Final Sezonu - 4.Bölüm: Çatlaktan Sızanlar

Sabah güneşi, Kaliforniya’nın paslı sabah sisini parçalarken Larson ailesinin evi hâlâ koyu bir matem perdesine bürünmüştü. Victor’un ölümünün intihar olmadığı gerçeği, evin duvarlarına yeni bir yankı bırakmıştı. Artık herkesin gözleri birbirinde, herkesin dili kilitliydi. Ve suskun şehir, adının hakkını bir kez daha veriyordu.

Ellie mutfak tezgâhının kenarında kahve fincanını iki eliyle kavrarken, mutfağa Patrick girdi. Gözaltları şiş, yüzünde uykusuzluğun izleri... ama içinde kabaran başka bir şey vardı: öfke. Yönü belli olmayan, adı konmamış bir öfke.

“Onu biri öldürdü,” dedi Ellie, usulca. “Bunu kim, neden yapar?”

Patrick cevap vermedi. Sadece başını sağa sola sallayıp camdan dışarı baktı. Sokakta bir polis arabası, uzak köşede Gale Weathers’ın haber kamyoneti, sabırla bekliyordu.

O sırada, içeri adımlarını sert atan Amelia girdi. Üzerinde Leo’nun ona verdiği siyah deri ceket vardı. Gözlerinin altı mora çalıyordu ama dudaklarında ince bir gülümseme vardı – tıpkı her şeyi kontrol ettiğini sanan biri gibi.

“Günaydın, ailem,” dedi hafif alaycı bir tonda. “Bugün hangi skandalla uyanıyoruz?”

Patrick döndü, yüzü birden sertleşti. Ellie hızla araya girdi.

“Amelia, şaka yapacak zaman değil.”

“Ben sadece gerçekleri hatırlatıyorum,” dedi Amelia. Sonra Patrick’e bakarak ekledi: “Kimi suçlayacağız bu sefer? Annemi mi? Üvey annemi mi? Babamı mezarda mı sorgulayacağız?”

Patrick hızla yaklaştı. Aralarındaki mesafe bir anda kalmadı. Gözlerini Amelia’nın gözlerine dikti.

“Senin neyin peşinde olduğunu bilmiyorum ama... babamı gömmemize bile izin vermedin. Leo’yla o gece neler yaşadığını da tahmin ediyorum. Beni delirtme Amelia.”

Ellie bir adım öne çıktı. “Yeter artık! Babam öldü. Cinayete kurban gitti. Hepimiz aynı acının içindeyiz!”

O an, kapı zili çaldı.

Kapının ardında Jill Roberts vardı. Elinde bir dosya, arkasında Gale Weathers. Ve gözlerinde yeni bir karanlık vardı.

“Larsonlar,” dedi Jill. “Belki de Victor’un ölümüyle ilgili konuşmamız gereken daha büyük bir şey var.”

Patrick dondu kaldı. Ellie nefesini tuttu. Amelia arkasına yaslanıp Leo’nun gözlerini hatırladı.

Jill devam etti:

“2011’de yarım kalan bazı işler… bu şehirde yeniden diriliyor olabilir.”

Ellie’nin eli, Jill’in uzattığı dosyaya uzandı. İçinde siyah beyaz, düşük çözünürlüklü fotoğraflar, birkaç eski mektup fotokopisi ve en üste iliştirilmiş, Victor Larson’un adını taşıyan bir belge vardı. Altında sadece tek bir kelime yazıyordu:

“Şahit.”

“Bu ne demek şimdi?” diye sordu Patrick, yüzü gerginleşerek.

Jill, Gale’e kısa bir bakış attıktan sonra konuştu:

“Victor’un geçmişte tanık koruma programına alınmış olabileceğine dair bazı kayıtlar bulduk. 2000 yılında… Maureen James’in ölümüyle bağlantılı olabilir. Ama orada bir boşluk var. Belgelerin çoğu sansürlü. Sanki birileri silinmesi için uğraşmış.”

Amelia kıs kıs güldü. “Babamızın gizli hayatı mı varmış? Harika. Sıradaki bombayı da söyleyin lütfen, bu sabah her şey çok... klasik.”

Gale Weathers söze girdi:

“Ve o otobüs kazası... Dün sabah yaşanan. Oradan kaçan mahkûm kim biliyor musunuz? Jill’in eski hücre arkadaşı – Brenda Voss.”

Ellie’nin yüzü soldu. Patrick’in yüzü taşlaştı.

“Ve?” dedi Patrick. “Bizi neden ilgilendiriyor bu kadın?”

“Çünkü...” Jill, dosyanın altına iliştirilmiş bir fotoğrafı uzattı. “Kazadan sonra bir güvenlik kamerasına yakalandı. Jill Roberts’la birlikte.”

Fotoğrafta Jill’in biraz daha yorgun, biraz daha asi göründüğü bir an vardı. Yanında sırıtan, saçları darmadağın bir kadın... Brenda.

“Yani sen kaçtın,” dedi Amelia gözlerini kısarak. “Ve geri döndün. Neden?”

Jill duraksadı. Gözleri Ellie’ye takıldı. Sonra Patrick’e.

“Çünkü burası artık sadece geçmiş değil,” dedi kısık bir sesle. “Bu şehir, yeniden bir şeyin doğduğu yer olacak. Ve siz üç kardeş... bu hikâyenin tam ortasındasınız.”

Kapının kapanmasıyla birlikte salona ağır bir sessizlik çöktü.

Amelia başını Leo’nun gönderdiği mesaj bildirimine çevirdi. Gülümsedi.

Ellie pencereye yürüdü, kendi yansımasına baktı. Sessizce Michel’in okul formasıyla çekilmiş bir fotoğrafını cebinden çıkarıp baktı.

Patrick ise elindeki Victor’a ait otopsi raporunun ilk satırını okudu:

“Boyunda izlenen kırık yapılar ve bastırılmış hematom, dış müdahale ihtimalini doğurur. Kesin sonuç için ileri toksikoloji ve doku analizi beklenmektedir.”

Gece çökmüştü. Şehir, gündüzün kaosundan sıyrılıp bir süreliğine maskesini çıkarmış gibiydi. C67 TV binasının çatısında bir sigara yandı. Hafif bir rüzgâr, saçlarını savurduğunda, Amelia’nın yanında bir ayak sesi belirdi.

Leo’ydu.

“Burası hâlâ eski alışkanlıklarını barındırıyor mu?” dedi, elindeki kahveyi uzatarak. “Bu çatıda içilen üçüncü sigara bu hafta.”

Amelia dudaklarını büktü. “Yalnızca kaçacak bir yerdi... ama sanırım şimdi biraz huzur da var burada.”

Leo, onun yanına oturdu. “Babanızın ölümü... kolay değil.”

Amelia gözlerini uzaklara dikti. “Kolaydı. Biz yıllardır acıyı yumuşak şarap gibi içtik. Yani kolaydan kastın buysa.”

Leo bir süre sustu. Rüzgârla birlikte şehrin sesi yükseliyordu aşağıdan, bir siren, bir araba freni, uzakta bir köpek havlaması...

“Patrick seni korumaya çalışıyor,” dedi Leo. “Ama biraz fazla sıkıyor ipleri, değil mi?”

Amelia hafifçe gülümsedi. “Patrick beni hiçbir zaman sevmedi. Çünkü ben onların annesinin değil, başka bir kadının hatırasıyım. Julia'nın çocuğuyum. Onun kırığıyım. Bunu yüzüme söylemese de her bakışında hissediyorum.”

Leo başını eğdi. “O senin kırığın değil. Kırıklar bizi insanlar yapar. Sen bir boşluk değil, bir izsin.”

O an Amelia, Leo’ya baktı. Gözlerinin kenarındaki yorgunluğu, dudaklarının kenarına oturmuş ironiyle karışan merhameti fark etti. Bir şey söyleyecek gibiydi ama sustu.

Leo eliyle saçlarını rüzgârdan araladı. “Sana karşı dürüst olacağım, Amelia. Burada kalmamın tek nedeni sizsiniz. Ellie, Patrick... ve özellikle sen.”

Amelia’nın eli, kahveyi uzattığı bardağa hafifçe değdi. Parmakları temas ettiğinde, Leo’nun eli bir an geri çekilmedi.

“Sana güvenebilir miyim, Leo?” diye sordu Amelia. “Cidden soruyorum. Çünkü şu an öyle bir yerdeyim ki... düşmem an meselesi.”

Leo, onun gözlerinin içine baktı. “Ben seni tutmak için buradayım.”

Julia mutfağın penceresinden dışarıya bakıyordu. Elinde yarısına kadar içilmiş bir kahve fincanı, gözleri yorgun ama tetikteydi. Her zaman tetikteydi. Amelia içeri girdiğinde sessizlik hâkimdi. Ayak sesleri Julia’yı yerinden kımıldatmadı. Yalnızca göz ucuyla baktı.

“Seninle konuşmam lazım,” dedi Amelia, sandalyeye otururken.

Julia başını çevirdi. “Bu saatlerde bana ancak kötü haber gelir.”

“Bu... kötü bir haber değil. Belki de iyi bir itiraf.”

Julia gözlerini daralttı. “Dinliyorum.”

Amelia, parmaklarını birbirine kenetledi. Bir süre başını öne eğip nefes aldı. “Hayatım boyunca bir yere ait olamadım, biliyor musun? Patrick’le Ellie, anneleriyle bağ kurmuşlardı. Victor, beni sadece hatası olarak gördü. Sen ise... bazen annemdin, bazen sadece onun yerini tutan bir gölge.”

Julia'nın kaşları oynadı ama bir şey söylemedi.

“Şimdi biriyle... Leo’yla... tuhaf bir bağ kuruyorum. Ama bu... doğru mu, bilmiyorum. Hissediyorum, Julia. Onun yanında... görünmez olmuyorum.”

Julia derin bir nefes aldı. “Amelia, bu şehirde hissetmek cesaret ister. Ama hissettiklerinle ne yapacağını seçmek karakter ister. Leo… Jack’in kardeşi. Patrick’in dostu. Ailenin bir parçası gibi.”

Amelia gözlerini kaçırdı. “Ben de bir parçayım, değil mi? Herkesin utandığı, dışladığı, ama yine de reddedemediği bir parça.”

Julia elini uzattı, kahvesini bıraktı. İlk kez yumuşak bir ses tonuyla konuştu:
“Amelia, ben seni kollarımda büyüttüm. Senin için savaş verdim. Ama bazen... seninle savaşmak zorunda kaldım. Çünkü dünyayla savaşmadan önce, kendine zarar vermeni engellemek istedim.”

Amelia’nın gözleri doldu. Bu, Julia’dan ilk defa böyle bir şey duyuyordu.

“Leo, sana iyi gelirse... dikkatli ol. Ama kalbinin kırık yerlerinden karar verme. Aşk, bazen sadece bir sığınaktır, Amelia. Bazen de bataklık.”

Amelia başını salladı. “Ben sadece... kaybolmak istemiyorum. Biri beni gerçekten görsün istiyorum.”

Julia yaklaştı ve başını Amelia’nın saçlarına yasladı. “Görüldün. Her zaman. Ama ilk defa kendini açtın. Belki de artık biz seni gerçekten görebiliriz.”

Amelia ve Leo, C67 TV kulesinin yüksek terasında rüzgarın soğukluğuna karşı birbirlerine daha da yakınlaştılar. Yüksek sesle çalışan jeneratörlerin ve uzaktan gelen düzensiz siren seslerinin arasında, aralarındaki sessizlik, dünyadan bir anlığına kopmuş gibi hissettirdi. Gözleri birbirine kilitlenmişti, sanki tüm bu karmaşanın ortasında, sadece birbirlerini duyuyorlardı.

Amelia, Leo’nun ellerini avuçlarında tuttu. "Bazen çok yalnız hissediyorum," dedi, sesi hafif titreyerek. "Beni ne zaman arasan, seni bulamam. Bu şehri terk etmek istiyorum. Ama bir şey çekiyor beni buraya, seni... hem de çekişmeli bir şekilde."

Leo, Amelia'nın elini hafifçe sıktı. "Hepimiz bir şeylere bağlıyız, Amelia. Bazen yanlış şeyler, bazen de doğru. Bu şehri terk etmek istesen bile, içindeki savaş bitmeden gidemezsin."

Amelia, derin bir nefes aldı. “Bunu hissetmek zor. Her zaman sadece bir hataymışım gibi.”

Leo’nun yüzü yumuşadı. "Bir hata değilsin, Amelia. Yanlışı doğru yapmaya çalıştıkça, insan hep düşer. Ama sen... farklısın. Bunu anlıyorum."

İçinde bulunduğu boşluk, onu daha da savunmasız hale getiriyordu. Onun kollarında, her şey birkaç saniye kadar rahat görünüyordu. Bir anlığına kayboldu. Dünya dönmüyordu. Gerçekten hiç dönmemesi gerekirdi.

Ve o an, aralarındaki sessizlik bozuldu. TV odasındaki ekran aniden karardı ve ardından bir cinayet haberinin ses tonu yankılandı.

"—ve işler karmaşıklaşıyor. Son dakika gelişmesiyle birlikte, bugün akşam saatlerinde Los Angeles’ta, eski ünlü iş kadını ve hayır kurumu sahibi Melisa Fairman’ın öldüğü bildirildi. 47 yaşındaki Fairman’ın cenazesi, beş yıl önce yaşanan Woodsboro cinayetlerinin faillerinden biriyle bağlantılı olduğu iddialarına dayanarak soruşturuluyor..."

Amelia ve Leo, ekranı izlerken nefeslerini tutmuşlardı. Gözleri büyük bir endişeyle parladı.

Amelia mırıldandı, "Bu... bu gerçek olamaz. Melisa... O bizimle çok yakındı. Bir şekilde bağlantılı olmalı."

Leo’nun kafasında milyonlarca düşünce dönerken, parmaklarını birbirine kenetledi. "O zaman, bu şehrin sakinliği de bir yalan. Bir şeyler gizleniyor."

Ekranda cinayetle ilgili detaylar hızla geçerken, ekip, olay yerinde bulunan ilk bulguları paylaşıyordu. Melisa'nın cesedi, evinin garajında bulundu, ancak her şeyin gizlendiği söyleniyordu. Olayın korkunçluğunun derinliği, cinayetle bağlantılı birkaç kişinin yeniden ortaya çıkacağına işaret ediyordu.

"Bu iş bitmedi," dedi Leo, Amelia’ya bakarak. "Bize gelmeye devam edecekler."

Amelia bir adım geri çekildi. "O zaman, bu sadece bir başlangıç. Bizi buraya getiren şey bu mu?"