Gelecekteki buluşma

Bugünden(3 sene sonrası)

Yağmurlu bir geceydi.Pencereden sarkan perdeler,rüzgarın dokunuşlarıyla usulca dans ederek yağmura uyum sağlıyordu.

Elimde telefon,parmaklarım ekranda dolanıyor ancak hiçbir yere basamıyordum.Gerçekten konuşacak bir şey kaldı mı aramızda onu bile bilmiyordum.Ne yazsam,ne söylesem diye düşünmekten beynim durmuştu.

Kavga etmiş,susmuş zamanla birbirimizi yormuştuk.Bazen sevgimiz bile yük olabiliyordu omuzlara.Şimdi ise bir sessizlik vardı aramızda.Ne kelimeler nede geçmişe dair anılar çare olabiliyordu bu sessizliğe.Konuşsak bile hiçbir şey değişmeyecekti belki.Ama bir gerçek vardı,özlemek suskunlukla büyüyordu.Her sustuğum anda içimde daha çok büyüyordu...

Bir mesaj attım sonunda.Kısa,net,yürekten "Konuşacak bir şey yok belki ama özledim.Gel" Ekranın ışığı gözlerime vururken yüreğim titredi.Bazen en derin duygular bile en az kelimeyle anlatılıyor.Ve ben onu sessizliğin içinde bile özlüyorum...

Telefonu kapattıktan sonra zaman donmuş gibiydi.Kalbim sanki onun adımlarını duyabilme umuduyla kıpır kıpırdı.Dakikalar saat gibi ağır geçti.Sonunda kapının önünde bir gölge belirdi.Tanıdıktı, Çok tanıdıktı...

Kapıyı açmaya gitmedim.Adımlarını gördüm,balkondan baktım oda bana bakıyordu.Göz göze geldik,işte o anda anladım kelimelere ihtiyacımız yoktu.Onun bana bakışı benim susuşumdan çok daha fazlasını anlatıyordu.Daha fazla yağmurun altında onu bekletmemek için balkondan ayrıldım ve sessiz ama hızlı adımlarla evden çıktım.Usulca yaklaştı,hiçbir şey demeden sadece elimi tuttu.Ne "özür dilerim" dedi nede "seni seviyorum" sadece o anı yaşadık.Sarıldığımızda adeta dünya susmuş kalbimiz konuşmuştu.

Özlemek kırgınlıkları unutturmuştu.Özlemek,bize yeniden birbirimizi anlatmıştı.Ve bazen en doğru şey,hiçbir şey söylemeden yan yana olmaktı.O gece konuşmadan saatlerce durduk kapının önünde.Ve sessizliğimiz bile aşk kokuyordu...