Ben sustukça herkes konuşuyor,

Ben konuştukça herkes sağır.
Ne garip değil mi?
Anlatacak çok şeyim varken,
Dinleyecek kimsem yok bu kalabalıkta.2

Yoruldum...
İnsan gibi görünmeye çalışan kuklalardan,
Gülüp geçerken arkandan bıçak taşıyanlardan,
"Ben hep yanındayım" deyip
İlk fırtınada kaçanlardan.

Bazen diyorum,
Keşke taş olsaydım da
Böyle içim ezilmeseydi her adımda.
Keşke duvar olsaydım da
Herkes yükünü bana yükleyip
Benim içimi boşaltmasaydı.

Herkes bilir benim güçlü durduğumu,
Ama kimse bilmez geceleri
Tavanla göz göze ağladığımı.
Ben anlatmam, anlatamam.
Çünkü bilirim...
Dert anlatılmaz, taşınır.
Yük paylaşılmaz, yutulur.2

Ben ne zaman "iyiyim" desem,
İnan ki en çok o zaman
Dağılır içim bir cam gibi.
Ama göstermem,
Çünkü bu dünya
Kırıkları gösterenleri değil,
Kırıkları saklayabilenleri alkışlar.

Artık sevinmiyorum gelişlere,
Çünkü herkes gidiyor sonunda.
Artık alışmıyorum gülüşlere,
Çünkü yüzü gülenin içi karanlık çıkıyor çoğu zaman.2

Ben alıştım.
Kimsenin beni anlamamasına,
Yalnızca kendi gölgemle yürümeye,
Ve bazen...
Bazen sadece nefes alıyor gibi yapmaya.111

Sormayın bana nasılım diye,
Çünkü cevabı sizde yok.
Ben bile bulamadım daha.