Siparişten aşka bölüm 7

Beğenirseniz ☆'ı parlatmayı unutmayınn <333

Neredeyse her gün günde iki kere duş aldığım için bu sefer almadım. Duş almak yerine saçıma kuru şampuan sıktım. Güzelce bir at kuyruğu yaptım. Artık gitmek için hazırdım. Fakat daha çok erkendi. Koltuğa oturdum öğlenden beri aklımda olan Bertuğ'un attığı isteğe bakmak için hemen İnstagramı açtım. İsteğe baktım hâlâ duruyordu geri çekmemişti. Neden istek atmıştı ki? Ben sadece ona siparişini götüren bir kuryeydim o ise Türkiye'nin en iyi motorcusu. Telefonumun çalmasıyla irkildim. Doruk arıyordu. Onun aksine hemen açtım.

"Alo"

"Efendim Doruk."

"Beni aramışsın duymadım sipariş dağıtıyordum. Bir şey mi oldu iyi misin?"

"İyiyim bir şey olmadı sadece teşekkür etmek istedim. Çok teşekkür ederim Doruk."

"Ne için?"

"İşten kovulmamamı sağladığın için."

"Lafı bile olmaz Zeren. Iı artık biliyorsundur o zaman."

"Neyi?"

"Babamı işte benim cezamı filan."

"Yani biliyorum ama neden ceza aldığını bilmiyorum. Merak etmedim de değil yani. "

"O zaman merak etmeye devam edeceksiniz hanımefendi çünkü ben söylemeyeceğim."

Bunu söylerken sesi neşeli geliyordu belli ki beni alaya alıyordu.

"Doruk ya ne olur söylesen?"

"Hayır hanımefendi bunu benden öğrenemeyeceksiniz en azından şimdilik."

"Pekii. Görüşürüz o zaman."

"Görüşürüz. "

Telefonu kapattım. Yaklaşık 5 dakika kadar konuşmuştuk. Hâlâ neden ceza aldığını bilmiyordum ama en azından ona teşekkür edebilmiştim. Bana büyük bir iyilik yapmıştı. Kuru kuruya teşekkür yetmezdi onun için bir şeyler yapmalıyım diye düşünürken aklıma ona onun için çizdiğim resim geldi. Bugün verebilirdim. Vardiyalarımız neredeyse hiç denk düşmüyordu bu sıralar. Bu yüzden işe erken gitme kararı aldım. Zaten hazırdım erkenden gidip Doruğa hediyesini vermem iyi olurdu. Hızla koltuktan kalktım yatak odama geçip resmi aldım. Evde hediye paketi yoktu bu yüzden resmi şeffaf dosyaya koydum. Yolda hediye paketi alıp saracaktım. Çantama düzgünce yerleştirdim ve evden çıktım. Otobüs durağına gittim ve otobüsü beklemeye başladım. Ben bir yere yetişmeye çalışınca hep geç geliyor iki dakika geç uyansam arkasından koşturuyordu. Otobüs çok tuhaf bir taşıttı. 5 dakika sonra sonunda gelmişti. Gelmesiyle insanlar birbirini ezerek yer kapmaya çalıştı. Hiç oralı olmadım en son bindim. Ayakta ve kapının yanında olmam gerekiyordu çünkü ilk durakta inip hediyeyi paketletecektim. Ayakta geçen 10 dakikadan sonra ilk durağa gelmiştik hızla otobüsten indim ve kapanmak üzere olan tuhafiyeye girdim. Resime uygun bir hediye paketi seçip paketlettim. Kalan yolu yürüyecektim. Tekrar otobüs faciasına katlanmak istemiyordum. Yürümeye başladım. Yerler yeni mevsimin gelmesiyle rengi değişmiş sararmış yapraklarla doluydu. Çok huzur verici olsa da tadını çıkarmak için bekleyemezdim. Hızlı adımlarla ilerlemeye devam edip en sonunda iş yerine vardım. Gözlerim Doruk'u aradı ama göremedim. Merve henüz gelmemişti onun yerinde Ayça vardı. Ona doğru ilerledim selamlaştıktan sonra "Şey Doruk'u gördün mü acaba siparişe filan mı gitti?"

"Doruk erken çıktı bugün."

"Anladım. Neyse ben gideyim de hazırlanayım vardiya saati bana geliyor malum. Görüşürüz"

"Görüşürüz."

Ne demek erken çıkmıştı ya. Ona teşekkür etmek için aradığımda 2 kez açmamıştı ve şimdi de erken çıkmıştı. Tüm bu şeylerde suçu yoktu ama yine de kızıyordum işte. Arka tarafa geçip üzerimi değiştim. Saatin 18.30 olmasıyla iş başı yapmak için ön tarafa geçtim. Merve gelmişti belki şimdi belki de daha önce bilmiyorum. Beni görmesiyle sipariş var demesi bir oldu. Adresi öğrendikten sonra siparişi de alıp yola çıktım. Akşam olmasından kaynaklı hava buz gibiydi ve gece de daha soğuk olacak gibi duruyordu. Üzerime mont almıştım fakat motosiklet bir araba değildi soğuk yine beni etkileyecekti. Akşamın yoğun trafiği başlamıştı. İşlerinden evlerine dönenler, yemek yemek için dışarı çıkanlar ve biz sipariş götüren kuryeler hepimiz birleşmiş yoğun bir trafik oluşturmuştuk. Trafikte kalmayı hiç sevmesemde sık sık başıma gelen bir durumdu. Bir kaç dakika sonra yol açıldı herkes ilerlemesine devam etti. Siparişi götüreceğim adrese az kalmıştı trafik yüzünden birkaç dakika bile olsa gecikecekti. Sonunda adrese vardım. 12 katlı bir aparmandı ve sipariş 12. Kataydı. İçeriye girdim asansöre yöneldim. Bir süre asansörün üzerinde asılı duran "Arızalı" yazısıyla bakıştım. Şaka mıydı bu? Asansör bozuktu ve tam da en üst kata 12. Kata siparişi çıkarmam gerekiyordu. Elimde iki poşetle birlikte kat çıkmaya başladım. Merdivenden çıkarken bir yandan da söyleniyordum. Başka zaman olsa bir süt isterler özellikle asansör bozuk diye bu kadar seçmişler sanki. Bir kat iki kat üç kat dört kat derken en sonunda 12. Kata vardım. Varmıştım ama bitmiştim de. Günün ilk siparişinde böyle bir şey yaşamak hiç de güzel değildi. Elimdeki poşetin tekini yere bırakıp zile bastım. Poşeti tekrar elime aldım. Yere koymak hiç hoş olmazdı kapıyı açana kadar da o şekil bekledim. Sonunda birisi kapıyı açtı ve poşetleri elimden aldı. Üzerimden yük kalkmış gibi rahatladım. Poşetleri alan kişi çok sürmeden ödemeyi de yapıp kapıyı kapattı. Çıktığım 12 katın bir de inişi vardı. İnmek çıkmaktan daha kolay olsa da benimki de bacaktı işte. Kat kat aşağıya indim sona vardığımda bacaklarımda ufak bir ağrı hissediyordum. Gece çok ağrıyacağının işaretiydi bu. Motosiklete binip tekrar iş yerine dönmek üzere yola koyuldum. Sokak lambaları yanmaya yeni yeni başlıyordu. Trafik az da olsa açılmıştı iş yerine siparişi götürürken gittiğimden daha hızlı bir şekilde dönmüştüm. İçeriye girer girmez kendimi boş bulduğum ilk sandalyeye attım. Hiç ikili diyaloğa girmek istemiyordum yeni bir sipariş gelsin de istemiyordum. Ama geldi yeni bir sipariş geldi. Neyse ki bu sefer benim değil Ahmet'in sırasıydı. Ahmet gittikten 5 dakika sonra telefon yine çaldı. Çaresizce Merve'nin yaptığı telefon konuşmasının bitmesini bekledim. Sonunda korktuğum başıma geldi ve Merve bana bakarak "Zeren sipariş var." dedi.

Ayağa kalkıp yanına gittim. "Bu çok tuhaf." dedi. "Tuhaf olan ne?"

"Birisi gün boyu sipariş vermiş. Şimdi yine verdi. Bak adres bilgisi şu. Ayça'da sabahtan bir kaç kez not almış bak bazıları burada."

"Akşama kadar ne sipariş etmiş ki?"

"Gerekli gereksiz her şeyi. Neyse biz işimize bakalım al şu siparişi geciktirmeden götür."

Siparişi aldım ve yola çıktım. Akşama kadar sipariş neden verilirdi ki? Evlenen birisi düğün alışverişi yapıyordur belki diye düşündüm. Sipariş veriyorsun bari tüm ver ya da git başka yerden çeyiz al. Kurye oldum olalı insanların sipariş verirken yaptığı hatalar gözüme çok batıyordu insan işin içinde olunca anlıyordu demek. Hâlâ varmamıştım adrese fakat bu yol bana tanıdık gibi geliyordu. Ya da ben gide gele her yola alışmıştım oradan aklımda kalıyordu. Yola çıkmamdan neredeyse yarım saat geçtikten sonra adrese varmıştım. Eve baktığımda kaşlarım çatıldı. Yine aynı yere mi gelmiştim ben yoksa sadece benziyor muydu. Bahçeden geçtim ve kapıya vardım. Evet evet bu ev o evdi Bertuğ'un eviydi. Zile bastım kalbim hızlanmaya başlamıştı. Ne oluyordu da Bertuğ kelimesi geçince kalbim hızlanıyordu bozulmuştu kesin. Otuz saniye bile sürmeden kapı açıldı. "Siparişiniz" dedim

"Zeren sen misin?"

Sesimden tanımıştı sadece bir kez duyduğu sesimden.

"Evet benim."