6. Bölüm Çocuklar ve Kavimleri

Aazbarga, evrenin yaratılan ilk çocuğu, bilgelik ve kudretin özünden doğmuştu. Varlığı, yıldızların sessiz ışıltısıyla yankılanıyor, evrenin en derin sırları onun aklında biçimlenip açığa çıkıyordu. Gümüşi gözlerinde yıldızların kadim bilgeliği yansır, solgun beyaz teninde ise zamanın ötesine dokunan bir ihtişam gizlenirdi. Eşi Airaa, onun kadar zarif ve bilgeydi; birlikte, göklerin en yüksek noktalarını arşınlayarak yıldızların dilini çözebilecek kutsal bir yer aradılar ve sonunda, yer ile göğün birleştiği kadim Thiab dağlarının doruklarına vardılar. Orada, evrenin ruhani enerjisini hissettiler ve Aphis şehrini inşa etmeye karar verdiler.

Aphis’in inşası, gökyüzünden düşen yıldız parçalarıyla gerçekleşti; bu parçalar, Sonsuz Kütüphaneler’in temellerini oluşturdu. Bu kadim kütüphanelerin içinde, yıldızların dilinde yazılmış, evrenin sırlarını taşıyan parşömenler saklıydı. Ancak inşaat sürerken, dağların karanlık derinliklerinden yükselen gölge varlık Drazin Umbral, bilgeliğe duyduğu kıskançlıkla Aphis’e saldırdı.

Aazbarga, yıldızların ışığından türettiği kadim büyülerle Umbral’a karşı savaştı ve onu Thiab dağlarının derinliklerine mühürleyerek karanlığı bastırdı. Bu zafer, Aphis’in bilgelik ve erdemin merkezi olmasını sağladı.

Aazbarga ve Airaa’nın ilk çocukları, yıldızların ilhamı ve evrenin ritimleriyle yoğrulmuştu.

İlk doğanları Astria, yıldızların hareketlerinde geleceği görebilen bir kehanet ustasıydı. Sonsuz Kütüphaneler’de büyüyen Astria, babasının bilgeliğini miras aldı ve Aphis’in ilk yıldız büyücüsü olarak tanındı.

Astria’nın ardından doğan Selanis ise kadim bir filozof olarak halk arasında bilgece konuşulurdu. O, doğanın ve göklerin ritimlerini anlayarak Ruh Çemberi Ritüeli’ni geliştirdi; bu ritüel, gökyüzü ile Zin arasındaki dengeyi koruyan kutsal bir uygulamaydı.

Son olarak Ortheus, Aazbarga’nın zihinsel kudretini miras alarak Aphis’in Bilge Prensi unvanını aldı. Ortheus, halkına bilgelik öğretilerini aktaran, bilgeliğiyle rehber olan bir lider olarak anıldı.

Aazbarga ve Airaa’nın öncülüğünde, Aphis şehri yıldızların bilgeliğini kendine mihrap edinen bir bilgelik ocağına dönüştü. Azaari halkı, gümüşi saçları ve ince, hafif cübbeleriyle yıldızların ışığında yürür, her nefes alışta evrenin bilgeliğini ruhlarında hissederlerdi. Onlar için yıldızların her fısıltısı bir kehanet, her esintisi bir bilgi kaynağıydı. Bu kutsal şehir, gökle yeryüzü arasında yükselen bir tapınak gibi, Zin’in sırlarına adanmıştı; her parşömen bir yıldızın sesi, her söz Zeh’in ruhuna sunulmuş kadim bir duaydı.

Han, kudretin ,iradenin, savaşın ve mücadelenin simgesi olarak bilinen bir savaşçıydı. Omuzları dağlar kadar geniş, bakışları ateş gibi keskindi; doğanın en acımasız şartlarına meydan okuyan bir iradeye sahipti.

Eşi Vera ise, en az Han kadar kudretli ve keskin bir stratejik zekâya sahip, savaşın bilge tanrıçası gibiydi. Bu iki efsanevi savaşçı, Qhuav çölünün kızıl kumlarının ortasında, Hnub’un taş kalelerini inşa etmeye karar verdiler.

Çöl, Sun’un kavurucu sıcaklığı , sert iklimi ve güçlü kum fırtınalarıyla tanınırdı; ancak Han ve Vera, bu vahşi doğanın zorluklarına karşı durarak şehri kurmaya koyuldular.

Hnub’un inşası sırasında, çölün derinliklerinden çıkarılan Kızıl Taşlar, şehrin kalelerini ve surlarını oluşturdu. Doğanın en güçlü elementlerini kullanarak bu taşlarla yükselttikleri kaleler, yüzyıllar boyunca halkı koruyacak bir siper haline geldi. Ancak şehrin inşası sırasında çölün derinliklerinde uyuyan dev yaratık, Sin’in Solucanı Kum Devi Gar’eth, bu inşaatla uyanarak şehri tehdit etmeye başladı.

Han, çölün devasa kum fırtınalarını yaratan bu kudretli yaratığa karşı büyük bir savaşa girişti. Savaş, gökyüzünde yıldırımlar çakarken ve kum fırtınaları şehri yutmaya çalışırken Hnub’un kaderini belirledi. Han, Gar’eth’in gücüne boyun eğmeyerek dev yaratığı alt etmeyi başardı. Bu zafer, Hnub halkının savaşçı ruhunu simgeledi ve şehrin en önemli efsanesi olarak tarihe geçti. Gar’eth’in kafası o günden sonra Han’ın taht odasında ayakları altında sergilendi.

Hanar halkı, Han’ın kudreti ve Vera’nın stratejik zekâsını miras almış, savaşçı ve dayanıklı bir topluluktu. Fiziksel olarak uzun boylu, kaslı ve esmer tenliydiler; Sun’un sıcaklığına ve kum fırtınalarına karşı dirençli, keskin bakışlıydılar. Karakter olarak cesur, iradeli ve zorluklar karşısında yılmaz bir ruha sahiptiler. Doğanın sert şartlarına saygı duyar, onunla uyum içinde yaşarlardı. Geleneklerine sıkı sıkıya bağlıydılar; stratejik zekâ ve liderlik yetenekleriyle tanınırlardı. Hnub şehrinin kızıl taşları ve efsaneleri, onların mücadeleci ruhunu ve doğayla kurdukları bağı simgeliyordu.

Han ve Vera’nın Duräl ve Tural adında iki oğulları oldu:

Duräl, daha genç yaşlardan itibaren babasının izinden giderek çölün vahşi yaratıklarıyla dövüşmeyi öğrendi. Zamanla Hnub’un ilk Kum Generali olarak tanındı; Gar’eth’in yenildiği noktada bir zafer anıtı dikerek, babasının mirasını onurlandırdı. Her savaşta, kumun üzerinde yankılanan çelik zırh sesi, Duräl’ın cesaretinin ve kudretinin simgesiydi.

Tural ise stratejik zekâsı ve liderlik becerileriyle Hnub’un savunma sistemlerini geliştiren bir bilge komutan olarak öne çıktı. Şehrin surlarını yükseltip güçlendirdi; her bir taş, Tural’ın ileri görüşlülüğünün bir kanıtı oldu. Onun önderliğinde Hnub, Drazinlerin istilalarına karşı birçok kez zafer kazandı. Halkına savaş taktikleri öğretip, onları adeta bir savaşçı topluluğuna dönüştürdü.

Hnub şehri, Han ve Vera’nın kudreti ve iradesiyle kuruldu; Duräl ve Tural’ın ellerinde ise Hanar kavmi , adeta bir savaşçı krallığına dönüştü. Qhuav çölünün kavurucu kızıllığında yükselen Hnub’un efsanesi, sonsuza dek yankılanacak bir hikâye olarak zamanın ötesine taşındı.

Tun, zarafetin ve sanatın beden bulmuş haliydi; doğanın ilhamını ilmek ilmek işleyen bir yaratıcı ruhtu. Açık bronz teninde yeryüzünün öz rengi, parlak gözlerinde ise Zin’in her zerresini görebilen bilge bir ışık saklıydı.

Ona eşlik eden Lira, en az onun kadar zarif ve yaratıcıydı; Tun’un sanatsal dehasına ahenk katan bir ruh, kadim bir güzellikti.

Bu iki yüce ruh, kaderin çağrısına kulak vererek Suur Ormanları’nın derinliklerine doğru yol aldı ve orada, devasa ağaçların kucaklayan dallarında Rhuums şehrini kurdular. Bu şehir, doğanın kollarında yükselen kutsal bir sanat mabedi gibi, ağaçların dalları ve kökleriyle bütünleşmiş bir yaşam alanıydı.

Tunari halkı, Tun ve Lira’nın zarif ruhundan doğmuş, sanatın ve doğayla uyumun vücut bulmuş haliydi. Açık bronz tenleri, doğanın dokusunu yansıtır, gözlerinde bilgelik ve yaratıcılığın ışığı parıldardı. Fiziksel olarak zarif yapılı ve esnektiler; hareketlerinde adeta bir dansın ritmini taşır, her adımda doğanın melodisini hissederlerdi. Karakter olarak nazik, uyumlu ve estetik duyarlılığı yüksektiler. Sanata ve el işlerine büyük bir bağlılık duyar, her eseri evrene sunulan bir armağan olarak görürlerdi. Rhuums şehrinde doğayla iç içe, ahenk içinde yaşar; müzik, şiir ve sanatla varoluşun güzelliğini kutlarlardı.

Rhuums’un kalbinde yankılanan her ses, doğanın ruhunu Tunari halkına sunuyordu. Tunari’ler, el sanatları, müzik ve şiirle kainatın derin sırlarını yansıtırken, her bir fırça darbesi doğanın özünden bir parçayı ölümsüzleştiriyor, her melodi evrenin ilahi şarkısının bir yankısı olarak göklere yükseliyordu. Onların sanatı, evrenin ruhunu onurlandıran kutsal bir ritüel, ilahi bir armağandı.

Ancak bu kutsal düzen, ormanın karanlık derinliklerinden gelen Gölge Kurtları’nın tehdidiyle sarsıldığında, Tun, Lira’nın desteğiyle Işığın Savaşçısı Caelestis’i çağırdı. Bu kadim güç sayesinde, Gölge Kurtları’nı yok ettiler. Böylelikle Rhuums uzun sürecek bir barışa ulaştı.

Tun ve Lira’nın sevgisi, dört evlatla taçlandı:

Üçüz kardeşler Thailir, İrilias ve Chaldan, doğanın büyülü sanatlarına olan yatkınlıklarıyla ailenin gururu oldular.

Thailir, dev ağaçların gövdelerine doğanın ruhunu nakşeden bir heykeltıraştı. Eserleri, doğanın kadim bilgeliğini taşın dokusunda ve ahşabın damarlarında ölümsüzleştirirdi.

İrilias, müziğin büyülü ustasıydı; rüzgarın fısıltısına, suyun çağrısına uyumlu ezgiler yaratarak halkına doğanın şarkısını taşırdı.

Chaldan, dizelerinde evrenin ilahi melodisini işleyen bir şairdi; onun sözleri, Tunari halkının ruhunu göklere yükselten bir dua gibiydi.

Ve en küçükleri, ailenin gözbebeği Eloir, doğanın sesini şarkılarıyla insanlara ulaştıran zarif bir sanatçıydı; onun sesi, ormanın ruhundan doğup evrene yayılan kutsal bir yankıydı.

Tun ve Lira’nın öncülüğünde Tunari halkı, Rhuums şehrinde doğayla ahenk içinde yaşarken sanatla yücelmişti. Rhuums, yalnızca bir şehir değil, el sanatlarının, müziğin ve şiirin evrenin özünü yansıttığı kutsal bir alandı; her eser, kainata sunulan bir minnet, her melodi varoluşun kutsal şarkısının bir parçasıydı.

Thelen, sevgi ve merhametin temsiliydi. Onun varlığı, evrenin en derin şefkat ve iyilik kaynağıydı. Yanında duran eşi Fhirr, aynı zarafet ve bilgelik ışığıyla parlayan, sevgi dolu bir ruhtu. Bu iki yüce varlık, Marda denizinin fırtınalı kıyılarında bir cennet hayal ederek, elleriyle Merfolc kentini inşa ettiler. Bu kutsal şehir, dalgaların huzur veren uğultusu ve doğanın şifalı bitkileriyle çevriliydi; deniz, sanki onların bu yüce eserini kutsarcasına sakinleşmişti.

Şehrin temelleri atılırken, Thelen ve Fhirr, Marda denizinin derinliklerindeki gizemli güçleri dizginlemek adına kadim bir ritüel gerçekleştirdiler. Bu ritüel sayesinde Merfolc’un kıyılarını iyileştirici büyülerle donattılar. Şehirdeki her bir dalga, her bir esinti, sanki Thelen ve Fhirr’in kutsal sevgisini fısıldıyor gibiydi.

Bu kutsal ittifakın meyvesi olan Thelethirr halkı, doğanın enerjisini içselleştirmiş, şifanın ve huzurun taşıyıcılarıydı. Doğanın iyileştirici gücü onların en büyük müttefikiydi; denizin berrak suları, rüzgarın fısıltıları ve bitkilerin özleri, hastalıklara ve acılara şifa dağıtmak için kullanılırdı. Thelethirr halkı, barışın ve ruhsal dengenin koruyucuları olarak, evrenin her köşesine iyilik tohumları ekti.

Thelen ve Fhirr’in bu kutsal birliği, Liora, Aurelia ve Meriel adında üç kız çocuğu ile taçlandı:

İlk kızları Liora, denizin derinliklerinden topladığı şifalı bitkilerle bir şifa ustasıydı; dokunduğu her yarayı iyileştirir, iyileştirici büyülerle hastalıkları savururdu.

Aurelia, doğanın kalp atışını duyan bir büyücüydü; deniz dalgalarının ritmiyle birleşip fırtınaları yatıştırır, halkını koruyan kadim büyüler yaratırdı.

En küçük kızları Meriel ise şifa şarkıları söyleyen bir ozandı. Onun melodileri, yalnızca bedenin değil, ruhun en derin yaralarını bile saran, iyileştirici bir güçle yankılanırdı.

Böylece Merfolc, Thelen ve Fhirr’in kutsal sevgisiyle yoğrulmuş, tanrıların dokunuşuyla kutsanmış bir şehir olarak yükseldi. Her dalgası, her esintisi, Thelen ve Fhirr’in şefkat dolu elleriyle şekillenen bu kentin hikayesini fısıldayarak zamanın ötesine uzandı.