22.Bölüm

Hastanede

Acilin kapısından girdiğimiz anda bizi Fırat abi karşıladı ve Cemal'in vücudundaki kurşunun bağırsağını deldiğini ve şuan Cemal'in ameliyatta olduğunu söyledi.

Esma birden durdu ve Fırat abiye bakarak

"İkra? O nerede?"

Fırat abi derin bir nefes aldı ve

"Merak etme Esma, İkra çok iyi sadece Cemal'i ameliyata aldıktan sonra biraz kötüleşti ve doktorlar sakinleşmesi için ilaç verdiler"

Esma rahatlayarak nefesini verdi ama yüz ifadesinden

hala korktuğunu anlayabiliyordum.

Fırat abi bizim kantine gidip orada oturmamızı söyledi. Ben ne kadar kalmak istediğimi söylesemde

Fırat abi kantine gitmem konusunda ısrarcıydı. Galiba bunun nedeni benimde İkra gibi Cemal'e bağlı olmamdı.

Tabi benimki çok ayrıydı ben Cemal'i abim gibi görüyordum.

Berat hepimizin suratının düştüğünü görünce

"Cemal'e hiç bir şey olmaz merak etmeyin en yakın arkadaşımı tanıyamayacak mıyım?"

Kolunu birden omuzuma attı

"Zeynep gelebilir misin bir dakika. Konuşmamız lazım."

"Neyi?"

"Konuşurken öğrenirsin."

Israr etmeden başımı salladım ve Berat'ı takip ederek

hastanenin bahçesine çıktım.

"Ne oldu?"

"Ya Baran hakkında konuşacağım"

Sustum ve Dinledim.

"Hepsini tek seferde söyleyeceğim kaldırabilirsin değil mi?"

Başımı salladım

Konuşma bitince...

"S-sen ciddi misin?"

Berat kafasını salladı

"Baran bunları sana söyleyememiş yani böyle bir babası olduğu için utanmış."

"Berat sen diğerlerinin yanına git. Ben Baran'dan ona söylediklerim için özür dilemem ve onunla konuşmam lazım."