Bir anda boğazımdaki düğüm daha da sıkılaştı, gözyaşlarımı bastıramıyordum artık. Ne olduğunu anlamadan, tutmaya çalıştığım her şey çözülüverdi, gözyaşlarım akmaya başladı. Özal bunu fark ettiğinde kaşlarını çatarak hafifçe güldü. "O kadar sinirlisin ki ağlıyorsun," dedi alaycı bir sesle. "Cevap ver, Nehir. Başka biri olduğunu düşündüğün için mi üzgünsün?" Yüzümü kavradı. Elinin sıcaklığı buz gibi tenimi yakıyordu. Baş parmağı gözümün hemen altını okşadı. Yaşın bıraktığı ize dokunduğunda içimdeki tüm kırgınlıklar, öfke ve acı daha da derinleşmişti. Sonunda, belki de biraz yumuşamış gibi gözüküyordu; tutuşunu gevşetti ama yüzümden ellerini çekmedi. "Bu yüzden kaçtın demek."

Birbirlerine yabancıydılar, bir oyun oynadılar. Ama kaderin onlar için başka planları vardı. Çünkü bazı hikâyeler, bir bebeğin kalp atışıyla sonsuzluğa mühürlenir.

“Sen bana ölümü bahşedeceksin küçük ecelim.”

Onun adı yasaktı. Beynime de kalbime de ruhuma da yasaklamış olmalıydım.

Gerçek ailem kurgularını hep iyi kızdan okuduk değil mi? Gel bu sefer kötü sandığımız o kızdan okuyalım, Simay Naz kötü sandığımız o kızlardan birisi.

Kaba saba, ailesine bile pek gülmeyen bir adam üç yaşında bir kızı olduğunu öğrenirse ne olur?