Normal hayatına devam eden Defne kafesinde kameraları ayarlarken görmemesi gereken şeyi görmesiyle her şey değişir

Dans, benim için bir kaçıştı. Sonra hayat, beni ringin ortasına fırlattı. Yumruklarım artık sadece savunma değil, geçmişimi gömmek için birer mezar taşı… Ama sen... Sen, yıkıldığımı sandığım o kafesin anahtarını elinde tutuyorsun. Ve ben, kaçmak mı istiyorum… yoksa kalmak mı, bilmiyorum.

SİZ: Uraz, SİZ :Hiç duydun mu gözyaşı şişesini?Bugün gittiğim müzenin müdürüyle biraz konuştum o anlattı. SİZ:Eskiden insanlar, söylenemeyen acılar için küçük bir şişe saklarmış. Her gözyaşını içine damlatırmış, konuşmak yerine ağlarmış. Çünkü bazı kelimeler ağırdır, bazı duygular ise sessizdir. SİZ : Ben de böyle bir şişe hayal ediyorum bazen. SİZ :İçinde bir şey yok gibi… ama aslında dolup taşıyor. SİZ: Belki biri birini çok sevmiştir, ama söyleyememiştir. Belki yanında gülümsemiş, ama içinden bin parçaya bölünmüştür. Ve her susuşunda bir damla daha bırakmıştır o hayali şişeye. SİZ : İşte o şişe, benimle yaşıyor. SİZ :Görünmez bir rafta duruyor, sessiz ama orada. SİZ: Belki bir gün fark edersin, belki de hiç... (Görüldü) (Yazıyor...)

Her seferinde Berkay`a bakmaya çalışırken Arda`yla göz göze geliyordum.Birde imalı imalı bakıyor. Aşık mı ne? Kim kime aşık bilmiyorum ama ben Berkay`a sırılsıklam aşığım...

Bir çarpışma ve tartışma ile başlayan tanışma sonucu bakalım nasıl devam edecekler? "Çok güzelsin Aysena, çöle esen soğuk rüzgarlar gibi hissettiriyorsun."

Bazı insanlar unutulmaz. Bazı anlar yıllar geçse de silinmez. On yıl önce, onu ilk kez gördüğümde, gözlerimi ondan alamamıştım. O an, hayatımın geri kalanında peşinden gideceğim bir yol çizildi. O, farkında bile değilken ben onun hakkında her şeyi öğrendim. Kendi hayatıma devam ederken bile, onu uzaktan izlemekten asla vazgeçmedim. Ve şimdi… On yıl sonra, yollarımız yeniden kesişti. Ama yanlış bir zamanda, yanlış bir yerde. Annesini kaybettiğinde yanında olmak istedim, ona "buradayım" demek istedim ama yapamadım. Yüzüme baksa, beni tanır mıydı? Hatırlar mıydı? Ya da en kötüsü, beni öğrendiğinde korkar mıydı? Ona yaklaşmanın bir yolunu bulmalıydım. Onu hissettirmeden hayatına dokunmalıydım. Bilinmeyen bir numaradan gelen mesajlar… Belki de onun dünyasına girmenin tek yolu buydu. Ama ya fark ederse? Ya gerçeği öğrenirse? On yıl boyunca hayalini kurduğum o gözler, bana hiç bakmamış gibi kaybolur mu? Bu sadece bir takıntı mıydı, yoksa kaderin bizi birbirimize bağladığı bir oyun muydu? Tek bildiğim, onu kaybetmeyi göze alamayacağımdı… "Hayat, bazen uzaklardan izlemekten daha fazlasını istemekle başlar."

Sırf kıvırcık saçlı olduğunuz için Batuhan denen bir çocuğun intagramdan saçınızla dalga geçtiğini düşünün. Siz olsanız ne yapardınız? Filiz Akkaya burnunun dikine giderek Batuhan denen çocukla keçi gibi inatlaşmıştı. Peki bu inat aşka dönüşebilir miydi? Bu aşkı kıvılcımlandırıcak bir olay olabilir miydi? Sarışın kızlar tipiniz olsa bile bir tutam kıvırcık saç için mücadele eder miydiniz? Başta birbirlerinden nefret eden ama gittikçe birbirlerine karşı duyguları değişen Batuhan ve Filiz` in komedi dolu aşk hikayesini okumaya hazır mısınız kıvırcık okurları? *･ﾟﾟ･*:.｡..｡.:*ﾟ:*:✼✿　　 "Filiz benim kalbimdi ve ben kalbim olmadan yaşayamazdım."

“Hayat bazen en derin kırılmaları en sessiz kalplere yazardı.” Duru, sevilmekten çok dayanmayı öğrendi. Ferit, yürümekten çok vazgeçmemeyi... Bir kazayla savrulan hayatlarında, sadece bedenler değil, kalpler de yara aldı. Ama her yara, içine biraz ışık sızdırırdı. Bu roman; susarak sevenlerin, gözyaşlarıyla güçlenenlerin ve yıkıldıkları yerden el ele doğrulanların hikâyesi. Çünkü bazen yürümek, sadece ayakla değil... yürekle olur.

Ben, Beritan… Töre evliliğinin, yani berdel geleneğinin kurbanı olan bir kadınım. Kendi isteğim dışında, hiç beklemediğim bir anda, bilmediğim bir hayata sürüklendim. Karanlık bir noktaya, soğuk bir yabancıya, hiç tanımadığım bir adama adım atmak zorunda kaldım. Ve o adımı atmamdaki sebep ne sevgi ne de istekti. Sadece bir kefaretti… Bir bedeldi. Bir borçtu. Ve benim kaderim, abimin hayatını kurtarmak için ödenen bir anlaşmaya sıkışıp kaldı. Bana öğretilen tek şey, bir kadının varlığının ailesinin borçlarını kapatmak için kullanılabilecek bir araç olduğuydu. Ve ben de o araç olmuştum. O adam… Tanımıyordum onu. Gözlerinde bana ait hiçbir şey yoktu. Ne bir tanıdıklık ne de bir sıcaklık… Sadece derin, uçsuz bucaksız bir soğukluk. Aramızda ne bir bağ vardı ne de bir ortaklık. Aynı çatı altında yaşayan, birbirine mecbur iki yabancıydık. Ve bu evlilik… Bir anlaşmaydı. Bir zorunluluk. Ama her geçen gün, her dakika, her nefeste… İçimden bir şeyler kopuyordu. Aşk yoktu. Sevgi yoktu. Aramızda yalnızca intikam vardı. Kırılmış, kararmış kalplerin oluşturduğu dipsiz bir boşluk… O adamın varlığında kayboluyordum, gözlerindeki soğuklukta eriyordum. Onun da bana karşı bir hissi yoktu. Ne bir ilgi ne de bir beklenti. Sadece birbirimize yabancıydık. Ve bu yabancılık, her geçen gün daha da büyüyordu. Ama sonra fark ettim… Sessizlik, bazen kelimelerden daha fazlasını anlatır. Onun gözlerine her baktığımda, o buz gibi bakışların ardında bir şeylerin gizlendiğini hissediyordum. Acı mıydı, öfke mi, yoksa geçmişin küllerine gömülmüş bir pişmanlık mı, bilmiyordum. Ama orada bir şey vardı. Ve beni en çok korkutan şey şu: Ya o soğukluğun ardında saklanan şey, bir gün bana dokunursa… Ya ben de değişirsem? Bu bir oyun değil. Bir masal hiç değil. Kimse mutlu bir son vaat etmiyor. Ama içimde bir korku var. Ya bu zorunluluk, hislerimi benden çalmak yerine bana bilmediğim bir şeyi öğretirse? Ya nefretin içinde sıkışmış duygular, zamanla başka bir şeye dönüşürse? Ya o adam, bir gün bana gerçekten bakarsa… Ve ben de ona bakmaya başlarsam? Bilmiyorum. Tek bildiğim şey, içimde sessizce büyüyen bir ihtimal. Ve en çok korktuğum şey, o ihtimalin bir gün gerçeğe dönüşmesi…

Bera Çevik & Meva Ahu Kuzgun