Sakat bir ağa ve vitiligolu bir kızın berdelle evliliği

küçük bir bilgilendirme dır kitabın ismine "" ekleyince kitap kısa sürede yayından kaldırılıyor o yüzden sadece (+) yazdım bilginize!!! hayatınızda görebileceğiniz nadir kişilerden biri olan izel efil kaya her şeyde çok başarılı korkusuz ve kolay kolay pes etmeyen bir kişiliğe sahiptir ama bunu bozacak bir kişi hayatına girmek zorunda kalır doğum gününde zorla biriyle evlendirilir ailesi onu çok severken o gün hepsi susmuştu neden? yoksa bu zamana kadar onu sevmemişler miydi kandirmişlar miydi abisi bir kızla mutlu olacak diye niye o cezalandırılmıştı ...

Mardin`in acımasız ağası, Awir Ağa bir tek küçük sevdasına kıyamıyordu ama kader en çok ta Awir Ağa`nın küçüğüne kıyıyordu... içerikler bulunur. Fiziksel ve psikolojik şiddet unsurları bulunur, Yaş farkı vardır. Buna göre okuyunuz.

Bazen yapılan hatalar, büyük sonuçlara sebep olabilir. Karmen, büyük hataların büyük sonuçlarında, tehlikenin kıyısında doğan Ölüm`dü.

Ansızın hayatımın ortasına düşen bir adam nasılda canımı verecek kadar sevebilirim ki Kitabın telif hakkı bendedir herhangi bir şekilde türetilirse dava açarım

Gülay babasının davası yüzünden hayatında hiç görmediği Şahin ağaya gelin gider Şahin ağayla ilk basta anlaşmazlar ama sonradan anlaşırlar neyse bukadar spoi yeterli okuyun ve görün aşkolar _kitaplarinkurdu_

Berdel`in kurbanı olan bir gelin. Bir Berdel ile kaç Zulme katlanırsın? Bir konakta kaç kişiyle Savaşa bilirsin? Berdel kaç kişinin canına kast edilmesine sebep olur? İki insanın ağıtı yakılmıştı Hazar kardeşinin yaptığı hata yüzünden berdel ile evleneceğini öğrenirken. Sahra ise abisinin yaptığı hata ile berdel ile evlendirileceğinden haberi bile yoktur.

Sena *Fotoğraf* Başkomiserim: "Güzel vücut, ama sencede sana göre fazla büyük değilmiyim küçük kız?" Sena: "Siktir! Yanlışlıkla size atdım." Başkomiserim: "Eminim öyledir." ☆☆☆ Üzerinde oturduğum vücudu taş kesilmiş kıpırdamazken, belimdeki tutuşu sıklaşmış, bakışları kırmızı rujlu dudaklarıma inmişti. "Kendimi durdurmayı başaramıyorum." dedi gözlerini kapatarak. "Deniyorum Sena." Sesli bir iç çekit. "Lanet olsun başaramıyorum. Bu çok yanlış." Kafasını öne atıp, parmaklarını salık bıraktığım saçlarım arasına daldırdı. Yine en yakınımdan soluyordum ferahlatıcı kokusunu. Göğüslerimiz şiddetle yükselip bir birine değerken, burnunu burnuma sürtüp nefesimi içine çekti. "Berbat öpüşürüm." dediği anda, dudaklarımın üzerindeki sıcak baskı zihnimi bulanıklaştırırken, anında gözlerimin kapanmasına neden olmuştu. ( içerikli) sahneler bulunmaktadır. ●Bölümler düzenli olarak hafta boyu yayınlanıyor.

O ay yüzlü güzel LAVİNYA SANCAKAR `dı güzelliğiyle nam salmış.Berdele kurban gitmiş günahsız bir candı.

Ben Şevval. Henüz on altı yaşındayım ama yaşadıklarım, omuzlarıma yaşımdan büyük yükler yüklemiş durumda. Annem öldüğünde, sadece on yaşındaydım. O gün bugündür, evimizde ne düzen kaldı ne de huzur. Annemin ardından, babamın üzerine kuma olarak gelen Hanife kadın, beni hiçbir zaman sevmedi. Bunu biliyorum, hissediyorum. Oysa annem... Annem bambaşkaydı. Annem ince uzun boylu, yüzünde her zaman bir bahar esintisi taşıyan, kocaman yürekli bir kadındı. Saçları koyu kestane, gözleri zümrüt gibi parlayan bir yeşildi. Abilerime düşkündü; başlarına bir şey gelecek diye gözüne uyku girmezdi. Bizimle güler, bizimle ağlardı. Annem, evimizin kalbiydi. Ama şimdi... O kalp durmuştu. Hanife kadın bambaşkaydı. Soğuk, otoriter ve hep hesap kitap içinde biriydi. İşin doğrusu, bu evde kimsenin ondan hoşlandığını sanmıyorum, ama babam sessiz. Belki annemin yokluğunun ağırlığı altında eziliyor, belki de buna boyun eğiyor. Ama benim, asla boyun eğesim yok! Yine çağırdı beni. “Şevval! Gel ortalığı toparla!” diye seslendi salonun bir köşesinden. Sesindeki buğulu ton, her zamanki gibi mideme bir yumruk gibi oturdu. Oysa ortalığı kimin dağıttığı belli; kızlarıyla, gelinleriyle sabahtan akşama kadar oturup dedikodu yapar, her yanı karmakarışık ederler. Ama iş temizliğe, düzenlemeye gelince iş hep bana kalır. Neden onlara söylemez? Neden hep ben? Bilmiyorum. Ya da biliyorum ama kabul etmek istemiyorum. Çünkü benimle uğraşmaktan, bana yük olmaktan keyif alıyor. Ayağa kalktım. Hızlıca salona yöneldim. Yerlerde, halının üzerinde çay bardaklarının izleri, tabakların dökülen kırıntıları vardı. Pencereler, günlerdir silinmemiş gibi kir içindeydi. Derin bir nefes aldım. “Yapacağım,” dedim kendi kendime, “Ama bir gün bu evden çıkıp gideceğim ve hiçbir şey beni geri getiremeyecek.” Bir köşede, yavaşça yere çömelip camları silmeye başladım. Ellerim çalışıyordu ama zihnim annemdeydi. Annem olsaydı... Şimdi yanıma oturur, belki de sessizce saçlarımı okşardı. Gözlerim doldu. Ama ağlamayacaktım. Hanife kadın gözyaşlarımı görse, bunu bile bir zafer sayardı. Son camı sildiğimde bir nefeslik mola verdim. Salondaki sesler kulaklarımda uğulduyordu. Kendi aralarında konuşuyor, arada dönüp beni işaret ediyorlardı. Ama duymuyordum artık. Annem gibi olmayı hayal ettim bir an. Güçlü, sevgi dolu, kendi ayakları üzerinde duran bir kadın... Belki bir gün... Ama o gün çok uzak gibi görünüyordu.