8. Bölüm

Yangın

Uyandığım güne şükrettim. Rabbimin yeniden bana verdiği bir güne, uyandığımda hala görebildiğime, hâlâ yürüyebildiğime, hâlâ konuşabildiğime şükrettim.

Şükredecek ne kadar çok nimet var değil mi?...

Ama ne kadar da az şükrediyoruz.

Şükretmeye, O na kulluk etmeye asıl ihtiyacı olan biz olduğunu acaba ne zaman anlayabilecekti insanoğlu?

-Büşra! diye kulağımın dibinde cırlayan bir adet Zehra vardı. Bütün tefekkürümü altüst etmişti sağolsun.

-Bahçeye inelim mi?

-Hava çok sıcak.

-Dışarısı burdan daha serin bundan emin olabilirsin. Hadi kalk ya, bi beden dersimiz var onu da sınıfta geçirmek istemiyorum.


-Şimdi dengesizin biri gelecek topu kafama fırlatacak, hiç uğraşamam.


-Ya bi kerecik de ilk seferde tamam de bi kerecik bee.

-Off Zehra yürü! yürü!

Yeminle bu kız beni ısrarlarıyla çileden çıkarır.

Zehra nın YOĞUN ISRARLARI sonucunda bahçeye çıkmıştık. Kalabalık ortamı küçüklüğümden beri sevmezdim.

Valeyboldansa basketbolu tercih ederim ama orada da erkekler vardı. Kenardan kenardan banka doğru gittik.

Çalışmam gereken bir sürü sınav olduğu için çalışma kitabımı da aldım yanıma.

-Allah aşkına çalışma artık. Yakında mööö diyeceksin diye korkuyorum.

Çok komik bakışı atıp tekrar ciddileştim. Zehra bir anda önümdeki kitabı kaptığı gibi koşmaya başladı.

-Ya Zehra! Ver şu kitabı.

-Otur otur kireç tuttu her yerin.

-Koşmak istemiyorum, koşarsam yakalarım ve yakalarsam hiç iyi şeyler olmayacak.

-Vaaay meydan okuyorsun demek. Hadi yakala o zaman. deyip koşmaya başladı bende ardından.

Birkaç tur okulun bahçesinde atarken çoğu bana tuhaf tuhaf bakıyordu. Ne bakıyorsunuz ilk defa mı koşan birini gördünüz! diyesim geldi.

Zehra okulun içine girdi bende ardından girdim. Zehra ya çok yaklaşmıştım ki bir erkek grubu önümden geçince durmak zorunda kaldım. Kimler olduğuna bakmadım. Ulan Zehra!

Zehra yı gözden kaybetmiştim. Kütüphane, sınıflar, lavobalar, yok. Laboratuvar kaldı orda da yoksa kuş olup uçtu.

Sınıfa girdikten sonra kapıyı kapattım ki çıkarsa anlayayım diye. Sessizce sınıfın içini dolaşırken deney tüpleri ilgimi çekiyordu.

Tüplere bakarken bir tanesinin ateşinin açık bırakıldığını farkettim. Hayrına kapatayım dedim. Elimi uzattığım sırada ateşin yanındaki tüpe çarptım.

Sonra bir anda alev püskürdü. Noluyooo! Ayy neyle söndüreceğim şimdi ? En iyisi yardım çağırmak.

Kapıyı açmaya çalıştığımda kapı açılmıyordu. Nasıl ya?!

Uğradığım şokla açılmamasına rağmen kapının kulpunu zorluyordum. Ardından kapıya vurmaya başladım.

-Yardım ediiin! Kimse yok mu? Kilitli kaldım. Burda yangın çıktı!


Küçücük kıvılcım şimdi masayı yiyiyordu. Dumanlar gitgide yayılmaya başladı. Feracemin kol tarafıyla burnumu kapattım. Ama bu yine de öksürmeme engel olmuyordu.

Allah ım yardım et!

Kimse beni duymuyordu. Çünkü herkes dersteydi. Alevler gitgide büyüyordu. Allahım yanarak ölmek istemiyorum ):

Duman her yeri kapladığı için bakışlarım zayıflamıştı. Nefes alamıyordum.

-Yard...ım öhöh ya...


....

Anonimden. ....

Bugün "gülüşünü sevdiğimi" çok az görebildim. Onu görmek için çaktırmadan sınıfına bakmaya gittim. Sınıf boştu herhalde dersleri boştu.

Dersleri boş olduğunda ne yapardı? Bahçede kitap okurdu. Bahçeye çıkmak için koridorda ilerlerken arkadaşı Zehra nın endişeli sesini duydum.

-Kanka Büşra yok.

-Ne demek yok?

-Ya işte en son şakalaşmıştık. Beni kovalıyordu. Sonra arkamı döndüm yoktu. Sınıfa baktım, lavobalara baktım, kütüphaneye baktım yok!

-Tamam sakin ol tekrar birlikte arayalım.

Duyduğum şeylerle nabzım hızlandı. Başına bir şey gelmemiştir değil mi? Yok canım Büşra güçlü bir kız.


Ya geldiyse!

Üst kattan mı alt kattan mı aramaya başlamalıyım diye merdivenlerin başında duruyordum. Büşra nın arkadaşları yukarı çıkınca bende süratle alt kata indim.

Koridorda koşar adımlarla ilerlerken bir kapının altından duman çıktığını farkettim. Sınıf kapıları yarısı camlı olduğu için içerisini görebiliyordum. Yerde birinin yattığını gördüm. Lütfen o olmasın lütfen!


Kapıyı açamıyordum, kahretsin! Bu kapı arızalıydı. Etrafıma şöyle bir göz gezdirdikten sonra yangın söndürme tüpünü alıp kapının kilit yerine birkaç kez vurduktan sonra kapı açılmıştı.


Yerde yatan kızın yüzünü kendime doğru çevirdim. Büşra! Büşraydı bu!

Sınıftan dışarı çıktım. Aklıma gelen şeyle yangın söndürme tüpünü elime alıp yangın alarmının koruma camını kırdım ardından alarma yumruğumu bastırdım.

3, 4 saniye sonra herkes bağrış çağrış dışarı çıkmaya başladı.

Büşra nın yanına geri döndüm.

-Kusura bakma bunu yapmak zorundayım. deyip kucaklayıp dışarı çıkardım. Revir de bu katta olduğundan kimseye görünmeden onu sedyenin üzerine bırakıp çıktım. Revir görevlisi kıza bir çocukla haber gönderdim. Onu orada yalnız bıraktığım için zaten içim içimi yiyiyordu.

Yarım saat sonra yangın tamamen sönmüştü. O nasıldı acaba? İyi miydi?

...

Büşra dan.....

Yüzümde bir serinlik hissediyordum. Kızların seslerini algılamaya çalışıyordum.

-Ah kankacım ah koşturmamalıydım seni, koşturmasaydım o lanetli bozuk kapılı sınıfa girmezdin.Hepsi benim yüzümden. dedi Zehra üzgün sesiyle.

-Kuzucum nerden bilebilirdin ki böyle olacağını. dedi Özge.


Gözlerimi açtığımda baş ucumda kızların beklediğini gördüm.

-Aha kendine geldi!

Ağzıma takılan hava maskesini çıkardım.

-Nerdeyim ben?

-Okulun revirindeyiz.

-Geçmiş olsun kardeşim. dedi Zeynep.

-Geçmiş olsun kuzum dedi Özge omzuma dokunarak.

-Sağolun kızlar, Allah razı olsun. dedim gülümseyerek.

-Beni buraya kim getirdi.? Sen mi getirdin Zehra?

-Ben getirmedim.

Kızlara tek tek soru dolu gözlerle baktığımda herkes hayır anlamında başını sallıyordu.

-Kim getirdi o zaman?

Bu cümleyi kurduğum sıra revir görevlisi yanımıza geldi.

-Bende görmedim, bana 1. sınıflardan bir kız geldi senin revirde olduğunu acil gitmem gerektiğini söyledi. Kızı tanımıyorum.


Bir ders saati kadar dinlenip eve gittim. Ay hala öksürüyorum nefes alırken içime duman çekiyordum sanki.


Anneme durumu anlatmayacaktım ama kardeşimin çenesi durmadı anlattı her şeyi kadın dinlerken yüz ifadesi şekilden şekle girdi.

-Ah kızım dikkatli ol nolur. Hastaneye mi gitsek?


-Yok anneciğim iyiyim ben, dumandan dolayı öksürüyorum. Ciddi bir şeyim yok yani.


-Aaa görüyor musun Esma ya gidecektim ben.


-Sen git anacım yanımda Asude var zaten, kapıyı kilitleyip otururuz biz için rahat olsun.

Annemin içi pek rahat etmese de kabul etti. Hazırlanıp evden çıktı.

Bizde Asudeyle animasyon açıp abur cuburlar eşliğinde izledik.

*******