Umay, renksiz, her şeyi hemen sevmeyen, kendine hiç bakmayan, her şeye üşenen bir kızdı. Çocukluktan beri Bora ile arkadaştı fakat ikiside büyüyünce sık sık görüşmüyorlardı. Sadece Aileleri oturmaya gittiklerinde görüşüyorlardı. Bora bir bordo bereliydi ve Umaydan 2 yaş büyüktü. Umay`ın ona abi demesinden nefret ediyordu çünkü umaya aşık olmuştu...

Siz:Bana bak balıkçı, Gürel soyadında birisini bizim çay tarlamıza adımını attığını veya bizim restoranımıza geldiğini görürsem seni mahvederim!(20.34) Eren:Bu bir tehditmi? (20.34) Siz:Ne anlamak istersen o. (20.34)

Eflal, çocukluğunda babası yüzünden aile nedir bilmiyordu. Babasının demesi gibi; onun kalbi siyah, soğuktu. Bu kalp yalnızca çocuğu gibi gördüğü öğrencilerine açıktı. Öğretmenliğinin ilk dönemlerinde Hakkâri’ye atanmıştı Eflal. Şanslıydı; arkadaşı orada doktordu ve beraber kalıyorlardı. Fakat bilmedikleri başka bir şey de vardı: Hakkâri’de herkesin dilindeki o “Gölge Timi”… Sessizce, aynı bir gölgeymiş gibi hareket ederdi o timdeki herkes. Fakat kim bilebilirdi, teröristlerin onlara bir pusu kuracağını? İyi okumalar…