Gözlerimi karanlığa alıştırmaya çalışarak açtım. Ellerimi ve ayaklarımı halattan kurtarmayı artık denemiyor, ağzıma bağlanmış bez parçasıyla ruhsuzca oturuyordum. Yanımda oturan Alper hâlâ kurtulmak için debeleniyordu. İçeri ne zaman girdiklerini bilmediğim Tuğrul ve Kerem vardı. Gözlerim heyecanla parladı. Gelmişti işte Tuğrul beni, bizi kurtarmaya gelmişti. Kerem Şahin yüzündeki iğrenç sırıtışla Tuğrula döndü. Tuğrul bir bana bir Alpere bakıyordu. "Tuğrul Karahan şimdi senden bir seçim yapmanı bekliyorum. Sevdiğin kadın mı yoksa kardeşim dediğin adam mı? Ala mı Alperen mi? Hangisini daha çok seviyorsun? Seçimini yapman için on saniyen var." Hayır. Hayır. Böyle bir şey isteyemezdi değil mi? Zaten istese bile Tuğrul beni seçerdi. O verdiği sözleri asla unutmaz ve tutardı. Ama Alper ne olacaktı? "10, 9, 8" Tuğrul neden benim ismimi söylemiyordu? Neyi düşünüyordu böyle? "7, 6, 5" Hâlâ susan Tuğrula baktım. Bana bakmıyordu. "4" Sevdiğim adama son bir umutla baktım bir çare. "3" Gözlerimde artık hayal kırıklığından başka bir şey yoktu. "2" Güvenim kırıldı. "1" Kalbim kırıldı. "Alperen. Alpereni seçiyorum." Dedi Tuğrul. Gözlerimde hazır bekleyen yaşlar akmaya başladı. Neye ağlıyordum? Sevdiğim adamın ihanetine mi? Sevdiğim adamın beni, bana takıntılı düşmanına bırakmasına mı? Kimsenin ilk tercihi olmadığıma mı? Kırılan şey hayal, hayal kırıklığıydı. Birinin iki dudağının arasından çıktı, Birinin kalbini bin parça yaptı. Ala Kurt & Ali Tuğrul Karahan