9.Bölüm

EMİR TUNA ' DAN

Zeynep i uyardıktan sonra bir kaç saniye bekledim ,ama ses gelmedi.

"ZEYNEP ? ZEYNEP NE OLDU?! CEVAP VER ZEYNEP ! BAK ŞİMDİ YUSUF ABİ YE SÖYLEYECEĞİM NUMARANDAN SENİN KONUMUNU BELİRLEYECEK SAKİN OL OLDUĞUN YERDE KAL! KIZIM BENİ DUYUYOR MUSUN? ZEYNEP!"

Duymuyordu . Allah kahretsin ki duymuyordu. Hemen Yusuf abi nin yanına gittim ve olayı anlattım. Yusuf abi olanları duyduktan sonra benim kadar korkmuştu hemen konumunu belirlemeye başladı.

"BULDUM!"

diye bağırdı

"NERDEYMİŞ YUSUF ABİ?"

bana baktı ve yüzünü buruşturarak

"Çeşmeye yakın bir yerin kaldırımında çabuk olmamız lazım yoksa.."

devamını getirmedi

"Yoksa ne ? ne yoksa?"

"Zehir 20 saat sonra insanı öldürüyormuş."

"E kaç saat kaldı?"

" Dün akşam yemeğini saat altıda yemiştiniz, şuan saat öğlen bir buçuk ve galiba son.... Otuz dakika kaldı."

Koşarak odadan çıktım ve ona çabuk gel diye bağırdım. Allah kahretsin lütfen ölme kardeşim..

Benim çıktığımı görünce kendiside geldi ve onun arabasına bindik ve hemen son süratle konuma doğru gittik . O arabayı kullanırken ben çeşmeye yakın bir hastane arıyordum ve bulmuştumda çeşmeye sadece beş dakika uzaklıkta bir hastane vardı.

Yusuf bir yerde durdu ve koşar adımlarla arabadan indi bende arkasından indim . İkimiz ayrılıp Zeynep i aramaya başladık. Ben çeşmenin on adım ilerisinde yerde yatan bir kız gördüm, hareket etmiyordu.

İnşallah Zeynep değildir diyerek kızın yakınına gittim. Gözümü kapatıp

" Zeynep inşallah sen deği- "

Demiştim ki gözümü açtığımda yerimde sendeledim . Kahretsin ki bu oydu . Hemen Zeynep i kucağıma aldım ve arabaya doğru koştum . Koşarken

"Yusuf abi acil gel Zeynep baygın çabuk arabaya gel!"

Bunu duyar duymaz bana baktı ve koşarak arabaya bindi bende hemen arkasından arabaya bindim .

Bir kaç dakika sonra hastanede

"Doktor var mı ?"

Diye bağırarak boş bir kabine geçtim ve Zeynep i hemen yatırdım . Yusuf hala doktor arıyordu .

Ben Zeynep in saçını okşayarak ona bir şeyler söyledim

" Zeynep kardeşim lütfen gitme be.... Herkes defolup gitsin ama sen gitme kardeşim ben sensiz bir şey yapamam."

Gitmemeliydi. Gidemezdi bana söz vermişti beni hiç bırakmıyacaktı.

" BIRAKAMASSIN ZEYNEP OLMAZ OLAMAZ ."

Gözümden yaşlar akarken onu azarladım

"YA SEN BENİM HERŞEYİM, HERKESİMSİN . SEN BENİM KARDEŞİMSİN .SEN BENİM ÖZ KARDEŞİMSİN. BENİ BIRAKAMASSIN BIRAKMANA İZİN VERMEYECEĞİM BUNU BİL!"

Ben bu konuşmayı yaptıktan hemen sonra Yusuf içeriye bir doktor ile beraber girdi.

Doktor biraz Zeynep i kontrol etti. Ve bana bakarak

"Hastanın neyi oluyorsunuz?"

Diye sordu. Cidden bilmiyor mu bilmiyormuş gibi mi yapıyor?

"Abisiyim."

Doktor hemşireyi çağırdı ve kulağına birşeyler fısıldadı. Bir kaç saniye sonra bana döndü ve

" Zehirlenme kolay bir şey değildir . Biz şimdi midesini temizlemek için ameliyathane ye gidiyoruz. Sakin olun yaşaması için elimizden geleni yapacağız tam zamnında Ve son olarak isminiz neydi?"

Kardeşim ameliyata mı girecek? Hayır giremez girmemeli . Onu alıp çıkmalıyım. Hemde çok acil. Bir hareket ile Zeynep in yattığı yatağı tutmuştum ki Yusuf abi kolumdan tuttu ve beni yanına çekti. . Kulağıma

" Sakin ol Emir ve işi doktorlara bırak merak etme Zeynep yaşayacak şimdi doktorun sorusuna cevap ver!."

Sakin olmalıydım ama olamıyordum. Doktora bakarak

"Adım Emir"

Dedim. Doktor bana bakıp gülümsedi ve

" Merak etme Emir biz elimizden geleni yapacağız şimdi biz gidiyoruz. Ameliyathane ikinci katın sonunda."

dedi ve kardeşim i alıp gitti . Yusuf u kolundan çekiştirerek ameliyathaneye doğru koştum biz asansörde iken doktorlar ameliyata başlamış olmalı ki bir hemşire gelip bize

" Ameliyat beş saat sürecek bayım isterseniz 49 numaralı odaya geçip dinlenin."

dedi. Ben ise sinirden gülmeye başladım

" Hah burada benim öz kardeşim beş saatlik ameliyatta ve ben gidip dinleneceğim ha? Cidden bunu söylüyor musunuz?"

Diyerek bir kahkaha daha kopardım. Hemşire bana korkarak baktı ve kaçar adımlar ile buradan uzaklaştı. Ben hala gülüyordum. Ama bu sevinç kahkahası değildi bu sinir ve üzüntünün birleşmesi ile oluşan garip bir şeydi. Yusuf'a bakarak

"Hah gördün mü odaya gitmeliymişiz dinlenmeliymişiz lan benim kardeşim ölüm döşeğinde ben dinleniyorum he ? Oldu canım başka? Ya sabır ."

Dedim ve bir kahkaha daha kopardım . Yusuf durumumu anlamış olmalı ki beni oturturdu ve bana bakarak

" Emir sinir krizi geçiriyorsun sakin ol Zeynep iyi olacak san söz."

Söz müş sinir kriziymiş hah sanki bana doktor .

"Boş ver beni kardeşimi bekleyelim ve hiç konuşmayalım."

Dedim başını sallayarak yanıma oturdu ve beklemeye başladık.