Soğuk kalplerin hüküm sürdüğü bir dünyada… Bora, acımasız ve durdurulamaz bir mafya lideri. Alya ise masumiyetiyle tüm karanlığı yırtmaya çalışan bir ruh. Bir yanda intikam ateşi, diğer yanda kırılgan bir umut. Bora ve Alya… Küllerinden doğacak bu hikâye, karanlığın içinde bile aşkın izini bırakacak.

Bazı çiçekler toprağın altında büyür. Güneşi hiç görmeden, rüzgarı hissetmeden… Bazı çiçeklerse yangının içinden çıkar. Küllerin arasından doğrulur, suskun ama dimdik durur. Tıpkı Almira Lal gibi. Onun içindeki lal, kıpkırmızıydı. Ne zaman ki konuşmak istese, kelimeler boğazında kesilirdi. Çünkü bazı acılar kelime kabul etmez. Bazı yangınlar, sadece evi değil, insanın sesini de yakar. Altı yaşında sustu Almira. O gece sadece bir ev değil, bir hayat da yandı. Alevler annesini aldı, babasını, küçücük kardeşini… Ve konuşabilme ihtimalini. Ama ne tuhaftır… İnsan sustukça içindeki ses büyür. Zaman geçtikçe sessizliği anlamaya başlarsın. Almira’nın sessizliği, çığlık gibiydi. Kırmızı bir lal gibi, kıvrılıp kalmıştı kalbinin tam ortasında. Bu hikâye bir kız çocuğunun konuşamayan sesiyle, anlatamadığı geçmişiyle ve hiç solmayan bir çiçeğin direnişiyle başlar. İsmi Almira. Soyadı Lal. Ve o, sessizliğin en gür sesini içinde taşır.