"Başka birine şans verme vaktin gelmiş bence. Hem bir adama üstelik senin farkında bile olmayan bir adama böyle takılıp kalmak. Safir gerçekten bu sen misin!" Kahveleri orta sehpaya bırakarak genç kızın karşısına oturdu Şebnem. Hafif bir tebessüm etti Safir, derin bir nefes aldı, "Şebbi ben başka bir şey bilmiyorum ki. Mesela başkasına nasıl bakılır bilmiyorum, başkasının sesi nasıl duyulur, başkası nasıl güler bilmiyorum. Şebbi ben başkası nasıl yürür, konuşur, nefes alır bilmiyorum. Ona aşık olduğumda 12 yaşındaymışım, bunu fark etmem çok sonra olsada ben ondan başkasını bilmiyorum. Bilmek istemiyorum. Bu konuyu kapasak ver aramızda kalsa lütfeeeenn." dedi çocuksu bir tonla Safir. Şebnem tabiki bu konuyu kimseyle paylaşmazdı. Kardeşi gibi gördüğü bu kızı çok seviyordu, çıplak bir neşe diye tarif ederdi Safiri hep. Gülümseyip kafasını salladı aynı zamanda ağzını fermuarla kaparmış gibi yaptı. Şebnem`in bu hareketiyle kahkaha attılar. Aralarında sandıkları bu konuşmayı davetsiz bir misafirinde dinlediğini bilmeyerek.