18.Bölüm Eimir Ormanları

Bilge Kral Aazbarga, Eimir Ormanları’na gece karanlığında vardı. Bu orman, hem görkemi hem de karanlık sırlarıyla bilinir, yalnızca cesurların ya da delilerin adım atmaya cürret ettiği bir ormandı. Aazbarga, gece karanlığında gizlenmesini sağlayan pelerini omuzlarında, sessiz bir şekilde ormanın derinliklerine ilerlerken, elindeki küre olan Aibar alışılmadık bir şekilde ışıldamaya ve titremeye başladı. Bu kutsal küre, hem bilgelik hem de uyarı taşıyan bir armağandı ve şimdi ona yaklaşan bir tehdidi haber veriyordu.

Bir süre sonra, fark etti ki, karanlık gölgeler ardında sinsice dolaşan bir varlık vardı. Bu, sıradan bir düşman değildi; bu, unutuluşa terk edilmiş kadim zamanlardan beri karanlıkta saklanan, kötülüğün ete kemiğe bürünmüş hâli olan Sin'in ruhunu ve yapısını tağyir ettiği Thodlardan biriydi. Ruhun varlığı, havayı ağırlaştırıyor, ormanın fısıltılarını birer çığlığa dönüştürüyordu. Aazbarga, bunun sıradan bir takip olmadığını anladı. Bu varlık, yalnızca kendisine değil, tüm diyarın dengesine kast etmişti.

Aazbarga Aibar'ı kaldırarak büyülerinin gücünü çağırdı. Gözleri, küresinden yayılan ışığın aydınlattığı karanlıkta parlıyordu. Sözleri, evrenin ilk yaratılışından beri var olan kadim bir lisanla yankılandı. Kötü ruh, Aazbarga’nın bilgeliği ve kudreti karşısında önce öfkeyle saldırsa da, bilge kralın kararlılığı karşısında duramazdı. Kralın büyüleri, birer zincir gibi karanlığın içine işledi ve Thod'u adeta kendi karanlığında boğdu. Son bir çığlıkla, Thod karanlığın sonsuz boşluğuna hapsedildi.

Aazbarga, zaferin ağırbaşlı huzuruyla derin bir nefes aldı. Ancak biliyordu ki, kötülük her zaman tamamen yok olmaz; sadece doğru zamanda ve doğru ellerde mühürlenebilirdi. Ormana yayılan sessizlik, onun zaferinin bir yankısıydı. Aibar küresi tekrar sakinleşti ve Eimir Ormanları’nda, bir zamanlar kötülüğün dolaştığı yerde, şimdi bilgenin izi kaldı.