Final Sezonu - 7.Bölüm: Çöl Gülü

Gün batımı, Kaliforniya çölünü altın rengine boyarken B67 Kulesi’nin gölgesi uzuyordu. Rüzgâr, çelik yapının etrafında uğuldayarak dönüyordu. Amelia, Leo’nun gözlerinin içine bakarken yüzünde alışılmadık bir yumuşaklık vardı.

“İnsan, kendini ilk defa bu kadar... açık hissediyor,” dedi fısıltıyla. “Ve korkmuyorum. Bu garip.”

Leo başını hafifçe eğdi. Parmak uçları, Amelia'nın yanağını nazikçe okşadı. “Korkacak bir şey yok. Buradayım. Hep.”

Ve sonra, sanki zaman durmuş gibi, dudakları buluştu. Rüzgârın sesi, kalplerinin ritmiyle karıştı. Sessizliğin içinde yankılanan tek şey, birbirlerine verdikleri cevapsız sözdü.

Ama o anı, paramparça eden bir ses oldu.

“NE YAPTINIZ SİZ?!”

Patrick’in sesi, çölün ortasında bir fırtına gibi patladı. Kuleye giden patikadan koşarak geliyordu, gözleri öfkeyle kısılmış, yumrukları sımsıkı. Amelia hemen geri çekildi, Leo da irkilerek yerinden uzaklaştı.

Patrick kuleye varınca nefes nefese kaldı. Gözlerini Leo’dan ayırmadan bağırdı:
“Bu iğrenç! Sen benim KIZ kardeşimsin Amelia! Ve sen—”
Parmağı Leo’yu gösterdi. “Sen benim arkadaşımın kardeşisin! Ne cesaretle?!”

Amelia, gözlerinde öfke ve gurur karışımı bir bakışla, “Ben senin mülkün değilim, Patrick,” dedi. “Kime ne hissettiğim sana hesap vermek zorunda değil!”

Patrick onun üzerine yürüdü ama Leo araya girdi. “Sakin ol,” dedi. “Bunu böyle konuşamayız.”

Patrick bir adım geri çekildi ama gözleri hâlâ öfkeliydi. “Sen benim güvenimi sattın. Amelia’yla— bu nasıl bir çöküş, Leo?!”

Amelia yüksek sesle konuştu: “Çöküş değil. Belki ilk kez bir şey inşa ediyorum.”

O an havadaki gerilim o kadar yoğundu ki rüzgâr bile bir an durdu.

Patrick sonunda başını iki yana sallayarak, dişlerini sıktı. “Siz ikiniz... çok büyük bir hata yapıyorsunuz. Ve bu hatanın bedeli olacak.”

Ardından arkasını döndü, çölde uzaklaşan bir gölge gibi kayboldu.

Amelia, arkasından uzun süre baktı. Sonra Leo’nun elini tuttu.
“Sakın gitme,” dedi. “Ben ilk kez... bir şeyden bu kadar eminim.”

Leo, sadece başını salladı. “Gitmem.”

Çöl yolunun kıvrıldığı yerde…

Patrick elleri cebinde, öfkesini yutmaya çalışarak yürüyordu. Tozlu yolun kıyısında bir SUV dikkatini çekti. Araçtan dışarıda sertçe konuşan iki tanıdık figür vardı: biri yılların yıpratamadığı bakışıyla Gale Weathers, diğeri koyu gözlükleri ve takım elbisesiyle mesafeli ama tehditkâr Travis Quinn.

Patrick istemsizce durdu. Sözleri duyacak kadar yakındaydı.

Gale: “Sen hâlâ eski usul tehditlerle mi geliyorsun, Travis? Bu şehir, senin gibi gölgelerden çıkan adamlara alışık.”

Travis, kollarını göğsünde kavuşturdu, gülümsedi:
“Ve sen hâlâ her şeyi haber değeriyle tartıyorsun, Gale. Kan kokusunu alır almaz mikrofonunu doğrultuyorsun.”

Gale, çantasını omzuna attı, yaklaştı.
“En azından dürüstüm. Senin gibi geçmişini silmeye çalışan bir ‘hayırsever’ değilim. New York’un 2000’li yıllarındaki seri cinayetlerini unuttuğumu mu sandın?”

Travis’in gülümsemesi silindi.
“Eğer gerçekten neyle oynadığını bilseydin, konuşmazdın Gale. Ama her zamanki gibi... dilin, aklının önünde gidiyor.”

Patrick kaşlarını çattı. Travis’in adı geçmişte birkaç dosyada geçmişti ama asla bir bağlantı kurulamamıştı. New York’un karanlık günlerinden kalma bir izdi, şimdi burada, Kaliforniya çölünün ortasında… ne işi vardı?

Gale, bakışlarını Travis’ten ayırmadan, sert bir sesle konuştu:
“Bu şehir ikinci bir Woodsboro olmaz. Jill burada, Ellie burada, Patrick burada… Ve ben buradayım. Gölge oyunlarınızı bozacak biri varsa, o da benim.”

Travis, gözlüğünü düzeltip, sanki hiçbir şey olmamış gibi gülümsedi.
“Gölgeyle savaşanlar dikkat etsin Gale. Bazen ışığın da kör edici olduğunu unutur.”

Patrick, sonunda sessizce geri çekildi. Ne Leo’nun ihaneti, ne Amelia’nın inadı… Şimdi başka bir şey doğuyordu içinde: şüphe. Travis’in buradaki varlığı, onun geçmişle olan bağları ve Gale’in uyarıları… Hepsi birleşip yeni bir fırtınanın habercisi oluyordu.

Çöl güneşi yavaşça batarken, Gale Weathers arkasını dönüp yürümeye başladı. Patrick sessizce ardından yaklaştı.

Patrick:
“Travis’e karşı neden bu kadar tetiktesin? Sadece geçmişi mi, yoksa bildiğimizden daha fazlası mı var?”

Gale, ayakkabısıyla yerdeki çakılları ezerek durdu. Başını kaldırmadan konuştu:
“Sidney Prescott’ın yok yere ortadan kaybolduğunu mu sanıyorsun?”

Patrick’in gözleri irileşti.
“Ne diyorsun sen? Sidney mi?”

Gale, başını hafifçe Patrick’e çevirdi.
“Son görüşmemiz 2022’di. Sessizdi ama huzurlu. Kızlarıyla mutlu görünüyordu. Ama sonra... hiçbir iz yok. Ev satıldı, banka hesapları boşaltıldı. Polis dosyayı 'gönüllü kaybolma' diye kapattı.”

Patrick:
“Ve sen bunun arkasında Travis’in olabileceğini mi düşünüyorsun?”

Gale:
“Travis'in geçmişi, Sidney’in en büyük travmalarıyla kesişiyor. O seri cinayetler… aynı profilde ilerliyordu. Aynı takıntılı metot. Sidney geçmişte ne kadar kaçtıysa, o gölge hep peşindeydi. Belki son kez yakalandı.”

Patrick:
“Bunu neden bize şimdi anlatıyorsun?”

Gale, gözlüklerini çıkardı. Gözleri dolmuştu ama kendine hâkimdi.
“Çünkü Jill burada. Çünkü Ellie onun yanında. Ve çünkü ben artık tek başıma savaşamayacağımı biliyorum.”

Çöl ufkunda rüzgar hafifçe eserken, Gale ve Patrick, Sidney’in geçmişine dair ağır konuşmalarla sarsılmış halde duruyorlardı. Sessizlik bir anda, tanıdık ama beklenmedik bir sesle bölündü.

Sidney (arkadan):
“Gerçekten böyle mi düşünüyorsunuz? Her şeyin bittiğini, kaybolduğumu mu sandınız?”

Gale ve Patrick donakaldı. İkisi birden aynı anda arkalarını döndü. Karşılarında, uzun zamandır görmedikleri ama hiç unutmadıkları bir yüz: Sidney Prescott.

Gale, gözleri yaşla dolu halde birkaç adım attı, sonra duraksamadan Sidney’e sarıldı.
“Tanrım, Sidney...”

Patrick de birkaç adım geriden yaklaştı ve o da sarıldı. Üçlü, geçmişin tüm acılarını ve yüklerini sırtlarında hissedercesine uzun bir süre öylece kaldı.

Sidney, sessizce:
“Her şeyden uzaklaşmak istedim. Jill'in yaptıklarından, Gale'in yazdıklarından, hayatta kalmanın yarattığı yorgunluktan. Ama Travis’in adını tekrar duymam… Bu bir tesadüf değil. Geri dönmem gerektiğini anladım.”

Patrick:
“Peki şimdi buradasın. Bize gerçeği anlat. Ne oldu Sidney?”

Sidney, gözlerini ufka dikti. Güneş batıyordu, ama yüzüne düşen ışık hâlâ canlıydı.
“Hazırsanız, her şeyi baştan anlatacağım. Travis sadece bir gölge değil. O, bizim kabuslarımızın yankısı.”

Sahne: Güneşin son ışıkları çöl ufkunu boyarken, kamp ateşi etrafında oturan grup—Sidney, Gale, Patrick, Ellie, Amelia ve Leo—sessizlik içinde birbirlerinin gözlerine bakmaktadır. Derken ağır adımlarla biri yaklaşır. Ay ışığı yüzünü yavaşça aydınlatır: Travis Quinn.

Travis:
“Sidney Prescott geri döndü demek… Ama anlaşılan hikâyeler hâlâ eksik anlatılıyor.”

Patrick (sert):
“Ne demek istiyorsun, Travis?”

Travis, yüzünde alışılmış o soğukkanlı ama saklı bir acı taşıyan ifadeyle ilerler.
“2001’de New York’u kasıp kavuran ‘Walker Katili’... O kişi ben değildim. Ama evet… Adım Travis. Travis Quinn. Soyadım hiçbir zaman Walker olmadı.”

Ellie:
“O zaman neden adın dosyalarda ‘Travis Walker’ olarak geçti?”

Travis derin bir nefes alır, yere oturur ve ateşe bakar.
“Çünkü biri öyle istedi. O yıllarda ben bir FBI muhbiriydim. Kod adım Walker’dı. Ama işler çığırından çıktı. Gözetim altındaki bir hedef, takibi altüst etti… ve sonra cinayetler başladı. Beni susturmak için her şey üzerime yıkıldı.”

Sidney, hafifçe başını sallar.
“Ve sen sustun. 20 yıldır.”

Travis (sessizce):
“Çünkü konuşsaydım, sadece ben değil… benim gibi kullanılan daha niceleri tehlikeye girecekti. O adam hâlâ dışarıda. Ve sanırım... o artık yalnız değil.”

Gale:
“Bu söylediğin… yeni bir katil mi demek istiyorsun?”

Travis, Gale’e bakar. Gözleri kararlıdır.
“Hayır Gale. Yeni katiller. Ve biri çoktan aramıza sızdı.”

Gece yarısıydı.
Larson kardeşlerin Kaliforniya çölünün eteklerindeki eski ama korunaklı evinde sessizlik hüküm sürüyordu. Sadece mutfaktaki buzdolabının düzenli uğultusu ve uzaktan gelen rüzgârın pencerelere hafifçe çarpması duyuluyordu.

Ellie koltuğa kıvrılmıştı; Jill, onun yanındaki sehpadan aldığı fincanda kalan son kahveyi yudumlarken düşünceli bakışlarını odanın köşesine sabitlemişti. Amelia, verandaya çıkmış, Leo’nun montunu giymiş halde dışarıyı izliyordu. Travis ise masa başında eski polis dosyalarını karıştırıyor, zaman zaman notlar alıyordu.

Ve sonra… bir cep telefonu çaldı.
Sessizlik, tiz ve sarsıcı bir melodiyle delindi. Herkes aniden başını çevirip sesin kaynağına baktı. Telefon, Patrick’in montunun cebindeydi.

Patrick gözlerini telefona dikti. Ekranda yazan ismi görünce rengi soldu.

Nancy James.

Boğazı düğümlendi, nefesi sıklaştı. Kimse bir şey dememişti ama herkes bu ismin ağırlığını hissediyordu. Patrick, telefonu açmak istemiyordu. Fakat bir yanıt vermek zorundaydı. Sonunda parmağı ekranın kenarına kaydı ve çağrıyı yanıtladı.

Patrick:
“…Nancy?”

Nancy'nin sesi tiz ve aceleciydi.
“Patrick… beni dinle. Bunu söylemek kolay değil ama… Melissa öldü.”

Dünya durdu.

Ellie:
“Ne dedi o?”

Patrick telefonu kulağından indirdi. Gözleri boşluğa bakıyordu. Solgun yüzü, duvardaki lambanın altında daha da renksiz görünüyordu.

Patrick:
“Melissa… ölmüş.”

Amelia içeri fırladı.
“Ne? Ne demek ölmüş?! Ne zaman?”

Jill ayağa kalktı.
“Bir kazaysa bile… neden Nancy arıyor? Melissa onunla bağlantılı mıydı?”

Patrick başını kaldırdı, gözleri hâlâ donuktu. Dudakları zar zor kıpırdadı.

Patrick:
“Bunu… ben de bilmiyorum. Ama Nancy, cesedin yanında bulunan ilk kişiymiş.”

Travis ayağa kalktı.
“Bu bir tesadüf değil. Melissa'nın ölümü, Nancy'nin yeniden hayatımıza bu şekilde dahil olması... bir mesaj olabilir.”

Ellie:
“Melissa ile son zamanlarda konuşmuş muydun?”

Patrick başını iki yana salladı. Son zamanlarda aralarındaki uzaklık, aslında bir vedanın sessiz şekliymiş gibi şimdi anlam kazanıyordu.

Telefon hâlâ Patrick’in avuçlarındaydı, ekran kararmıştı ama sanki hâlâ çalıyormuş gibiydi.

Patrick’in elleri titremeye başladı.
Nancy’nin sesi hâlâ zihninde yankılanıyordu ama hiçbir kelime artık anlam taşımıyordu. Ev sessizleşmişti. Herkesin gözleri onun üzerindeydi. Fakat Patrick kimsenin bakışını hissetmiyordu. Sanki bir boşluğa düşüyordu.

Birden dizlerinin bağı çözüldü.
Ayakta duramayacak kadar ağırlaşan bedenini salıverdi ve salonun ortasında, halının üzerine yavaşça diz çöktü.

Eli hâlâ telefonun etrafındaydı ama artık sıkıca kavramıyordu. Parmakları gevşedi, telefon halının üstüne düştü ve ekranda aramanın sonlandığına dair bir mesaj beliriverdi.

Patrick'in omuzları sarsılmaya başladı.
Önce tek bir gözyaşı aktı yanaklarından, sonra bir diğeri. Ardından dizlerinin üstünde titreyerek ağlamaya başladı. Sessizce değil… Bastırılmış bir öfke ve acının birleşiminden çıkan boğuk, kesik kesik hıçkırıklarla.

Ellie gözyaşlarına boğulmuş ağabeyine yaklaştı, diz çöküp ellerini onun omuzlarına koydu.

Ellie:
“Patrick… Patrick bak buradayım. Hepimiz buradayız. Lütfen…”

Ama Patrick başını eğdi, avuçlarıyla yüzünü kapattı. O an için ne bir kardeşin dokunuşu ne Jill’in yaklaşan ayak sesleri onu teselli edebildi. Melissa’yla geçmişte ne yaşanmış olursa olsun, şimdi o geçmiş, geri dönülmez şekilde sona ermişti.

Jill, bir adım geride kaldı.
Ellie’nin yanında diz çökmedi ama Patrick'e baktığında gözlerinde endişe ve bir damla da suçluluk vardı. Hayatlarının kırılgan dengesi, bir anda altüst olmuştu.

Travis bile sessizdi.
Bir sandalye çekip oturdu, Patrick’in ağlayışlarını dinlerken başını öne eğdi. O anda, evdeki herkes şunu hissetti:
Bu sadece bir ölüm değil, aynı zamanda bir çöküştü.