Karşılarına çıkan zorluklara beraber göğüs germek zorunda kalan iki insan... Zorunlu evlilik iki kalbi bir araya getirecek miydi? Geçmişleri teker teker gün yüzüne çıkan iki insanın hayatı nasıl bir yol izleyecekti? Ölüm, bir adım ensesinde olan genç kızı korumak için çaba gösteren bir adam...

Ezgi, mezuniyet gecesinin sabahında hayatının altüst olduğu bir gerçekle yüzleşir. Babasının kumar borçları yüzünden, kendisini tanımadığı bir adamla evlendirmeye çalışan ailesi tarafından ihanete uğrar. Ancak annesinin fedakarlığı ve sevgisi sayesinde, ezilen kız Rize`ye kaçar ve orada anneannesinden kalma eski bir eve sığınır. Yeni taşındığı mahallede, Ezgi hem dostlukların hem de aşkın izini sürerken, mahalledeki ağır başlı ve sert görünüşlü abisi Barlas`a kalbiyle teslim olur. Bu hikâye, acı dolu geçmişin gölgesinden umut dolu geleceğe doğru atılan cesur bir adımın, aşkın ve dostluğun yeniden inşa edilişinin öyküsüdür.

Karşımda dikilip bana üstten üstten bakarken konuştu. “Beni çağırmışsın, buyur?” Sesi tok, ifadesi sertti. Kollarını göğsünde kavuşturmuştu, çok uzun boyluydu. Zihnim, bana ihanet edercesine beş saniye boyunca tamamen devre dışı kaldı. Çünkü az önce söylediği şeyi sindirmekte zorlanıyordum. Beni? “Beni çağırmışsın” mı?! Hani şu göbekli, kel, yaşlı adamlar olur ya.. Sabahları kahvede çay içip gazete okuyan, mahallenin gençlerine “Oğlum, sen kimin çocuğusun?” diye soran tipler.. İşte ben tam olarak öyle biriyle karşılaşmayı bekliyordum. Ama kader, yine o kendine has mizah anlayışıyla, karşıma bambaşka bir şey çıkarmıştı. Daha doğrusu, birini. Karşımda duran adam, yaşlı bir muhtardan çok “anaların maşallahı, kızların inşallahı” kavramını çağrıştırıyordu. Esmerdi. Uzun boyluydu. Bakışları sertti. Kaslı kolları, gömleğinin sıvanmış kollarında tehdit gibi duruyordu. Bir de üstüne, o ifadesiz yüzle bana bakıyordu. Bu bir şaka mıydı? Bir kamera falan olmalıydı. İstanbul’a yeni gelenleri trolleyen bir sosyal deney.. Ama sonra yanımdaki kızın “işte muhtar bu” bakışıyla birlikte gerçekler acımasızca yüzüme çarptı. Ben şoka girmiş vaziyette ona bakarken, o da bana bakmayı sürdürüyordu. Kaşlarını hafifçe çattı. “Beni çağırmışsın, buradayım?” Göz kırptım. Sonra tekrar. Derin bir nefes al menekşe. Kontrolü kaybetme. Belki de rüya bu. Belki de hâlâ Manisadasım. Ama hayır. Tartıştığım adam orada, anahtar ise hâlâ elimdeydi. Ve sinirim, zirve yapmış bir halde bana eşlik ediyordu. Sonunda, mantıklı bir cümle kurabildim. Gerçi ne kadar mantıklı olduğu tartışılırdı. “Ben muhtarı çağırdım.” Derken kollarımı göğsümde birleştirmiştim. “Bir yanlışlık oldu sanırım, sizle ilgili bir durum yok sağolun.” Adam ifadesizce kaşını kaldırdı. “ Muhtar benim zaten.” Gözlerimi kıstım. “Hayır.” Kaşlarını kaldırdı. “Evet.” Direndim. “Hayır.” Çevremizde durup bizi izleyen insanların bazılarının sessizde olsa güldüğünü duyabiliyordum. Tahammülünün azaldığını belli eden bir ses tonuyla, “İmtihan mısın kızım sen?” Diye sordu. “Ama muhtar-“ Ellerini siyah kumaş pantolonun ceplerine sokup başını gökyüzüne çevirdi. Sabır dileniyordu galiba. “Muhtar benim diyorum sana. Yinelemeyeceğim bunu, sorunun ne olduğunu söylüyorsan söyle söylemiyorsan işim gücüm var.” Öfkeli sesi geri adım atmama neden olmuştu. Yine de gururumu ve inatçılığımı devreye sokarak “Ama ben amca bekliyordum..” Dedim. Yunan heykeli kılıklı muhtarın dudakları hafifçe yana kıvrıldı. Kaşları yukarı kalktı. Ardından alayla konuştu. “Özür dilerim, öbür sefere daha yaşlı olmaya çalışırım. Şimdi problemin ne olduğunu söyleyecek misin? Sabrım tükeniyor.” ___ Menekşe&Cihan.

Bazen kader, hiç beklenmedik anlarda yolları kesiştirir. Meyra, doktorluk hayallerinin peşinden giderken hayatı boyunca unutamayacağı biriyle karşılaşır. Uçakta yaşadığı beklenmedik olaylar, onu Talha ile istemediği bir bağın içine sürükler. Birbirlerine zıt karakterde olan bu iki insan, ailelerinin aldığı karar karşısında ne yapacağını bilemez. Talha, geçmişinden gelen fırtınalarla boğuşurken Meyra, onun içindeki yaraları iyileştirebilecek mi? Yoksa bu evlilik, iki farklı dünyanın çarpışmasıyla yıkılmaya mı mahkûm? Sevginin, inancın ve kaderin iç içe geçtiği bu hikâyede, ayrılmaz bir parça olduğunu sandığımız şeyin, aslında en büyük sınavımız olabileceğini göreceksiniz. Kesinlikle kopyalanmasına ya da bir yerde paylaşılmasına iznim yoktur. Aksi takdirde gerekli işlemler başlatılacaktır bilginize.

Algan ve Efsun. Algan, hafifçe boğazını temizledi. Sesi tok ve kararlıydı: “Kabul ediyorum.” Sıra bana geldiğinde, kalbim duracak gibi oldu. Gözlerimi kapattım ve içimden bir dua geçirdim. “Allah’ım, bu yola girdiysem bana sabır ver. Eğer hayırlı değilse, beni koru…” Derin bir nefes aldım ve yavaşça cevap verdim: “Kabul ediyorum.” O an, kalbimde bir mühür vurulmuş gibi hissettim. Ama bu mührün izi, beni nereye götürecekti, henüz bilmiyordum

Ailesinin kıymetli ve sevgi dolu öğretmen kızı Aden Ecrin’in, doğumunda yaşanan bir karışıklığın farkına varılmasıyla birlikte olaylar silsilesi başlar. Bu farkındalık, hayatının tamamen değişmesine yol açacak pek çok olayı beraberinde getirir. Olaylar arasında, abisinin arkadaşı ve aynı zamanda öğrencisinin babası olan mafya bir adamın Ecrin’e duyduğu aşk yer alır. Törelerin ağır baskısı nedeniyle, Ecrin, istemediği halde bu adamla evlenmek zorunda kalır. Ancak bu sadece başlangıçtır, geriye kalan diğer olaylar ise çok daha karmaşık ve derin izler bırakacaktır. Daha fazlasını keşfetmek için kitabı okumalısın, çünkü her sayfasında yeni bir sır açığa çıkacak.

Henüz bir yol arkadaşı yoktu ve bundan memnuniyet duydu. Doğrusu meraklı bir hanımın suallerine veyahut yol boyunca politikadan konuşacak beylerden gına gelmişti. Aydın`a giderken olabildiğince hazır olmaktı tek derdi. Ardında bıraktığı her şey bir bir karşısına çıkacaktı. Yalnız annesi ve o adam olmayacaktı. Annesinin hatırası zihnine üşüştüğünde yutkundu. Keşke son bir kez görebilseydi onu. Lakin artık olmazdı. Yıllardır o kadar uzaklaşmıştı ki annesinin akıbetini önemsememişti bile. Mektuplarını dahi o meşum haber geldikten sonra okuyuvermişti. Hayırsız bir evlattı, biliyordu. Pişmanlık boğazına ilmeğini geçirdiğinde bakışları pencereden dışarıya değdi. Bir kadın elinde küçük çocukla koşturuyordu. O hareketlilik sebepsizce ilgisini üzerine çekti. Korkunç görünümlü iki adam peşlerinden bağırıyor, karşılarına çıkan herkesi deyim yerindeyse çiğniyordu. Görüntü bakış açısından çıkana kadar pencereye eğildiğini fark etmedi bile. Sırtını koltuğuna dayayıp biraz önce gördüğü şey üzerine kafa yormamaya çalıştı. Kuvvetle ihtimaldir karı koca çekişmesiydi gördüğü, onu ilgilendirmezdi. Yere bırakmış olduğu valizini üst raflara yerleştirirken bu sefer de koridorda bir hengâme koptu. Ne olduğunu anlamak adına çıkacakken biraz önce iki adamdan kaçan kadın, paldır küldür içeriye daldı. Kadın nefes nefese kalmış; çocuğu sıkıca tutmuştu. Mavi gözleri heyecanından ötürü irice açılmış olan kadın nihayet konuştuğunda Murat`ı büyük bir çıkmazın içine sürükledi. "Lütfen bizi saklayın!" *** Yıllardır o şehir, bu şehir gezen ziraat mühendisi Murat, kendini tekrar bulmak adına bir kozaya sarmıştı. Niyeti geçmişten olabildiğince uzaklaşmak olsa da başına gelecekleri bilse yerinden kımıldamaz; işinin başına geçerdi...

"Baba oluyorsun!" Ailesini karşısına alarak sevmediği bir adamla evlenmişti Gazel. Bir zamanlar kalbinin ilk defa çarptığı adamı unutmak için kurduğu o yuva, sevgiyle değil sabırla ayakta kalmaya çalıştı. Yıllar boyu sustu, katlandı, çabaladı… Ama evlilik yıldönümlerinde öğrendiği ihanet, içinde tuttuğu tüm sessizliği parçaladı. Aldatıldığını gözleriyle gördüğünde, kaçacak hiçbir yer kalmamıştı. Sığındığı en yakın otel odasında geçmişinden çıkan bir hayaletle göz göze geldi: Cihan Batur. İlk görüşte âşık olduğu, ama asla “olamayacak” dediği adam. Oysa Cihan da yıllar önce başka bir kadına kalbini açmış, karşılığında sadece parayla ölçülen bir yıkım almıştı. O günden beri aşk onun için bir hayal, güven ise bir tuzaktı. Ama o gece, karşısında duran kadın başka bir şeydi. Kırık ama güçlü, sessiz ama yakıcı… Tıpkı onun gibi. Ve işte o gece, hiçbir söz vermeden, sadece bir kural koyarak birbirlerine sığındılar: sadece bir gece, sadece unutmak için. Ne geçmişin acısı konuşulacaktı, ne geleceğin belirsizliği. Fakat hayat, insanların koyduğu kurallarla hareket etmezdi. Üç ay sonra Gazel yalnız değildi. Karnında taşıdığı sır, sadece onun değil, Cihan’ın da hayatını alt üst edecek bir başlangıcın habercisiydi. Bir zamanlar bir gecede birbirlerine ait olmayı seçen iki insan, şimdi aynı güneşi bekliyordu. Çünkü bazı hikâyeler, bir gecede başlar ama bir ömür sürer. Ve bazı insanlar… birbirinin gecesinde doğan tek güneştir.

"Daha on yedisindeydi bu Zehra, amca oğlu ile nişanladılar. Oğlan düğün için ihtiyaçları almaya ilçeye gitmiş, dönüşte minibüs kaza yapıyor. Kimseye birsey olmamış da bir bu gencecik oğlan oracıkta can vermiş. Bir sene geçmiş geçmemiş aşağı köyde varlıklı bir adam oğluna istemiş bu kızı, istemeye gelirlerken oğlanın bindiği at, yılan mı görmüş ne olmuşsa atıvermiş üstünden sahibini. Başını yerdeki sivri taşa vurmuş dalyan gibi oğlan, o da orada ölmüş. Daha geçen aylarda ilçede ki bir adam istemeye gelecek diye bir söylenti çıktıydı. Ama tabi gelen yok giden yok, meğer adam ince hastalığa yakalanmış yatak döşek yatıyormuş. Uğursuz gelin işte, kim bu kıza niyetlense sonu kara toprak oldu" Gülizar`ın anlatımıyla sanki tiyatro izler gibi izleyen kadınlar bir vah vah çekti, `olan oğlanlara oldu` diye söylendi. 🌳 "Madem bu söylenilenlere inanmıyorsun Fatma, sen alsana oğlun Seyyid`e bu uğursuz gelini. Bakalım Zehra cidden uğursuzmuymuş. Ne oldu sesin çıkmıyor, korktun değil mi, oğluna bir hâl gelir diye. Ee başka çocuğun yok, kocan öleli 20 yıl oldu, kalacam 3 tane 7 yaşındaki çocuk ile diye korktun değil mi?"

Altı yıl önce çok güzel ve mutlu bir ilişkisi olan bir çift bir anda kendilerini bambaşka bir hayatın içinde buluyorlar. Birbirlerinden ayrı düşüyorlar. Yıllar sonra Hazal sonunda Alparslan`ın karşısına çıkıyor ve ikisi de eski kapılarının zincirlerini aralıyor. Hazal`ın kafasında ise hep bir soru işareti vardır. Gerçek ailesini bulma yolculuğuna da başlaması ile işler bambaşka bir boyuta yükleniyor. Peki ya Hazal geçmişini öğrendiğinde ne yapacak? İki aşık neden birbirlerinden ayrılmak zorunda kaldılar?