1. Bölüm Zin'in oluşumu ve Dural'ın Uyanışı

Başlangıçta, varlık ve yokluk arasındaki sınır henüz çizilmemişken, zamanın dokusu dokunmamış, evren dipsiz bir boşluğun içinde sessizce beklemekteydi. O derin boşluğun içinde yalnızca üç kadim ruh vardı: İn, Zeh ve Sin. Bu varlıklar, yaratılışın ilk kıvılcımı, her şeyin kaynağıydı.

İn, kudret ve yaratıcı iradenin ruhu, kozmik gücün kendisiydi; her düşüncesi bir tohum, her nefesi bir oluşumdu.

Zeh ise yaşamın, zarafetin ve güzelliğin dişil özüydü; o, narin bir ışık huzmesi gibi karanlığı delip geçen, hayat veren bir dokunuştu.

Sin; karanlık gölgelerin ve kıskanç duyguların taşıyıcısı, evrenin içindeki en derin ihtirasların temsilcisiydi.

Boşluğun derin sessizliğinde, İn ve Zeh’in aşkı yankılandı. Aşkları, evrenin karanlık perdelerini aydınlatacak kadar güçlü, kozmik bir dansın ışığı gibi parıldıyordu.

Fakat bu ışık, Sin’in içindeki karanlığı ve kıskançlığı daha da yoğunlaştırdı. Sin, içindeki karanlıkla, evrenin dokusunu zehirledi; kıskançlık ateşiyle dolup taşan ruhu, karanlığı dört bir yana yayarak her şeyi boşluğa doğru çekti.

Zeh, karanlığın içine sıkışıp kalmayı reddetti. Zarafetinin ışığıyla karanlığın içinden yıldızlar saçtı; her biri, yaşamın ve umudun bir kıvılcımıydı. İn ise, Zeh’in yarattığı bu yıldızları gökyüzüne çivileyerek onlara süreklilik kazandırdı. Bu birleşimden, İn ve Zeh’in aşkının kutsal meyveleri doğdu: Sun , Mun ve Zin . Sun, İn’in kudretli ışığını ve ateşini taşırken; Mun, Zeh’in zarafetini ve yumuşak, dingin parıltısını temsil ediyordu. Zin ise ikisinin birleşimiydi. Zin’i diğer kardeşlerinden ayrı kılan onun bir yaşam vadetmesiydi.

Sun ve Mun, karanlığın içinde doğup battıkça, ışıkları Zin’in derinliklerine hayat vermeye başladı. İn ve Zeh’in yarattığı bu uyum, evrenin dokusuna işledi.

İn, Zeh'in ruhundan doğmuş bu muhteşem yaratılış üzerinde durdu ve kendi ilahi nefesinden bir parça üfledi. Bu nefes, Zin’in ilk atası, Duräl'ı var etti. Duräl uyuyordu , İn " Uyan Zin’in atası yaşamı yaratmamıza şahitlik et. " diyerek Duräl’ı uyandırdı. Duräl’ın uyandığı ve ayak bastığı ilk yere Duräl’ın Toprakları adı verildi.

Duräl, uyandıktan sonra ,karanlığın ortasında ışığı andıran bir merakla sordu:

“Ey İn, beni sen var ettiysen, peki seni kim var etti?”