Final Sezonu - 2.Bölüm: Küller Arasında Bir Gölge

Ellie, eski halının üzerine düşen külleri izliyordu. Parmak uçlarıyla pantolonunun paçasını düzeltti, sonra yavaşça başını kaldırdı. Karşısında, bir zamanlar bu evin bir parçası olmayan ama şimdi her şeyi altüst eden birini izliyordu: Amelia.

Patrick, şöminenin yanında durmuş, kollarını göğsünde kavuşturmuştu. Gözleri Amelia’da, dudakları öfkeyle kıvrılmıştı.

“Senin burada ne işin var hâlâ?” dedi. “Babamızın cenazesine bile saygı duymadan, buraya gelip geçmişi kurcalıyorsun. O adam senin için neydi ki?”

Amelia hiç istifini bozmadı. Gözlerini Patrick’ten ayırmadan gülümsedi.
“Benim annem Julia’ydı, evet. Ama Victor benim de babamdı. Siz bunu unutmaya çalışsanız da kan her şeyi anlatır.”

Ellie yerinden kalktı, sesi bu kez daha yorgun ama netti.
“Kan… yıllardır bizim için sadece acı demek. Annemiz Maureen’in ölümünü yaşadık. Babamızın sonu ortada. Şimdi sen çıkıp geçmişi sahipleniyorsun. Ama sen bizim acımızın içinde hiç yürümedin, Amelia.”

Bir süre sessizlik oldu. Rüzgar, çatının arasından ince bir ıslık gibi süzülüyordu. Dışarıdan ambulansın sesi duyuldu, ardından iki görevli kapıdan içeri girdi.

Dedektif, arkasından içeri girerken gözlerini Amelia’ya çevirdi.

“Otopsi başlıyor. Victor Larson’ın cesedi adli tıpa götürülecek. Ayrıca evin bir odasında şüpheli bir cihaz bulundu. Üzerinde parmak izleri tespit edildi.”
Bakışları keskinleşti. “İzlerden biri Amelia’ya ait.”

Patrick sanki bunu bekliyormuş gibi başını iki yana salladı.
“Tabii ki. Ne zaman ortaya çıksan bir felaketin içinde oluyorsun. Senin yüzün gülüyorsa, birinin canı yanıyor demektir.”

Amelia adım adım yaklaştı, gözleri ışıldıyordu.
“Yeter artık Patrick. Hepiniz beni dışladınız. Julia’yı, benim annemi, asla kabul etmediniz. Ama bu evdeki sırlar bana da ait. Babanız... babamız, bana bir şey bırakmıştı. Ve onu artık alacağım.”

Ellie’nin sesi yükseldi:
“Babamız kendini astı! Onun ne bıraktığını bilmiyoruz bile!”

Dedektif araya girdi. “Aslında... bir not bulduk.”
Ceketinin cebinden küçük bir kâğıt çıkardı. Kalemle aceleyle yazılmıştı:

“Julia’ya dikkat edin. O, Nancy kadar sessiz ama daha karanlık.”

Üç kardeş birbirlerine baktı. Ellie’nin sesi kısıldı:
“Nancy mi? Ama o bizim annemizin katiliydi…”

Amelia başını eğdi.
“Ve Julia onun kardeşiydi.”

Gri gökyüzü sabahın ilk saatlerinde bile karanlıktı. Soğuk rüzgâr, adli tıp binasının camlarına çarpıyor, içerideki sessizliği keskinleştiriyordu. Ellie’nin parmakları kahve bardağını sımsıkı kavramıştı. Patrick, oturduğu plastik sandalyeden kalktı, içeri doğru birkaç adım attı ama durdu. Adli tıbbın kapısı o an açıldı.

Ve Amelia içeri girdi.

Ayağındaki topuk sesi uzun koridorda yankılandı. Ellie bakışlarını kaldırdı; Amelia, siyah bir trençkot giymişti ve gözleri hâlâ meydan okurcasına parlıyordu.

"Beni burada istemediğinizi biliyorum," dedi usulca, ama sesi buz gibiydi.
"Ama bu da benim babamın cesedi. Gerçeği öğrenmek benim de hakkım."

Patrick iç çekti.
"Gerçeği senin ne kadar umurunda, onu bilmiyoruz bile."

Ellie müdahale etti.
"Yeter Patrick. Şimdi hesaplaşma zamanı değil. Otopsi başlayacak."

O an kapıdan bir doktor çıktı. Gözlüklerinin üzerinden Ellie’ye baktı.
"Victor Larson’un bedeninde yapılan ön incelemede intihar izleri dışında birkaç ciltaltı travması saptadık. Ayrıntılı rapor birkaç saate hazır olacak."

Amelia’nın yüzü bir an gölgelendi.
“Yani… biri onu dövmüş müydü önce?”

Doktor cevap vermedi. Ama soru koridorda asılı kaldı.

Saatler sonra Ellie, babasının ölüm raporunu beklerken zihni onu yıllar öncesine götürdü. Julia ve Maureen’in arasında geçen son konuşmayı hâlâ unutamıyordu.

1982 yılı, yaz aylarıydı Patrick ve Ellie daha yeni doğmuştu. Ev sıcak, gerilimse daha da sıcaktı.

Julia, mutfakta Maureen’e bağırıyordu:
“Senin geçmişin kocamın geleceğini mahvediyor!”

Maureen gözlerini kısarak karşılık verdi:
“Sen Nancy’nin kardeşisin Julia. Onun gibi davranacağını bilerek bile seni bu eve aldık. Ama sen daha kötüsün. Sessizsin. Sinsisin.”

Julia elindeki şarap bardağını mutfağın fayanslarına çarptığında Ellie ve Patrick, üst katta birbirlerine sarılmış ağlıyordu. O günden sonra hiçbir şey eskisi gibi olmamıştı. Sonra Maureen bir sabah evin önünde, arabasının içinde silahla vurulmuş halde bulunmuştu.

Ellie, babasının hastane raporlarını karıştırırken bu anı bir kıymık gibi yeniden hatırladı.

Patrick, dışarı çıkıp sigara yaktığında arkasından bir ses geldi.

"Melissa seni hâlâ bekliyor."

Patrick dönüp Ellie’ye baktı.
“Onu hak etmiyorum Ellie. Her şeyi mahvettim.”

Ellie gözlerini kısarak kardeşine baktı.
"Hayır, sen sadece sustun. Sustukça Melissa seni sevmeyi sürdürdü. Ama bu sessizlik bir gün onu da yutar."

Patrick başını eğdi.
"Beni hâlâ sevdiğini söylüyor ama… artık gözlerime bakarken geçmişimizi görüyor. Amelia’yı, Julia’yı, annemizi… hepsini.”

Ellie’nin sesi kararlıydı:
"O zaman geçmişi gömeceğiz. Onlarla birlikte değil. Kendi seçimimizle. Ama önce… Julia konuşmalı."

O anda Amelia yeniden belirdi. Elinde küçük bir kart vardı.
“Julia şu an şehirde. Ve bana bir adres bıraktı. Bizi bekliyormuş. Hazır olun. Artık cevap zamanı.”

Ellie ve Patrick birbirine baktı.
Birbirinden uzak düşen kardeşler, şimdi karanlığa birlikte yürümeye hazırlanıyordu.

Adres, şehrin kenar mahallesinde eski bir taş evdi. Bahçesi yabani otlarla doluydu, çitlerin ardında paslanmış bir kuyu kapağı görünüyordu. Ellie, Patrick ve Amelia arabadan indiklerinde hava hâlâ kapalıydı. Gökyüzü sanki yılların yükünü hâlâ taşıyordu.

Patrick, elini ceketinin cebine attı. Kalbinin hızla çarptığını hissediyordu. O ev… Annesi Maureen’in bir zamanlar Julia’yı ziyaret etmek zorunda kaldığı tek yerdi.

Kapıyı Amelia çaldı.

Ses gelmedi.

Sonra içerden ayak sesleri… Kapı ağır ağır aralandı.

Ve Julia karşılarında belirdi. Beyaz saçlarını topuz yapmış, yüzüne hafif bir makyaj sürmüş, ama gözlerindeki ifade... hâlâ tanıdıktı. Soğuk ve hesapçıydı.

"Demek geldiniz," dedi, sanki hepsini bekliyormuş gibi.
"İçeri gelin. Konuşmamız gereken şeyler var."

Amelia başıyla onayladı.
"Onlar seninle yüzleşmek için geldi. Ben ise… kendimi bilmek için."

Ellie salona ilk adımı attığında duvarlardaki resimlere göz attı. Çerçevesi toz içinde kalmış bir fotoğraf: Maureen, Victor ve çocuklar… ama hemen arkasında duran Julia’nın bulanık bir yansıması da kadraja girmişti.

"Bu sen miydin?" dedi Ellie, fotoğrafı göstererek.
"Biz daha çocukken bile arkamızdaydın."

Julia gözlerini kaçırmadı.
"Ben, Maureen'in hayatına Nancy yüzünden girmedim. Kendi seçimimle girdim. Ama o beni asla kabul etmedi. Çünkü ben onun yerine geçebilecek kadar güçlüydüm."

Patrick öne atıldı.
"Senin güçlü olman bizi mahvetti. Annemizi öldürenin kardeşi olmak yetmedi, sen de babamızı parça parça tüketen kadındın."

Julia gülümsedi.
"Victor beni sevdi. En az Maureen kadar… belki daha çok. Ama sizin küçük gözleriniz hiçbir zaman gerçeği görmek istemedi."

Amelia boğazını temizledi.
"Yeter."
"Siz ikiniz yıllarca birbirinizi zehirlediniz. Ben ise bu hikâyenin atık suyuydum. Ama artık her şeyi öğrenmek istiyorum. Benim annem... gerçekte kimdi? Ve neden Victor beni hep 'gizli' tuttu?"

Ellie sessiz kaldı. Ama Julia, bir zarf uzattı.
"Bunu okumaya cesaretin varsa, annenin son mektubu burada. Julia'dan sana, Amelia'ya..."

Patrick zarfı kaptı.
"Bizi oyunlarına alet edemezsin Julia."

Julia ayağa kalktı.
"O zaman oynadığınız oyunun kurallarını öğrenin. Çünkü bu şehir suskun olabilir, ama geçmiş her zaman fısıldar."

Dışarı çıktıklarında hava kararmaya başlamıştı.

Amelia, arabaya binmeden önce Ellie’ye döndü.
"Patrick’in seni koruduğu gibi beni de korumayacağını biliyorum. Ama artık sizinle aynı masadayım. Ve masada herkesin eli açık olacak."

Ellie başını salladı.
"O zaman sıradaki hamle senin Amelia. Ama biz, kaybetmeye alışkınız."

Patrick arabayı çalıştırırken son kez aynadan Julia’nın evine baktı.

Bu sadece bir başlangıçtı. Mektup, ellerinde patlamaya hazır bir bomba gibiydi. Julia geçmişin anahtarını vermişti. Ama o kapının ardında ne olduğunu kimse tam olarak bilmiyordu.

Arabada sessizlik vardı. Mektup, Amelia’nın çantasında ağır bir taş gibi duruyordu. Yol boyunca Patrick direksiyona sıkıca tutunmuş, gözlerini yoldan ayırmamıştı. Ellie arkada suskundu, kardeşlerinin bu konuşmayı yapması gerektiğini biliyordu.

Bir süre sonra Patrick arabayı kenara çekti. Sokak lambası bozuktu. Gölgeler uzun ve sessizdi.

Patrick camdan dışarı baktı. Ardından başını yavaşça Amelia’ya çevirdi. Gözleri öfke değil, yorgunluk doluydu.

"Senin buraya geri dönüşünle her şey yeniden başladı," dedi boğuk bir sesle.
"Babamın ölümü, Julia'nın oyunu, annemin hatırasının yeniden kirlenmesi… Hepsi seninle birlikte geldi."

Amelia dudaklarını büzdü.
"Ben mi? Ben sadece bilmediğim geçmişi öğrenmeye çalışıyorum. Beni yıllarca sakladılar, sen de Ellie de, ben hiç yokmuşum gibi yaşadınız."

Patrick gözlerini kıstı.
"Çünkü hayatımıza girdiğin andan itibaren ne varsa parçaladın. Sırf kendi kimliğini bulmak uğruna annemin mezarına saygısızlık ettin. Julia’nın kızı olmaktan gurur duyabilirsin, ama Maureen’in sana ayıracak tek nefesi bile yoktu."

Amelia başını öne eğdi. Ama sonra gözlerini kaldırdı.
"Ve sen Patrick, yıllarca kendini temize çıkardın. Ama ben senin ne olduğunu biliyorum. Geçmişinle yüzleşmeye cesaretin yok. Babamı benden çaldınız. Sen ve Ellie, beni hep uzak tuttunuz. Çünkü korkuyordunuz."

Patrick dişlerini sıktı, yumruklarını dizlerine bastırdı.
"Hayır, seni dışladık çünkü sen… sen sadece kan bağı taşıyan bir gölgeydin. Ne yazık ki, senin doğduğun günden beri yıkım getiren bir... bela olduğunu biliyorduk."

Sustu. Ardından nefesini verdi, göz göze geldi Amelia’yla.

"Senin varlığın, her yere dokunan bir lanet gibi. Kendini her yerde satmaya çalışan bir maskeyle dolaşıyorsun. İstediğini elde etmek için her yolu mübah sayan… içi boş bir hayalsin. Amelia, sen… koca bir yıkımın adısın."

Amelia göz kırpmadan baktı.
"Eğer bir yıkımsa bu, siz inşa ettiniz. Ben sadece enkazda yaşamayı öğrendim."

Ellie, arka koltuktan başını uzattı.
"Yeter. Bu savaş kimseye kazanç getirmeyecek."

Ama Patrick hâlâ gözlerini kaçırmamıştı.

"Sana bir kardeş gibi davranamadım belki, çünkü bir kardeş gibi davranmadın. Kendine dürüst ol Amelia. Bu kadar acının içinden geçip hâlâ bencil kalmak… işte bu gerçek bir düşmanlık."

Amelia gözlerini kaçırdı bu kez.
"O zaman beni dışlamaya devam edin. Ama unutmayın... gerçekler ortaya çıktığında, en çok susan değil, en çok bastıran yanacak."

Arabanın içinde hava soğumuş gibiydi. Sessizlik ağırdı. Geçmişin muhasebesi yapılmıştı, ama kimse rahatlamamıştı.

Patrick kontağı çevirdi.
"Eve dönüyoruz. Bu hikâyeyi yarım bırakmaya niyetim yok."

Patrick, Ellie ve Amelia'nın arasında gergin bir sessizlik hakimken, telefon çaldı. Patrick, bir an bile tereddüt etmeden ekranı inceledi. Numara, adli tıp kurumundan geliyordu.

Hızla telefonu açtı.
"Evet?"

Telefonun diğer ucundaki kişi, adli tıp uzmanı Dr. Reeds’ti. Sesinde bir gerginlik vardı.
"Patrick Larson mı?"
"Evet, benim. Ne oldu?"

"Otopsi sonuçlarına dair ilk bulgular geldi. Ancak, durum oldukça şüpheli."
Patrick’in kalbi hızla çarpmaya başladı.
"Ne demek şüpheli?"

"Victor Larson'ın ölümünün ardında, yalnızca intihar izleri yok. Başka bir cisim bulundu. Bu, tamamen doğal olmayan bir şey."

Ellie, Patrick’in elindeki telefonu fark etti ve öne doğru eğildi.
"Bir cisim mi?" diye fısıldadı, Patrick’in gözlerine bakarak.

Patrick’in sesi düşük ve sarsılmıştı.
"Evet. Adli tıp, bu cismin aslında bir tür uyuşturucu olabileceğini, ya da başka bir kimyasal maddeyi içeriyor olabileceğini düşünüyor. Ama tam olarak ne olduğunu henüz belirlemediler."

Amelia, sessizce Patrick’in yanına yaklaştı, bu sırada gözleri kıpırdayarak Patrick’in telefonun diğer ucundaki konuşmasını dinliyordu.
"O zaman babamın ölümüne neden olan şey sadece intihar değil," dedi Amelia, sesinde gizli bir korku var gibiydi.

Patrick, telefonu kulağından çekmeden konuşmasına devam etti.
"Bir cisim bulundu, başka bir şey var. Bu hiç intihar gibi gözükmüyor, Reeds. Hadi, hemen bana her şeyi gönderin."

"Tabii, Patrick. Ama dikkatli olun. Bu durumun her yönüyle derinleşmesi bekleniyor. Sizin de bildiğiniz gibi, o eve ait eski belgeler ve bazı nesneler de var. Şüpheli."

Telefonu kapattıktan sonra Patrick derin bir nefes aldı.
"Bunu kimse beklemiyordu. Bu bir cinayet değilse bile, o zaman…"

Ellie, gözlerini Patrick’in yüzüne sabitledi.
"O zaman birisi Victor’a tuzak kurmuş. Ama kim?"

Amelia soğukkanlı bir şekilde konuştu.
"Bizi yine bir oyuna getirmeye çalışıyorlar. Victor’ın ölümünden sonra artık ne olduğunu bilecek durumdayız. Ve belki de hepimizi buraya getiren kişi, çok daha yakındır."

Patrick başını sallayarak gözlerini kapattı.
"Bunun başka bir yönü daha var. Bizi bu tuzağa düşüren kişi hâlâ dışarıda ve bu tüm aileyi yeniden yıkacak."

Ellie, solunumunu hızlandırdı.
"O zaman artık duraksayamayız. Kimseyi, ne eski bir düşmanı ne de yanlış kararlarımızı beklememiz gereken yeni bir oyunu."

Amelia'nın, bir an için yüzündeki maske kalktı.
"Bu sadece başıydı. Dönmemiz gereken bir ev var. Victor'ın intiharının gerçeğini ortaya çıkarana kadar, işler bitmeyecek."