23. Bölüm Haykırış

ZGözlerimi bilinmez bir yerde açtım demek çok isterdim fakat karargahın revirinde açtım.

Yattığım yerde etrafa boşboş bakarken anılar teker teker aklıma gelmeye başlayınca sanki bir boşluğa düşmüşüm gibi sinir krizi geçirmeye başladım. Yaptığım sese sedef hemşire koşarak geldi tam içeri girecekken oradan ne bulduysam atmaya başladım. Zorlukla ayağa kalmaya çalışırken yere düşmem ile pes etmeden tekrar ayağa kalkmaya çalıştım ve sonunda kalktım. Hiç biryse bakmadan hastaneden çıktım arkamdan yetişmeye çalıştılar fakat izimi kaybettirdim. Sokaklarda gezerken ayaklarım beni halam ve eniştemle yaşadığımız eve getirdi. Evi ararken yıkıntı halinde kocaman bir deliğe rastladım.

Bir haykırış koptu en derinden ama kimden geldiğini bilmeyerek etrafa bakındım bilmezdim ki ben annemsiz, babamsız yaşamayı. Onlardı benim annem ve babam. Bir haykırış daha koptu,

- Neredesin halaaaammmm, eniştee kurtar beniiiiiii

Yok ses gelmiyor ama eniştem beni hemen kurtarırdı. Her kızın kahramanı babaları olur benim kahramanım eniştemdi.

- Enişte halam yokkk sen halamsız duramazsın. Hep Allah canımızı bsraber alsın hazinem derdin. Enişte hazinem yok arıyorum yokkk sen de yoksun.

Artık ağlamaktan ses tellerim yırtıldı. Ama yine bağırdım bomboş sokaklarda

- Hala eniştem yok bulamıyorum. Köstebek nerelere saklandın derdin. Köstebek yok hala aradım yok beni bırakıp neredesiniz beni burada yalnız bıraktınız. Kimsesiz koydunuz. Hep bana biz yoksak kimsesizlerin kimsesine emanet ediyoruz dediniz yeter artık gelin. Dayanamıyorum. Canıma kıysam gelir misiniz. Gelin artık.

Yitik bir şekilde yere düşerken bir kollar sardı beni hıçkıra hıçkıra ağladım o da benimle ağladı. Bir çocuk gibi saçlarımı sevdi hem ağladı. İlk defa o kişinin kokusu, saçlarımı okşaması, benimle birlikte ağlaması kendimi evimde hissettirdi. Hıçkırıklarım iç çekmelere döndü. Her başımı kaldırıp bakmaya çalıştığımda bağrına mümkünmüş gibi daha çok bastırıyor benimle birlikte sessiz gözyaşı dökmeye devam ediyor takii kendimi kollarında yıkılana kadar.