--- BİRİNCİ BÖLÜM KADERİN ÖRÜLÜŞÜ Zelal, taş konağın yüksek penceresinden uzaklara baktı. Mardin’in toprak tonlarına bulanmış evleri, alacakaranlıkta birer gölgeye dönüşüyordu. İçindeki fırtına, dışarıdaki sessizliğe tamamen zıttı. O gece, hayatı tamamen değişecekti. Kapının önünde annesi, halası ve birkaç kadın daha sessizce konuşuyordu. O konuşmaların içeriğini duymaya bile ihtiyacı yoktu. Karar çoktan verilmişti. O, halasının oğlu Aziz’le evlenecekti. Ailesinin kararı kesindi. "Kanımız kanına karışsın, mal mülk bölünmesin" diyorlardı. Ama Zelal, ne Aziz`i seviyordu ne de böyle bir hayatı istiyordu. Oysa kalbinde sadece bir isim vardı: Cihan. Onunla yıllardır gizli gizli buluşmuş, aşklarını bir sır gibi saklamışlardı. Ama bu sır sonsuza kadar saklanamazdı. Kaçmaya karar verdikleri gece yakalanmış, ailesi tarafından odasına kilitlenmişti. Cihan ise ortadan kaybolmuştu. Aylardır ondan haber alamıyordu. "Beni böylece bırakıp gitti mi?" diye düşündükçe içi burkuluyordu. O sırada odanın kapısı açıldı. İçeri giren halasıydı. Yüzü sert, gözleri keskin bir emir taşıyordu. "Hazır ol Zelal, yarın söz kesiliyor." Zelal’in boğazı düğümlendi. Ama asıl darbe, halasının ağzından dökülen ikinci cümleyle geldi: "Ama Aziz`le değil. Rauf’la." Bunu duyar duymaz içi ürperdi. Aziz’i bile istemezken, şimdi bir başkasıyla mı evlenecekti? Üstelik onun hakkında neredeyse hiçbir şey bilmiyordu. Halasının sesi tok ve kesindi: "Berdel olacak. Aziz, Rauf’un kız kardeşiyle evlenecek. Sen de Rauf’la. Aile meselesi, itiraz etmeyeceksin." Zelal’in içi daraldı. Kaçış yoktu. Ama ya Cihan? O geri döner miydi? Peki ya Rauf? O nasıl biriydi? Yoksa onun da kendi sırları mı vardı? Bilmiyordu. Ama bildiği tek şey, kaderinin o gece bir kez daha başkalarının elleriyle yazıldığıydı. ---

Ben Sare, Sare Ateşharman 18 yaşıma kadar bir çok kez şiddet gördüm ama bardağı taşıran son damla babamın zorla evlen dediği adamın bana taciz etmesi ve benim onu öldürmem oldu Sadece benmiyim katil olan yoksa herkes mi aynı

Siz: Şimdi şöyle Siz: Pasaportunuz bende Siz: Bu da demek oluyor ki benimki de sizde

Önüme bir kadeh koydu, içine şarap doldurdu ve ince uzun parmaklarıyla masa da bana doğru ittirdi. Kimse dokunmadı, sadece gözlerimiz değdi kadehe ama o kadeh devrildi, kucağıma düştü ve içinde ki şarap bedenime yayıldı. Bu şarap benim kanımdı, şarap şişesinin kırılan cam parçaları benim kalbimdi ve kucağıma düşen bu kadeh benim hayallerimdi. Kadehi bana uzatan bu adam ise ölümle aramda ki tek engeldi.

Telefonumun ışığı yine söndü, tekrar açtım. Miğdeme kramplar giriyor, miğdem bulanıyordu. Arkadaşlarla tiktokta bir oyun oynuyorduk, oyun şöyleydi; Ekranda bir takım görevler çıkıyordu ve efekt kimin yüzüne gelirse görevi o yapıyordu. Şansıma tüküreyim ki "abinin arkadaşına özledim yaz" görevi bana geldi. ***** Görev için abisinin arkadaşına yazan ceylan, sonrasında yaşanan olay silsilesi ile kendini kaybediyor. Bu hikayeyi beraber okuyalım mı?