücadele etmeye devam ediyordu. Amelia’nın düşüşü ve ardından yaşadıkları, zihninde bir fırtına gibi esiyordu. Kulenin soğuk metal direklerine yaslanmış, yıldızsız gökyüzüne bakıyordu.

“Amelia… seni buradan çıkarmalıyım,” dedi kendi kendine, sesinde hem kararlılık hem de yumuşak bir çaresizlik vardı.

Bir an için kulenin uzak ucundaki ışıltılara baktı. Belki de orada, henüz yardıma ulaşabilecek birileri vardı. Telefonunu tekrar kontrol etti; sinyal zayıf, ama hala hayattı. O an, kulenin altında bekleyenleri düşündü. Jill, Michel, Patrick ve diğerleri... Onların endişelerini hissetti.

Ellie derin bir nefes aldı ve içinde büyüyen o sarsılmaz iradeyle kulenin merdivenlerine doğru yürümeye başladı.

“Korkma, Amelia. Buradayım. Seni kurtaracağım...”

Dışarıda, gece sessizdi ama Ellie’nin kalbinde fırtınalar kopuyordu. Mücadele şimdi başlamıştı.

Ellie, Amelia’nın cansız bedenini tutarken, içine çöken o tarifsiz boşluğu hissetti. Gözlerinden sıcak yaşlar süzülürken, nefesi kesiliyor, kalbi parçalanıyordu.

“Amelia... hayır, lütfen... gitme...” diye fısıldadı, sesi titreyerek. Kulede yankılanan yalnızlığı içinde hissetti. Elleri, bir daha asla bu hayat dolu kardeşini saramayacak olmanın ağırlığını taşıyordu.

Gözyaşları yanaklarından aşağı akarken, Ellie’nin bedeni çöktü, dizlerinin üstüne yığıldı. Karanlık gece ona kucak açmış, ama içindeki fırtına dinmiyordu.

“Bunu hak etmedin... Hiçbirimiz hak etmedik...” dedi, boğuk bir sesle.

O an anladı ki, bu mücadele sadece fiziksel değil, ruhların da savaş alanıydı. Amelia’nın ölümü, ona her şeyin ne kadar kırılgan olduğunu, sevdiklerinin ne kadar çabuk kaybedilebileceğini bir kez daha hatırlatmıştı.

Ellie, Amelia’nın soğumuş ellerini nazikçe tuttu, gözleri dolu dolu kardeşine baktı. Gözyaşları yanaklarından süzülürken, sesini titreyerek yükseltti:

“Amelia… lütfen, uyan. Biliyorum, burası çok zor, ama sen buraya ait değilsin. Daha yapacak çok şeyin vardı. Beni bırakıp gitmemeliydin.”

Ellie diz çökerek başını Amelia’nın omzuna yasladı, nefesi kesildi, ama devam etti:
“Biliyorum, herkes senden nefret etti, sana haksızlık etti. Ama ben… ben seni hiç bırakmadım, bırakmayacağım. Burada, yanında olacağım.”

“Lütfen, gitme. Hala ihtiyacımız var sana. Sadece uyan, biraz daha dayan…”

Ellie’nin sesi hıçkırıklara karışırken, bir an durdu. Kardeşinin soğuk tenine dokundu, içi yandı. “Seni affetmek, unutmak değil… Sadece seni serbest bırakmak istiyorum artık.”

Birkaç saniye sessizlikten sonra, Ellie fısıldadı:
“Hoşça kal, Amelia… seni asla unutmayacağım.”

Gözyaşlarıyla ıslanmış yüzünü Amelia’nın saçlarına bastırdı ve orada, soğuk kulede, kardeşinin varlığına son bir kez dokundu.

Ellie, Amelia’nın cansız bedenine yaslanmış, kalbinin içindeki acıyı bastırmakta zorlanıyordu. Kardeşinin sessizliğinde, kulenin rüzgarı yalnızca uğulduyordu. Derin bir nefes aldı, gözleriyle etrafı taradı; soğuk, boş ve sessizdi her şey. Ama o, hala bir umudun kıyısındaydı.

“Amelia… belki de seninle olan her şeyin nedeni bu. Bizi birbirimize bağlayan acı, korku ve kayıplar. Seni kaybetmek istemiyorum, ama biliyorum, seni bırakmalıyım,” dedi boğuk bir sesle.

Ellie cebinden çıkardığı küçük bir müzik kutusunu açtı; hafif, sakinleştirici bir melodi yayıldı. Şarkının notaları kuleye yankılanırken, Ellie fısıldadı:

“Biliyorum, hiç kolay değil. Ama bu melodide, sana veda etmek için bir neden arıyorum. Bu dünya senin için çok zordu, ama ben burada, hep yanında olacağım. Ruhun özgür olsun.”

Gözlerinden süzülen yaşlar, yavaşça Amelia’nın yanağına dokundu. Ellie, acısını, sevgisini ve pişmanlığını içinden sessizce haykırıyordu.

Tam o sırada, kulenin kapısından uzak bir yerde bir ışık belirdi. Ellie başını kaldırdı ve orada, uzakta bir kurtarıcı umut gibi belirdi.

“Amelia… seni asla yalnız bırakmayacağım,” dedi Ellie, yavaşça ayağa kalkarak.

Yüreğinde taşıdığı acıyla, kuleden inmek için adım attı; yanında artık hiç olmayacak kardeşinin hatırasını ve sessiz bir veda ile…

Ellie, titreyen elleriyle Amelia'nın soğumuş yüzüne dokundu. Gözleri dolu dolu, nefesi kesilmişti. “Affet beni... Keşke daha güçlü olabilseydim, seni kurtarabilseydim,” dedi, sesi kırık ve boğuk.

Kulede rüzgar sertçe esiyor, uzakta gece karanlığında küçük bir ışık gibi görünen şehir sessizdi. Ellie, Amelia’nın çantasından çıkardığı iki telefonu dikkatlice aldı. Aileye göndereceği yardım mesajlarını yazmaya başladı. Her kelimeyi ağır ağır seçiyordu; zaman daralıyordu.

Mesajlar hazır olduğunda, telefonları Amelia’nın cansız bedenine zarar vermeden, özenle bağladı. Son bir kez, gözyaşları içinde Amelia’nın alnına hafifçe dokundu ve sessizce öptü.

“Güle güle, küçük kardeşim... Umarım huzur bulursun,” dedi, fısıldayarak.

Sonra, yavaşça telefonlarla bağlı olan bu narin yükü, antenin 600 metrelik yüksekliğinden dikkatle aşağıya bıraktı. Telefonlar havada süzülürken, Ellie kalbindeki boşluğu daha derinden hissetti.

Yalnızlık ve çaresizlik içinde, kuledeki karanlık sessizliğe gömüldü. Ama içindeki umut kırıntısı, ailesine ulaşacak olan o küçük cihazlarda yaşamaya devam ediyordu.

Bir sonraki adımı planlamak zorundaydı... Çünkü mücadele daha bitmemişti.

Ellie, hastane odasında Jill’in yanında otururken, dışarıda sessiz bir panik dalgası yayılıyordu. Cep telefonları, neredeyse aynı anda, Larson ailesinin bütün üyelerine ve yakınlarına acil yardım mesajları göndermişti. Mesajda yalnızca birkaç kelime vardı:
“B67 Kulesindeyiz. Mahsur kaldık. Yardım edin. Zamanımız kısıtlı.”

Michel, telefonu elinde açtığında gözleri büyüdü, Jill’in elini bıraktı ve hızla dışarı çıktı. Hastane koridorları içinde yankılanan adımları, ailesinin kalbini sıkıştıran o mesajın anlamını taşıyordu.

Ellie, odada yalnız kaldığında titreyen elleriyle telefonuna baktı. Onun da telefonu çalmaya başladı. Mesajın kaynağı belliydi: Amelia ve Ellie, kulede mahsur kalmıştı.

Bir yandan Jill’in durumu, diğer yandan kuledeki tehlike... Aile, tüm çaresizliğiyle bir kez daha zamana karşı yarışıyordu.

Jill, telefonunu çantasından çıkarırken yüzünde kararlı bir ifade belirdi. Eli titreyerek numarayı çevirdi; birkaç saniye sonra diğer uçtan bir ses yükseldi:

“Harper burada.”

“Dedektif Harper, ben Jill Larson. Acil yardımınıza ihtiyacımız var. Ellie ve Amelia B67 kulesinde mahsur kaldılar. Durum çok kritik.” Jill’in sesi ciddi ve biraz da titrekti.

“Anladım. O bölgeye ekip gönderiyorum. Konum ve durum hakkında daha fazla bilgi verir misin?”

“Evet. Yüksek gerilimli bir kule, merdivenlerin bir kısmı çöktü. Amelia ağır yaralı, Ellie onu koruyor. İletişimimiz sınırlı ama birkaç dakika önce yardım mesajları gönderildi.”

“Tamam, sakin ol. Ekibim hemen oraya ulaşacak. Sizin ve Amelia’nın durumunu sürekli izliyorum. Elimden geleni yapacağım.”

Jill telefonu kapattığında yüzünde hafif bir rahatlama belirdi ama içinde hala büyük bir endişe vardı.

Gece karanlığının içinde, B67 kulesinin çevresinde birden fazla helikopterin ışıkları yanıp söndü. Havada ağır bir sessizlik ve gerilim vardı. Rüzgar hafifçe uğuldayarak kulenin demir yapısını sallıyordu.

Ellie, uzun süredir süren çaresizliğin, açlığın ve yorgunluğun etkisiyle neredeyse ayakta duramaz haldeydi. Gözleri ağırlaşıyor, başı zonkluyordu. Dizlerinin üzerinde çöktü, nefesi kesildi, bilinci yavaş yavaş karardı. Kulenin sert metal zemini soğuktu, ama başka bir yere gidecek gücü kalmamıştı.

Aşağıda, kurtarma ekipleri Amelia’nın cansız bedenini özenle ceset torbasına yerleştiriyordu. Karanlıkta, ağır adımlarla ve sessizce ilerliyorlardı. Herkesin yüreğinde büyük bir acı vardı; kaybın ağırlığı adeta havayı dolduruyordu.

Ellie’nin gözleri kapandığında, uzaklardan gelen siren sesleri ve helikopterlerin pervanelerinin uğultusu bir sonun ve yeni bir başlangıcın habercisi gibiydi.

Ambulansın kapısı hızla açıldı. İçeride, yorgun ve bitkin halde çökmüş Ellie’yi taşıyan sağlık görevlileri vardı. Michel ve Patrick, hastane girişinde beklerken uzaktan ambulansı fark etti. Gözleri hemen Ellie’nin üzerinde sabitlendi.

Michel, nefesini tutmuştu; babasının yanında duruyordu ama yüzünde derin bir endişe vardı. Patrick ise adeta donakalmış, Ellie’nin bilincinin kapanmış halini gördüğünde içi parçalanıyordu. Sessizce ambulansın yanına koştular.

Sağlık görevlileri Ellie’yi dikkatle sedyeye yatırdı. Michel hafifçe Ellie’nin elini tuttu, parmakları soğuktu ama hâlâ zayıf bir canlılık hissediliyordu.

Patrick, sesi titreyerek, “Ellie... dayan, hadi...” dedi. Gözlerinden yaşlar süzülüyordu. Kardeşi için dua ediyordu.

Michel, “Babam… bu sefer her şey farklı olacak. Söz veriyorum,” diye fısıldadı, hem kendine hem Ellie’ye.

Ambulans hızla hastanenin acil kapısından içeri girdi, arkalarında yükselen helikopter sesleri ve gecenin karanlığıyla birlikte büyük bir umut ve korku arasında sıkışmış bu ailenin dramı devam ediyordu.

Ellie’nin gözleri yavaşça aralandı, ilk anda etrafı biraz bulanık gördü. Derin bir nefes aldı, ardından tanıdık bir ses duydu yanından.

“Ellie... uyandın,” dedi Jill, sesi hafif titreyerek ama mutluluk dolu.

Ellie, yorgun ama şaşkın bakışlarla Jill’e odaklandı.

Jill diz çökerek Ellie’nin elini tuttu, gözleri parlıyordu. “Sana söylemem gereken bir şey var... Bebek… bizde bir bebek olacak,” dedi.

Ellie’nin yüzünde önce bir şaşkınlık dalgası yayıldı, sonra ise derin bir sevinç ve umut.

“Gerçekten mi?” diye fısıldadı Ellie, sesi hala zayıftı ama içi ısınmıştı.

Jill hafifçe başını salladı, “Evet... Seninle, bu karanlığın içinde bile bir ışık var artık.”

Ellie o anda, yaşanan tüm acılara rağmen hayatın devam ettiğini hissetti; yeniden başlamanın ve sevmeye devam etmenin mümkün olduğunu.

Dedektif Harper ağır adımlarla odaya girdi. Yüzündeki ciddiyet ve üzüntü hemen hissediliyordu. Sessizliği bozdu:

“Amelia’nın durumuyla ilgili kötü bir haberim var… Maalesef, onu kurtaramadık. Bu sabah hayatını kaybetti.”

O anda odadaki hava dondu. Leo’nun yüzü önce donuklaştı, sonra aniden sinir krizi geçirmeye başladı; elleri yumruk oldu, nefesi kesildi. Jack hemen yanına koştu, onu sakinleştirmeye çalıştı.

“Leo, sakin ol, buradayız, yanındayız,” dedi Jack, güçlü ama nazik bir sesle.

Diğerleri de gözyaşlarını tutamayıp sessizce ağlamaya başladılar. Odanın içi, kaybın ve çaresizliğin ağır yüküyle doldu. Ellie, Jill ve Michel birbirlerine sarılarak güç bulmaya çalışıyordu.

Dedektif Harper ise derin bir nefes alıp, sessizce kapıdan çıktı; dışarıda yeni karanlıkların kapısını aralamıştı.

Patrick, dizlerinin üzerine çöktü. Gözlerinden sıcak yaşlar süzülürken, boğuk bir hıçkırık sesi çıktı. Kendi kendine, fısıltıyla, “Amelia... neden sen... neden şimdi...” dedi. Tüm o güçlü duruşu, o sert dış kabuğu bir anda paramparça olmuştu. Çaresizlik ve acı içinde sessizce, derin derin ağlamaya başladı.atrick’in çaresizliği, odanın içinde yankılanırken, diğerleri de sessizce onun acısını paylaşıyordu. Dışarıda gece karanlığı, içeride ise kaybedilen bir canın sessiz hüznü vardı. Kaderin ağır yükü omuzlarına çökerken, her biri bir kez daha anladı: Bu hikâye bitmemiş, sadece daha karanlık bir sayfa açılmıştı.