0.3

Dedemle ayrıldıktan sonra hemen yakınlardaki sahile geçip Arzu'ya konum attım. Anca onunla konuşursam rahatlardım şuan. Arzu'yu beklerken biraz dolaşmaya başladım, olanlara hala inanamıyordum babam denen adam yoktu artık uzun bir süre olmayacaktı. Ağlıyordum ama bu sefer mutluluktandı. Sevinçle etrafımda dönmeye başladım. O da neydi birine çarpmıştım. Kim olduğuna bakmak için arkamı döndüğümde köpeğini gezdiren bir genç olduğunu gördüm "kahretsin rezil oldum" derken bile gülüyordum. Bugün keyfimi kimse bozamazdı. Nihayet Arzu gelmişti hemen sarıldım oda bana aynı şekilde"Kızım çok korkuttun beni "dediğinde gözleri doluydu. Hemen anlattım olanları, ikimizde çok mutluyduk. Babamın arayıp söylediklerini dediğimde Arzu'da korkmuştu ama nihayetinde o adam şu an yoktu. Arzu'yla evlerimiz yanaydı, ayrıldıktan sonra içeri girdim, annemi aramaya başladım" Anne nerdesin"diye bağırdım ses gelmedi, korkuyla yukarı çıktım odalara baktım, en sonunda kendi odama bakmaya gittim. Annem oradaydı, benim yatağımın üstünde hareketsiz yatıyordu. Sessiz bir hıçkırık döküldü dudaklarımdan, yanına gittim, saçlarını sevdim, tıpkı onun bana yaptığı gibi. Annem intihar etmeye çalışmıştı, beni ardında bırakıp ölmeye çalışmıştı. Hemen ambulansı aradım. Hastaneye vardığımızda annemin içtiği ilaçlar etkili olduğundan direk ameliyata almışlardı. Saatler geçmiyordu. Elimi cebime koyduğumda hissettiğim şeyle durdum. Yavuz Çevik'in anneme gönderdiği mektuptu. Annemin onun varlığına ihtiyacı vardı. Belki numara vardır umuduyla açtım mektubu. Vardı, numara vardı. Hemen aradım, son calışa kadar bekledim, açtı."Kimsiniz" diyen tok bir ses geldi kulaklarıma yutkundum, konuşmaya hazır hissettiğimde "Yavuz Bey, ben Eftelya Yılmaz annem hastanede." diyebildiğimde ağlamaya başladım. Bu yaptığım ne kadar doğruydu bilmiyorum ama içimden bir ses pişman olmayacağımı söylüyordu.

Yavuz Bey telefonu kapatmıştı direk. Gelecekmiydi, "Eftelya'm" diye bir ses duydum, koridordan. Arzu ve annesi Esma hanım geliyordu. Esma teyzeyle annem çok yakın arkadaştı. Duyar duymaz hemen gelmişlerdi. Hemen kollarını doladı boynuma dahada şiddetli ağlamaya başladım. Sakinleşebildigimde anneme olanları anlattım. İkisinde çok üzülmüştü.

Saatler geçmek bilmiyordu nihayet doktor çıkmıştı. "Annem nasıl iyiymi" Doktor gülümsedi "Hasta gayet iyi hayata tutulmasını sağlayan çok umutları var gibi" dediğinde güldük. "onu görebilirmiyim", "tabi normal odaya alıyoruz" tam teşekkür edecektim ki bir ses duydum arkadan Yavuz Çevik'ti, gelmişti, annemi yalnız bırakmamıştı.

"Eftelya annen nasıl?" Esma teyze'nin dudaklarından adeta fısıltıyla"Yavuz Çevik deyişini duydum. Tanıyordu, o da biliyordu annemin onu sevdiğini.

"Annem iyi normal odaya alacaklar şimdi". "Şükürler olsun" diyip bana sarıldığında ne yapacağımı bilemedim. Esma teyzeyle Yavuz bey konuşmaya başlayınca bende Arzu'yla hava almaya çıkmıştım.

"Hala inanamıyorum olanlara annem ölmek istedi, beni bırakıcaktı. Nasıl yapabildi Arzu aklım almıyor." "Tamam kuzum haklısın, ama bak o çok iyi, üstelik artık daha da iyi olacak inan bana" Sarıldım sadece çok seviyorum onu. Biraz dolaştıktan sonra annemin yanına gitmistik. Odaya girdiğimde annemi Yavuz beyle konuştum konuşurken gördüm, annem mutluydu yıllar sonra ilk kez bu kadar güldüğünü görmüştüm. Gözüm dolmaya başlamıştı ki annemin beni fark etmesiyle hemen gülümsedim.

"Annem çok korktum, beni bıraktın diye çok korktum." "özür dilerim dayanamadım artık kızım" Ağlamaya başlamıştı. Esma teyze "biz sizi yalnız bırakalim hadi Yavuz bey" dediğinde başımı sallamakla yetindim.

"kızım teşekkür ederim, yavuz'u çağırmışsın ama sen nereden buldun onu"

"Dedem anlattı herşeyi anne, sana mektup bırakmış. Onu açınca numara buldum aradım bende. "

"Teşekkür ederim kızım benim yıllar boyu cesaret edemediğim şeyleri başardığın için.Bizi babamdan kurtardığın için.

Sarıldik, belkide dakikalarca.Kapının tiklanmasyla ayrıldık annemle.Hemsire gelmişti ."Nasıl hissediyorsunuz Eylem Hanım?son serumu verecegim bitince çıkış yapabilirsiniz."

"Teşekkür ederim kızım daha iyiyim"

O sırada içeriye Arzu'lar girmisti.Annesinin yorulduğu için gitmek istemişti,vedalaşıp onları ugurladiktan sonra Yavuz bey,"Cıkıs işlemlerini hallettim serum bitince çıkabiliriz.

"Teşekkür ederim Yavuz bey ama gerek yoktu,ben hallederim."

"Eftelya,baban içeride şuan ama dışarıda olduğu zamandan daha da tehlikedesiniz.Sizin peşimizi bırakmayacak.Su durumda en güvenli yer benim evim."

Dediği şeyle şaşırmıştım,anneme döndüğümde annem başıyla onay vermişti.Birsey diyemedim,şuan annemin güvenliği benim için en onemlisiydi.

"Peki,sadece tehlike geçene kadar kalabiliriz" Yavuz bey gülümsedi."Ozaman siz hazırlanın ben de arabayı hazırlatıyım.Asagida bekliyorum.

Annem yavuz beyi onayladıktan sonra dışarı çıkmıştı.

"Annecim istemediğin hiç bir şeyi yapmak zorunda değiliz.Gitmek istemezsen anlarım"

Anneme sorun olmadığını söylemistim.

***

Arabaya binmiş artık yola koyulmuşduk fakat araba rahatsız edici derecede sessizdi bu sessizliği bozan annem oldu

"yavuz bizim senin evinde olmamız seni ve aileninde tehlikede olması demek bunu biliyorsun değilmi."annemin lafı üzerine yavuz bey derince soluklanıp

"Eylem, ben seni yıllar sonra bulmuşum adem gibi küçük taşlar bana tehlike arz edemezler için rahat olsun sen ve kızın artık rahat ve huzurlu bir hayat yaşicaksınız sen buna odaklan."

Yavuz beyin sözleri benim içimi rahatlamıştı ne kadar belli etmesemde başkaların başına bela açmadan korkuyordum. Arabanın durmasıyla düşüncelerimden ayrıldım araba kocaman bir evin yada malikane demeliyim çünkü çok büyük 3 katlı bir evdi. Eve girdiğimizde yavuz bey bize odalarımız gösterdi bana 3.katta terasın sağındaki odayı vermişlerdi.oda beyaz ve yeşil renk ağırlıklı dizayn edilmişdi öbür evimizdekine kıyasla küçük ama çok güzel bir odaydı en güzelide artık bu odada huzurla uyuyabilecek olmaktı.

​​​​​​Eşyalarımı dolaba yerleştirirken telefonum çaldı. Ekranda Arzu yazısını görmemle gülümsedim.

"Kuşum nasılsın?, toparlanabildinmi."

"iyiyim canım eşyalarımı yerleştiriyorum, sen nasılsın."

"İyi bende, sana birşey söylicem fakat itiraz istemiyorum. Senin özgürlüğünü kutlamak için akşam harika bir mekana gidiyoruz."

"Tamam canım bana da iyi gelir. Akşam görüşürüz."

Telefonu kapattıktan sonra annemin yanına indim. Yatakta oturmuş elinde çocukluk albümü e bakıyordu o albümde benim o eve ve ademe rağmen güldüğüm nadir anların fotoğrafları vardı annem için çok değerliydi bu albüm bunu ademden ölümüne saklıyordu.

" napıyorsun annecim albümemi bakıyorsun"

"evet bebeğim albüme bakıyorum ne kadar güzel güldüğüne.. Eftalya bebeğim bana kızgınmısın bunca zaman cesaret edipte seni kurtaramadığım için"

"hayır hayır! Asla sana kızarmıyım hiç senin hiçbir suçun yok bütün suç o babam olucak şerefsizin" diyip anneme sarıldım ikimizde ağlıyorduk ama bu sefer mutluluktan.Tam odadan cikacakken "Anne biz akşam Arzuyla dışarı çıkacağız tamammi"

"Kızım Yavuz'un dediklerini duydun dışarısı güvenli değil kendine dikkat et."

"Tamam balimm seni seviyorum" diyerek hazırlanmaya çıktım.

**

Aynadaki son görüntüme bakıyordum cidden güzel olmuştum,üzerime siyah kare yaka mini elbise giymiş saçımı da ona uygun bir topuz yapmıştım.Arzuyla buluştuktan sonra mekana gitmeye başlamıştık.

eeveett yeni bölüm bomba gibi geliyorrr abahhabahajab

​​​​​​

​​​​​

​​

​​​​​​"