6. Bölüm

Odama çıktığım zaman bu gece Onur'un buradaki son gecesi olduğunu hatırladım. Yarın gidiyordu. Okan'la beraber yatağıma el koymuşlardı, gerçi benim de umurunda değil. Bilgisayar oynamayı düşünüp oyuncu koltuğuna oturdum ama o iki geri zekalı uyanır bir şey olur diye vazgeçtim.

Monitörün üstünde duran kulaklığımı aldım ve kendime rastgele bir şarkı seçip aldım. Şarkı seçimim bile bana Ay'ı hatırlatıyor.

🎶Gözlerin o güzel gözlerin,
Alır beni götürür uzaklara.
Sözlerin o derin sözlerin,
İçimde hâlâ yara.

Sensiz yaşayamam bu şehirde,
Ama gidemem uzaklara.
Her gece rüyalarımda görsem de,
Belki, çıkamam yarınlara.🎶

Hâlâ oturduğum yerdeyim, gözlerim tavanda şarkıyı dinliyorum. Ay'ın beni öptüğü sahne çıkmıyor aklımdan. İstesem bile unutamam ama kesin değil. Beni kullanıyor da olabilir.

-Süzme salaksın.

-Biliyorum İç ses.

-Malsın.

-Biliyorum.

-Hemde en kaliteli sinden bir mal.

-Biliyorum.

-Kimse alamıyor seni.

-Biliyorum.

-Senin iç sesin olduğum için utanç duyuyorum.

-Bende sana meraklı değilim zaten.

-S*ktir git lan. Ne düşünüyorsan düşün ama beni araya katma!

-İç sesime günlük kavga rutinim de tamamlandığında göre kaldığım yerden devam edebilirim. Kanepeye geçip, gözlerimi kapattım. Sevdiğim kız beni seviyor. Yada sevmiyor mu? Bu sadece bir oyun mu? İç sesim bana küfür etmeye başlamadan sussam çok iyi olur.

Odamdaki kanepeye uzandım. Kulağımda kulaklık, yüzüm tavana dönük bir şekil uyuyacaktım. Rock şarkı gelirse sıçtım. Uyanırım hemen. Ama Ay... Her konuda Ay'ı düş iyi düşünmek zorunda mıyım? Gözlerimi kapattım, kulağımda kulaklığım ve şarkı... Uyku vakti.

Sabah uyandığım zaman yere düştüm. Yere düştüğüm için uyandım zaten. Okan ve Onur yoktu. Saat kaç lan? Neyse aşağı indim, kahvaltı hazırlanıyordu. Herkes orada kahvaltıyı bekliyordu. Babam ve annem yoktu, Ay, Gül, Tuğçe, Onur ve Okan yoktu.

"Arama boşuna! Amcam ve yengem şirkette, kızlar beraber takılacaklar, Okan, Onur'u havaalanına bırakmaya gitti." Birsen, bugün sesini duymak benim için sıkıntı değil.

Gidip Birsen'in yanına oturdum. Film açmışlardı, çizgi film. Bende izleme başladım ama aklım Ay'daydı. Ben onu düşünürken başımı Birsen'in omzuna koymuşum. Herkes bana bakmaya başlayınca fark etim. Birsen elinin dışını alnıma koydu.

"Ateşi yok, hasta değil." Dedi.

"Kafasına bir şey mi düştü acaba?" Diye sordu Nida.

Akın, "yok ya, daha büyük bir şey olması gerek," dedi. Haklıydı.

"Aşk." Dedim. Herkes gözlerini kocaman açtı. İkizler hariç, onların fıtratında var.

Birsen,

"Kim bu şanssız kız?" Sırıttı (k).

"Şu anki mutluluğum var ya Birsen, işte şu an sen bile beni sinirlendiremezsin. Bak sen bile..."

"Harbiden kim?" Meraklı melehat, Orkun.

"Ay." Dei Ardahan.

Arda devam etti, "dün bahçede... Neyse."

İkizlere şu anda psikolojik baskı yapıloyordu anlatmaları için. Öyle bir bakoyorlardı ki. Akla zarar...

"Dudak dudağa," dedi Ardahan.

-Sen şimdi naneyi yemesin mi Ardahan?!

Birsen'in kulağına eğilerek, "Eğer konuşursan bende Arda abin ve Ardahan abin ile Küçük bir konuşma yaparım. Konuşmanon başlığı da; Baran."

"Sen?.."

"Ben bilirim kızım, benden kaçmaz."

Bir süre sessizlik oldu. Allah bilir daha ne olacaktı.