Alıntı

Meyra'nın dalgın bakışları Melih'i gördüğünde içinde bir yanma hissi başladı. Gözleri istemsizce dolup, yutkundu. Karşısındaki bu adam, yıllarca özlemini çektiği, kendiyle beraber içinde büyüttüğü ve aynı zamanda; en büyük haksızlığı, en büyük acıyı, en büyük ihaneti kendisine yapan sevdasıydı... Ona en büyük darbeyi vuran adamdı...

Dolan gözlerini kaçırıp hızla arkasını döndü. Ondan uzaklaşmak istiyordu. Melih’in yüzünü her gördüğünde, içindeki o yangın büyüyor; nefesi daralıyordu.

Tam birkaç adım atmıştı ki, arkasından Melih’in sesi geldi:

"Gitme!" Melih'in sesi neredeyse bir fısıltıdan ibaret çıkmıştı. Meyra'nın adımları Melih'in sesiyle durdu bir an. Ardından derin bir nefes aldı… Ama yine yürümeye yeltendi.

Melih’in sesi bu kez daha yumuşak, daha çaresiz çıktı: "Gitme… lütfen! Bana kız… Bağır… ne istersen söyle…" Bir an durup yutkundu; cümlesinin devamı neredeyse bir nefes kadar hafifti: "Ama böyle… sırtını dönüp gitme."